Indonesië 2010
Indonesië 2010
Verhaal 1
Ende niet het einde! Verhaal 1
1 oktober 2010 local time 11:29
Hallo allemaal zoals jullie allemaal weten hebben we dit websitetje gemaakt. En via hier willen we jullie op de hoogte houden van onze vakantie in Indonesie.
Allereerst sorry voornamelijk voor de ouders dat we zolang niets van ons hebben laten horen. Hoe en wat lezen jullie zo.
Op zaterdag 25 september zijn we met onze vaderlijke taxi en persoonlijke begeleiding van Berend afgezet en begeleid op Schiphol. Hier hadden we gelukkig geen enkele vertraging en zaten we vlot op onze plekken, perfecte vlucht gehad, het ging heel snel en de service van Garuda is er een om naar huis over te schrijven, dus hierbij. Eigen tv 50 films en spelletjes en lekker eten!
Eenmaal aangekomen in Jakarta hebben we voornamelijk door het uitzoekwerk van Renee snel een vlucht kunnen pakken naar DenPasar (Bali) Hier aangekomen hebben we het goedkoopste hostelletje gepakt om onze spullen neer te gooien en onze badkleding aan te trekken. Heerlijk na 15 + 4 uur vliegen. Dit betekende dat we dus binnen +/- 24 uur na vertrek uit het brr koude Nederland op Bali waren aangekomen en al pootje baddend bij aan het komen waren van de reis. Vervolgens zijn Renee en ik allebei op het strand in slaap gevallen om vervolgens wakker te worden geschud door een massage dame met de logische vraag massage mister massage madame? Het strandzand plakte nog aan onze ruggen van het genieten en kijken naar de wirwar van wolken welke boven het strand dwarrelden, we voelden ons gelukkig!
De vakantie was begonnen en we waren direct al plannen aan het maken. Wat nu? want Bali is mooi maar zeker het stuk waar wij zaten is het net de Costa in Spanje. En dat beste kijkbuiskinderen dat willen we juist niet! De volgende dag hebben we toch nog behoorlijk gerelaxed op het Balinese strand en heerlijk gegeten bij een lokaal eetstandje op het strand (voor jullie beeldvorming een vrouw met 3 tafels een gas brander verse kruiden en groenten beetje kip en noodles. Wat wil een mens nog meer? 100% Genieten. Deze dag ook nog een ticket geregeld om de volgende dag naar Maumere te reizen, dit is een van de grootste plaatsen op Flores een eiland 1500 km ten Oosten van Bali. De volgende morgen in alle vroegte (7 uur) vertrokken met een taxi naar het vliegveld ongeveer 30 minuten rijden. En hier op de Indonesische RyanAir gestapt om vervolgens 3,5 uur later op Flores te landen.
Maumere, een vies rokerige stad met een geweldige kustlijn en een aantal (niet te veel) guesthouses en bungalow stays. Wij hebben ons laten verleiden tot de duurste. Dit is zeker als je wel eerder verhalen van ons hebt gehoord of gelezen niet normaal maar het was een aanbod wat we niet konden afslaan! Het uitzicht, het bungalowtje, het eten alles was nagenoeg perfect! Alleen die prijs was idiot hoog! En daar kwam nog bij ons cash geld was op dus pinnen was noodzakelijk! Een Bemo soort mini taxitje gepakt naar het centrum. Wat een rit in die mini disco op wielen waar de muziek zo hard in staat dat je bijna doof wordt. Een busje waarin je met 22 mensen in zit terwijl er max 7 inpassen. Een busje die wordt gereden door 16 jarige jongens en wordt volgestouwd door 14 jarige proppers. Een busje waar kippen, kokosnoten en mensen op een gestappeld zitten. Een busje waar je 2 uur doet over 25 km. Eenmaal aangekomen bij de bank wilden we pinnen, het gezamelijke, vakantie pasje in de automaat, pincode intoesten en ….niets. De automaat vertelde ons dat we contact met de bank moesten opnemen… We waren beroofd, geskimt leeggeplukt en dat allemaal op het vliegveld op Bali. Alles flitste door onze hoofden. Dag vakantie dag plannen dag perfecte gelukzalige gevoel…..
Na weer in die 2 uur durende disco te zitten kwamen we weer terug op het te dure bungalow parkje, alles was in een keer te duur, to much en te veel. Toevallig dit jaar voor het eerst de mobiel meegenomen en zo gelukkig met de bank kunnen bellen. Deze vertelde dat er niets aan de hand is en dat alles er nog op stond. Wat een gelukzalig moment was dat, die stress in die +/- 3 uur was veel misschien op dat moment welt e veel. Maar gelukkig. De mobiel is trouwens allen voor muziek en absoluut niet voor bellen of sms-en. Zodat jullie niet teleurgesteld zijn bij geen retour bericht. Bier + Bier + zonsondergang = geluk.Oja zeker misschien wel benieuwd wat dat bungalowtje koste? 30 euro per nacht inclusief alles, maar jadan heb je ook luxe ten top! Hahaha
In indonesie zijn weinig internet voorzieningen, bijna 0 en nu hebben we het geluk om jullie een berichtje te sturen. Na Maumere hebben we gisteren 4 uur in een lokale bus gereden naar Moni. De rit er naar toe was schitterend werkelijk fantastisch. Bergen, heuvel, grotere Bergen en zeer veel palmbomen. Een plaatje all the way.
Moni is het plaatsje wat Kelimutu herbergt. Een vulkaan met 3 kraters, en dit gegeven is in Indonesie niet zo bijzonder maar de kraters hebben door waarschijnlijk mineral afstoting allen een aparte kleur. Heel bijzonder! Na een geweldige rit op de Ojek (scootertaxi) en vervolgens 20 minuten steil de berg opgelopen. Bovenop de vulkaan gestaan en foto’s staan maken, wat een onwerkelijk gezicht was dat. De een bruin/rood, de ander turquoise en weer een andere zwart als de nacht. Hierna teruggekeerd naar ons goedkope hostelletje van 6 euro per kamer(zonder douche). De douche zag er op zich keurig uit maar, Renee checkte voordat ze shampoo in de haren had of de douche wel werkte, euh neee. Maar ja dan maar een dagje overslaan.
Vandaag in Ende gearriveerd, via een private taxi met 2 Spaanse meiden naar Ende gereden onderweg geweldige uitzichten gehad en een aantal foto’s gemaakt. Tijdens de ontmoeting met deze meiden toevalligerwijs er achter gekomen dat zij ook naar Labuanbajo (westelijk Flores, nabij Komodo en Rinca) wilden. En dat er een vlucht gaat, morgen(jippie!)
Zojuist samen met deze meiden een vliegticket geboekt naar Labuanbajo dit is met de bus 15 uur en kost 300.000 ongeveer 20 euro en met het vliegtuig 40 minuten en kosten 300.000. Lees het nogmaals maar het klopt even duur echter schilt het 14 uur en 20 minuten.daarbij veel brakheid en onrustig zitten. Geluk wat een Geluk! Het gaat geweldig met ons en Indonesie maakt heel veel indruk op ons. Wat een land is dit wat een land!
Groeten uit Indonesie de foto's lukken helaas niet de internet verbinding is zo traag dat het 1,5 uur duurde om te uploaden en hierna gaf hij aan dat het was mislukt, dus sorry volgende keer beter misschien morgen al in Labuanbajo!
Het weer is 30-35 graden zonnig af en toe een vervelend wolkje maar ja in Nederland ;-)
Het eten is super lekker, heerlijk smaakvol en alles is op smaak gevarieerd en mmmmmm
Doeska: hoe is het met de conditie? Kippenvangst op peil?
verhaal 2
Labuan Bajo is the name.
6 oktober 2010 14:00 (local time)
Hier zijn we weer!
Het laatste bericht was verstuurd vanuit Ende, hier hadden we een hostel wat werd gebruikt door arbeiders op reis en op zoek naar werk. Het Hostel lag ongeveer 200 meter van het vliegveld en als je heerlijk je boekje op het balkonnetje aan het lezen was zag je de staart van de af en toe passerende vliegtuigen langs komen. Een kenmerk wat dit hostel waarschijnlijk redelijk uniek maakt en een meerwaarde is voor de echte vliegtuigspotter, nu dus maar een worden. Sinds wij hier in Indonesie zijn geland zijn de dagen altijd even lang en hebben we een wekker niet meer nodig. In Ende kwamen we daar voor de eerste keer echt mee in aanraking. Er is namelijk een sterke islamitsiche gemeenschap in Indonesie welke word gesteund vanuit Saudie Arabie. De opdracht: Kan jij 6 of meer families bij elkaar sprokkelen dan mag je als beloning een moskee bouwen. Dit betekent dat er soms niet 1 maar wel 6 of meer moskees de ochtend, de middag en de avond inluiden. Aangesterkt met een behoorlijke speakerset waar de gemiddelde Nederlandse kroeg jaloers op zou zijn. Enfin, het hoort bij het land en heeft ondanks de wekdienst om 4:30 in de ochtend ook wel weer zijn voordelen. Je komt bijvoorbeeld op tijd op het vliegveld met reeds een ontbijtje in je maag.
Op het vliegveld aangekomen zijn we met een spiksplinter nieuw proppelor vliegtuig naar Labuan Bajo gevlogen. Een vlucht van de eerder genoemde 40 minuten en een vlucht als alle andere, heerlijk snel, goede stoelen en zonder moeite. Tijdens onze vlucht kwamen we nog een werkende vulkaan tegen die wat aan het roken was en het beeld van een vulkanisch land goed in ere houdt.
Labuan Bajo een haven plaatsje aan de rand van het Komodo park en gelegen aan het uiterst westelijke puntje van het Eiland Flores. Het plaatsje zelf heeft weinig te bieden behalve dat het de haven is naar een geweldig duikparadijs met water helderder dan elders met beschermde vissen, koralen en komodo varanen. Tijdens onze eerste dag hier hebben we weinig anders gedaan dan aclimatiseren en een cocktailtje drinken in de restaurantjes. Het tempo ligt hier laag en je voelt gewoon aan alles dat dit op termijn de Ko Tao of Phuket wordt van Indonesie. Het heeft hier alles behalve.. een strand. De stranden zijn verschrikkelijk vervuild door plastic, rotzooi en andere spullen. We hebben wel eens gezegd de afgelopen dagen dat is de prijs van het toerisme, dit is een verschrikkelijke hoge prijs maar een probleem is het zeker. De 2de dag hier hebben we wat dingen geregeld; kijken of de fotos online konden een duikschool gezocht en wederom gerelaxed. Wij kwamen na wat informative inwinning erachter dat hier een voormalig bloedbank medewerker een duikschool is begonnen. Hier zijn we dan maar wat info ingaan winnen en de klik was er direct. Leuke mensen leuke duikschool en een aanrader voor toekomstige Indonesie/Flores gangers. Divine Diving is een klein zaakje met een hyper fanatieke Nederlandse Dive master (Maarten) een paar rondreizende divemasters (Spanjaard en een Aussie) en een zeer rustige en bereisde eigenaresse genaamd Marij.
De dag hierna werden we natuurlijk gewekt door onze vrienden van de moskee, en dit keer hebben we het geluk dat we precies in het midden staan van een clustering van 6 zodat we het signaal van onze buren niet kunnen missen. De wekker ging dus wederom om 4:30 en ging door tot ongeveer 5:10. De dag van onze eerste duik. Een spectacel stond ons te wachten, we waren helemaal enthousiast gemaakt door Maarten en stonden te trappelen van ongeduld om de spullen aan te trekken en de wereld onder het wateroppervlakte te bekijken. Na een boottochtje van 2 uur waar de dolfijnen ons nog begroeten kwamen we aan op de eerste plek. Renee en ik trokken onze wetsuits aan en bepakt en bezakte ons met de duik uitrusting. We stonden klaar!
Direct bij de eerste afdaling naar beneden kreeg Renee last van haar rechteroor. Tijdens duiken komt er namelijk een behoorlijke druk op je trommelvlies. Deze geef je dezelfde druk als buiten door je neus dicht te knijpen en dan te blazen. Renee dr trommelvlies bleef pijn doen en op ongeveer 6 meter besloten we samen om naar boven te gaan. Ze baalde als een stekker. Met tranen in haar ogen van woede zat ze weer aan boord mij uitzwaaiend terwijl ik de diepte in dook. We hebben dit helaas al een keer eerder gehad en toen afgesproken dat ik dan mijn duik gewoon af maak. Maar voor mij was dit een stressvolle situatie die direct te merken is aan de hoeveelheid zuurstof restere nde in de tank. Wat een duik was die eerste. Ik moet eerlijk zeggen dat duiken in Indonesie absoluut veel moeilijker is dan elders. Maar het koraal is hier schitterend en de vissen zijn een slag groter dan elders.
Tijdens de pauze tussen de 2 duiken kwam aan het licht dat we 2 probleemgevallen aan boord hadden, aan de ene kant Renee die er niets aan kon doen en aan de andere kant een zwaar zelf overschatte duiker genaamd Hans. Hans vertelde ons 100 + duiken te hebben gemaakt en bij 80 het niet meer heeft bijgehouden. De man heeft tijdens zijn eerste duik echter maar 20 minuten met een fles gedaan terwijl iemand daar +/- 60 minuten mee moet kunnen doen. De tweede duik heeft Renee het weer geprobeerd maar nog steeds no go. Jammer maar helaas. Gezondheid gaat voor geluk!
Die tweede duik had ik hierdoor het geluk met Hans te mogen duiken en begeleid te worden door een divemaster. Dit omdat gepland was dat Renee en Hans niet zo diep moesten gaan en ik natuurlijk bij Renee wil zijn. Helaas pindakaas. Die duik ging goed, wat een koraal, een tuin van koraal met vissen, onbeschrijvelijk een genot om te zien. Doe je ogen maar dicht denk aan een oneindigheid van koraal en doe dat maal 3 en je bent er misschien. Zo mooi helder goede gezondheid en volkomen volmaakt hier in het Komodo park. Een genot om hier te mogen duiken en om dit te zien.
De dag was voor Renee een grote domper en heeft besloten hier in Indonesie niet meer te duiken. We gaan in Nederland kijken naar een oplossing want ze doet het te graag! De volgende dag weer gedoken Hans en ik waren zo goed koppel vonden ze. Dat ze de dag er na ons weer hebben gekoppeld. Jippie, not! Ik was toch wat huiverig, de man is hyper de pieper en denk dat hij duikgod himself is. Ach ja here we go. Tijdens het afdalen ging het weer niet goed met hand en was hij ons weer volledig kwijt. Doordat hij absoluut geen oog heeft voor zijn Buddy (ik in dit geval) was ik meer aan het ontwijken dan aan het duiken. Was ik meer mijn bril en octopus(mondstuk) aan het goed doen dan genieten. Een hel. Ik werd er onrustig van en ik heb meerdere malen de nijging gehad hem een ros te verkopen. Maar ja de rust zelve Joris bleef op zijn tandvlees kauwen en zat de rit uit. Dat overleefd en op naar de volgende locatie. Tijdens het duiken van mij heeft Renee heerlijk gesnorkeld in het stroming sterke water. Slangen, Gaint Travelly , Murene, Titan triggerfish en heel veel klein grut wat voorbij de bril van Renee zwom. Hier in Komodo kan je echt net zo goed duiken als snorkelen. De diversiteit is geweldig. Divine Diving gaf Renee een prive gids mee om optimaal te zien en te genieten.
De tweede duik was een regelrechte ramp. Van begin tot eind. Ik was de buddy van Maarten de Divemaster en Hans (omdat ik had geklaagt) de buddy van een andere Divemaster. In het water hadden we de deal dat wij voorop bleven en Hans en consorten erachter. Wij zatten op 18 meter te wachten op de rest en Hans zat toen nog boven ons, het volgende moment schoot hij omlaag en zat 6 meter onder ons. En werd door de verradelijk stroming alsmaar verder omlaag getrokken. Hans maakte de gigantische fout om ook nog verder van het koraal te zwemmen waardoor hij weer minder controle had over de situatie. Maarten en ik keken nog een keer naar boven en terwijl ik nog een keer wilde seinen naar Hans om bij ons te komen op dezelfde hoogte was hij weg, verdwenen. Gewoon uit het zicht en niemand wist waar hij was. Na een kort overleg tussen de divemasters ging een van hen naar boven om te checken. Hij vond Hans daar volledig uitgeput met een reddingsboei gered aan op de boot, moe gestreden en op. Op dat moment wisten wij nog niets. Maar het zag er allemaal heftig ongecontroleerd en bizar uit. De stroming was super heftig waardoor warme en koude stromen water met elkaar mengde en de situatie heel vreemd was. Aan het einde van de duik werd ik ook nog een zeeziek en heb ik de visjes in Indonesie voorzien van wat voorgekauwde crackers. Ach ja als het dan niet lekker gaat dan moet het ook helemaal niet lekker gaan. Oja Hans bleek "maar" 25 duiken te hebben gemaakt en werd ook door de duikschool de komende 3 dagen scherp in de gaten gehouden.
De duiken waren echt geweldig voor mijn ervaring en alleen op basis hiervan de moeite waard. De duiksites zijn ongelooflijk en niet te filmen hoe mooi. Komodo national park is qua natuur al geweldig maar de onderwaterwereld is misschien nog mooier.
Hierna naar Rinca gevaren om de Komodo varanen van dichtbij te zien. Renee en ik zijn eerlijk het viel eigenlijk een beetje tegen, ja het is bijzonder maar je hoopt ze in het wild te aspotten, rennend door het bos of achter een wild varken aan. De varanen die bewogen zaten onder een keuken te wachten op een snackje en hadden de behoefte om meer te zonnebaden dan te bewegen. We hebben tijdens een bos tocht van 1 uur 2 varanen in het wild gezien. Maar het spektakel wer d op geeist door een cobra die vlakbij het pad zat.
Tijdens de terugtocht met de boot zaten heerlijk in een regenbui en hebben we nog een verkoelende duik genomen om onze verbrande lichamen iet wat af te koelen.
De volgende dag vertrekken we.
Echter nadat we op het vliegveld kwamen hoorde we dat pas morgen de vliegtuigen weer vertrekken en dat we dus nog een dag moet relaxen genieten en dit berichtje typen van 3 a4tjes.
Helaas wederom geen fotos het gaat ergens niet goed maar hopelijk is het verhaal beeldend genoeg zodat jullie je eigen gedachten en fantasie er op los kunnen laten.
Selamat Tinggal Renee en Joris.
Verhaal 3
Kuta, Bali ons nieuwe Bangkok.
13 oktober (21:45 local time)
Inmiddels zijn we alweer bijna 3 weken uit het koude net kabinetgevormde Nederland vertrokken.
En dat betekent dat we nog maar 1 week te gaan hebben. Deze week gaan we dan ook optimaal besteden aan een nieuw eilandje. Dit eilandje draagt de naam Java.
In ons vorige verslagje vertelde we dat we vanuit Labuan Bajo, Flores een ticket hadden geboekt naar Kuta. Kuta is een beetje de landingsbaan van Bali. En om deze landingsbaan heen zijn een aantal dorpen flink gegroeid vanwege de uitstekende stranden, gezelligheid en drank.
Op het vliegveld te Labuan Bajo kwamen we Sam tegen een Britse middentwintiger die net bezig is met zijn eerste baan als junior accountant in hartje London. Omdat onze beide vliegtuigen nogal vroeg vertrokken hebben we maar een kopje koffie en thee besteld, tenminste dat was de bedoeling. Na het bijna te moeten spellen, aanwijzen op de menu kaart kregen we koffie met gebakjes. En dus geen thee. De vluchtr naar Kuta was wederom met onze vrienden van Wings Air, een budgetmaatschappij die furioire maakt rondom Indonesie met goedkope vluchten.
Na een prettig uurtje werd de vlucht toch wat hobbelig en voelden we wat turbulentie, en ja turbulentie komt vaak, zo lijkt het, door wolken. En ook dit keer klopte dat het regende in Kuta. Na een hele lange tijd van heerlijk zoning weer kwamen we dus in de regen terug op Bali. Op Bali kwamen we ook Sam weer tegen en deze had net als ons zin in een vette hap van de grote M. Voor de niet kenners en alle anderen, Ja, er zitten 2 Mc Donalds in Kuta. Soms hebben sommigen van jullie het idee dat we naar landen gaan waar er meer stof is dan asfalt dat er meer paard en wagens zijn dan taxis, nou in Kuta is dat zeker niet het geval.
Maar wel op de plek waar we ons vizier op hadden gericht. De Gilis, een klein eilanden groepje, makkelijk te bereiken vanuit Pandang Bai. Een havenplaats aan de oostkust van Bali en slechts 2,5 uur rijden van onze huidige locatie. Als je het op de kaart op zoekt vindt je de eilanden niet of tenminste nauwelijks want ze zijn niets meer dan stipjes op de kaart. En juist dit maakt de eilandjes ten noorden van Lombok zo bijzonder. Dit zijn echt tropische eilanden. Blauwe zee, turqiouse water en witte stranden. Voor sommigen hemel op aarde voor anderen een reden om flink te zuipen en het beest uit te hangen en weer voor anderen een plek om Robinson Crusoe uit te hangen. De 3 eilanden bieden namelijk alle 3 een eigen thema en uitdaging. Na veler aanraden hebben we gekozen voor Gili Meno het Robinson Crusoe eiland. Na een zeer stuiterige rit hebben we de grote overtocht overleefd met een speedboot van 5 x 225pk dus een gezonde snelheid over kolkende zee met bruisende schuimkoppen.
Tijdens ons 2,5 uur durende rit naar pandang Bai hebben we nog een stel ontmoet die ook plannen had om naar de Gilis te gaan echter op het moment van vertrek van Krissie te ziek om te varen en ziek zijn op een van de Gilis is niet iets wat je graag wil. Tijdens de dagen daar hebben we nog regelmatig contact gehad met Ayguen en Christine.
Aangekomen op Gili Trawangan, het hoofd eiland, moisten we nog 4 uur wachten alvorens we naar Meno konden vertrekken. Een eilandje werkelijk op 500 meter afstand waar je mensen ziet lopen en voor je gevoel binnen handbereik van elke locale visser. Maar ja zo als veel in Indonesie is alles goed geregeld en zit er achter veel dingen een system, zoo ok deze overbrugbare 500 meter. Een bootservice. Dus gewoon wachten. Nadat Renee en ik zeer onder de indruk waren van Trawangan het party eiland zoals onze bijbel, de Lonely Planet, het omschrijft stapten we op de boot naar het verlaten Uber rustige Gili Meno. Daar aangekomen terwijl onze slippers nog nat waren van het aan walk omen waren we direct een beetje teleurgesteld. Er was practisch niets te doen te beleven en te zien. Grrr, kom je net van een eiland waar alles is en dan ben je hier. Morgen weer terug dus, . Die avond hebben we maar een poging gedaan de fotos te uploaden. Moet je voorstellen zit je op een stipje op de kaart, misschien wel het kleinste eilandje van Indonesie maar met het snelste internet van alle eerder geprobeerde locaties., en ziedaar we hebben dus een week geleden de eerste fotos geupload in de middle of nowhere.
Nadat we een nacht hadden overleefd op Meno zijn we weer terug op Trawangan, het feesteiland Nou ja het viel qua feesten erg mee en wij vonden het lekker relax met alle eettentje loungebars en filmhuisjes op het eiland. Het eilanden groepje zijn alle 3 onthouden van gemotoriseerd verkeer. Dit betekent dat alles gebeurd met paard en wagen. Je moest dus ook niet verrast zijn wanneer je werd ingehaald door een blaasbalg toeterende pony met opgefokte bestuurder.
Tijdens onze relax 2 daagse hebben we ook nog gesnorkeld, een snorkeltripje waar menigeen van droomt, we hebben neus aan neus gezwommen met een schildpad en een pufferfish gezien groter dan we eerder gezien hadden.
Na 2 nachten heerlijk te hebben geslapen in een bungalow te midden van een bloementuin met de zee als achtergrond geluid, de snorkelervaringen als dromen en het poeder witte strand nog tussen onze tenen hebben we de snelle boot weer terug gepakt naar het vaste land.
Op naar Ubud, het massagecentrum van Bali. Op Bali kan je eigenlijk heel veel doen en je denkt snel aan massa toerisme, dikke Duitser in te kleine bikinis en aan brallende Engelsen. Veelal klopt dit. Een uitzondering is Ubud wel een beetje. Zoals de locals daar zelf zeggen is dit een plek voor de rustige toerist, een die wil genieten en nog een die wat van het landschap wil zien.
Ubud heeft daar perfect op ingespeeld en heeft dan ook massaal een oplossing en dagbesteding voor deze rustige toerist bedacht. Massage centras en Spas. En Renee had hier wel zin in dus heb ik mij laten meeslepen naar deze Goddeloze plek.
Het was heerlijk zo lekker dat Renee en ik besloten na een 1 uur durende middag massage nog een maal terug te gaan om de avond te genieten van een heerlijke klei pakking. Wat was dat genieten. Die dag (gisteren) hebben we een zeer intense en drukke dag gehad. Ontbeten-massage-Sacred Monkey Forest wandeling- rondrit Ubud-bijwoning van een crematie (traditionele stijl)- weer rondrit Ubud-heerlijk avondgegeten-klei behandeling. Vooral die middag ceremonie was heel bijzonder, de Koning van Ubud was overleden en deze man werd geeerd door een hele mensen massa. Het rare was voornamelijk dat de ochtend voor genodigden was en de middag iedereen welkom was. De fotos zeggen hierin veel meer dan woorden . Het was ongelooflijk een nagemaakte stier waar een jonge jongen bovenop zat werd door de straten gedragen door 15 -20 man en hiervoor reed de brandweer om de dragers koud te houden met een waterstraal. Daar achter werd de kist gedragen door ongeveer 40 man en ook deze werden koud gehouden door de aanwezige brandweerwagen no.2 het spektal werd breeduit gevierd en door iedereen gedeeld. Een bijzonder iets waar we van hebben genoten maar vooral veelal vol verbazing naar hebben gekeken. We werden natuurlijk geacht een sarong te dragen zodat we de begraafplaats tenminste op mochten. Een sarong verkocht door de massaal aanwezige verkopers.
De volgende dag (vandaag) zijn we weer naar Kuta vertrokken om een ticket te kopen naar Yogyakarta. We gaan naar Java. We gaan de Borobudur zien! Terwijl wij nu moeten wachten op ons vertrekkende vliegtuig hebben Renee en ik vanmiddag nog heerlijk op het strand gelegen. En heb ik de stoute schoenen aangetrokken door een surfplank te huren en het eens te proberen. Moeilijk maar het is toch een aantal keer gelukt de golven van Bali te bedwingen
Wij willen iedereen daarbij heel erg bedanken voor alle lieve leuke berichtjes, echter is het bijna onmogelijk ze te beantwoorden, maar we lezen ze allemaal met een glimlach op ons gezicht, bedankt!
Selamat tinggal,
Renee en Joris
(er zijn ook nieuwe foto's)
Verhaal 4
Jakarta, the end is near!
20 oktober 2010 (23:30 uur local time)
Een jaar geleden-oktober 2009- was het voor ons al duidelijk. De volgende vakantie wordt Indonesie.Een land hadden we gehoord met veel schoonheid, een land met ongekende natuur, met stranden zo wit als suiker of zo zwart als roet. We hadden ook beide het gevoel dat het een vakantie zou worden die veel indruk op ons zou maken. De vakantie-deze reis-door indonesie heeft ons dit alles laten zien. Wat een schoonheid op Flores, wat een stranden en relaxtheid op Bali en zelf het door iedereen afgeraden Java heeft ons heel erg verast!
Tijdens ons laatste verhaal waren we bijna aan onze slaap toe nadat we heerlijk hadden genoten van de zonsondergang op Kuta, Bali. Onze vooralsnog laatste zonsondergang daar omdat we de volgende dag naar Jogjakarta, Java vertrokken.
Jogjakarta een stad met 700.000 inwoners-de poort naar de Borobudur en alle oostelijk gelegen attracties van Java. Maar ook een stad vinden Renee en ik die je eigenlijk niet mag missen. Het is een plaats die je verrast, of overdonderd. Je wordt met een klap weer in de drukte gesmeten, in een klap in de smog maar ook terug in de altijd aardige altijd lachende en hulpvaardighe schoot van de gemiddelde indonees. Eenmaal aangekomen op de vluchthaven werden we door meerdere mensen geholpen hoe we het beste naar de bussen en eindbestemming konden komen. Ideaal, een genot, hoe zoiets is geregeld in een land van 225 miljoen inwoners. Het is alsof je met 20 man op je prive stadsbus wacht en van hieruit vertrekt naar je bestemming.
In de Lonely Planet hadden we een leuke plek uitgekozen, een die werd aan geraden door de L P. En dat op zich voor een locatie in onze prijsklasse een wonder op zich, meestal valt dit namelijk deel aan duurdere en exclusieve locaties. Hier binnen gekomen, het adres, daar kon namelijk geen misverstand over zijn Gang II voelden we ons direct thuis. Het was Setia Kawan een Losmen of guesthouse als geen andere de kamers hier zijn allen versierd en beschilderd door de eigenaar, een begaafde kunstenaar en tatooartist. Wat een rust in een stad zo druk als deze. Aangekomen, moe en voldaan kwam erbij mij toch een licht griepje tevoorschijn waardoor ik me niet lekker meer voelde maar ja de show must go on! Dus hadden Renee en ik direct een tripje Dieng Plateau en Borobudur geboekt, dit betekent de volgende dag zon 12 uur in een busje gepropt worden en zo een deel van oostelijk danwel centraal Java rondrijden. Die nacht had ik een tempratuurtje boven de 38 graden en we hebben ons vaak afgevraagd of we de dag erna wel konden gaan. De wekker ging om 6 uur en we stonden nog half wakker en half slapend naast het bed om de dag tegemoet te zien.
Onze chauffer kwam mooi op tijd en we hadden er zin in om lekker te genieten. De dag begon met een rit van ongeveer 3,5 uur naar het Dieng Plateau, hier liggen een aantal tempels die voor ons van geen enkele betekenis hadden en krater veld met vergelijkbare kenmerken als Kelimutu op Flores en het Plateau zelf. Dit Plateau heeft een verschijnsel dat de zwalveldampen van de vloeibare lava door de grond naar boven komt. En het Zwavel stink naa: gierput, en dan een heel intens zuurstof wegnemende vieze geur. Daarnaast was er ook een krater vol met water waarin het water werkelijk aan het borrelen was en zo zwart als teer via een klein stroompje langzaam de krater verliet.
Na nog een 3,5 uur in de auto te hebben gezeten kwamen we aan bij de Borobudur. Het is een tempel met een commerciele ratteplan erom heen alsof het een Europees gedrocht is. Hierdoor vervaagt even het gevoel dat je naar iets bijzonders gaat maar dat nare onderbuik gevoel verdwijnt direct als op een bepaald moment door de palmbomen het reusachtige gebouw/tempel ziet verschijnen. Een wow gevoel van jewelste als je dit monstercomplex voor de eerste keer ziet. Het lijkt vanaf een afstand gehouwen uit een brok steen en hierdoor zeer indrukwekkend. Boven op dat broksteen zijn een aantal koepels (boros) geplaatst allenmaal hol met daarin een Boedha. Als je een van deze Boedha op een bepaalde plek (topje van zijn wijsvinger) weet te raken dan mag je een wens doen. Na lang zoeken hadden Renee en ik er een gevonden en helaas voor haar had ze te korte armen om een wens te doen (net als veel indonezen met haar) Maar het is maar goed dat ik altijd mijn Spinazie heb opgegeten want ik kan er namelijk gemakkelijk bij. Dus de wens is in the pocket.
We zijn na deze eneverende maar voornamelijk vermoeiende dag allebei in een diepe slaap gevallen waar we allebei alleen op een misselijke bui van mij na niet wakker meer geworden tot 11 uur. Pff wat een dag. Maar wel veel gezien en beleefd en dat alles in 24 uur. We realiseren ons ook dat van de 3 grote boedhistische tempels we er inmiddels 2 hebben gezien, en dat is natuurlijk een uitdaging voor in de toekomst. De volgende dag hebben we lekker gerelaxed en de planning weer eens aangepast voor de laatste dagen.
We hebben een rit geregeld naar Pangandaran. Deze no. 1 strand locatie op Java wordt door zowel de L P aangeraden als de locals. Echter het blijkt een plaats te zijn waar de glorie van weleer moeilijk te vinden is maar nog wel ergens aanwezig is. Het is een stadje aan de zee waar de visser hun geld verdienen en de zee wordt gebruikt als zee en niet als een vermaak voor toeristen. Maar we hadden het geluk om een aantal zeer grappige aparte maar vooral amikale Nederlanders tegen het lijf te lopen waar we erg mee hebben gelachen en lekker mee hebben gegeten.
Wij zijn hier zondagavond aangekomen na een rit van 11,5 uur wat een rit van 6 uur moest zijn. Pff in een bus gehobbeld en geshaked door het absurd slechte wegdek. Renee vroeg zich in Jogja al af waarom hier golfclubs verkocht worden. Maar het antwoord werd tijdens de trip naar Pangandaran al wel duidelijk
In Pangandaran hebben we een Motortje gehuurd waar we het gebied mee hebben verkend en om eens wat echte authentieke beelden te maken van rijstvelden, de kokosnoten plantages en het eiland Java.
Na twee nachten hebben we het boeltje weer gepakt en zijn we naar Jakarta gegaan. Het ticket hebben we geboekt via ons hostel en we werden de volgende dag voor 7 uur in de ochtend alweer opgehaald door een mini bus driver die ons na 1,5 uur op een klein treinstation afzette. Hier kregen we een kantoor van een van de medewerkers toegewezen als wachtruimte en hierdoor werden we direct als bijzondere mensen behandeld. Echt apart dat Belandas zo behandeld worden. Nadat de melding kwam dat de trein er aankwam zijn we opgesprongen vanuit onze wachtruimte en hebben we klaar gestaan om in de trein te springen. Eenmaal aan boord hadden we onze plekken snel gevonden. Kennis gemaakt met onze buurmannen en onze plekken in het ekonomi coupetje ingenomen. Nadat de trein enkele uren onderweg was hadden we al een behoorlijke bekijks en mensen keken naar ons alsof ze water zagen branden. Toeristen in de goekoopste klasse. Maar voor ons was het een avontuur. Bij de locals in plaats van in de vrieskou van de Bisnis klas. Dat was voor ons geen optie maar ook had het geen voorkeur. We wilden onze laatste rit graag even goed doen. Geweldig die stress van mensen, verkopers, passagiers en die eeuwige schreeuw om verkoopbare producten. Een meisje in Jogja zei eigenlijk wat slaat op een van de grote problemen van Java maar eigenlijk op heel indonesie, we zijn met 225 miljoen mensen en we verkopen allemaal hetzelfde.
Na 9,5 uur in de intense super gezellige locale trein te hebben gezeten kwamen we aan, Jakarta.
Dit is een stad met 8,9 miljoen mensen en door de gemiddelde toerist gemeden wordt. Alsof het de pest met zich meedraagd, alsof het een stad is met niets interessants of tenminste iets wat niet waard is om bij stil te staan danwel te bezoeken. Renee en ik zijn hier om voor ons zelf uit te maken of dat klopt. Nadat we wat later aankwamen dan gepland hebben we ons in het donker verplaatst naar de pakeerplek van alle taxies. Hier hebben we samen met ons trein buurman getracht duidelijk te maken waar we naar toe wilde. Nadat ik de hotel naam riep, wist niemand waar het ook maar kon zijn in deze metropool, maar toen ik de straat noemde Jalan Jaksa werd er door 10 man in koor onder luid gejuich een taxi geregeld en waren we snel onderweg naar onze slaap plaats. Hotel Margot. Een eenvoudig hotelletje midden in Jakarta.
Vandaag hebben we in deze smog stad Batavia bezocht, de kern van de nog overgebleven Nederlandse restanten in Jakarta. Bizar om hier Nederlandse teksten te zien. Maar heel indrukwekkend. Na een behoorlijke wandeling door wat achterbuurten kwamen we vervolgens aan in de haven waar nog een oude wachttoren staan uit 1839. Klik foto gemaakt en onze weg vervolgt naar een oud VOC gebouw wat tegewoordig dienst doet als restaurant/bar.
Nog een dag, dus hebben we ons vanavond heerlijk verwend met een bijzonder etentje in een zeer bijzonder restaurant in Jakarta. Samara is een restaurant welke je niet verwacht in stad zoals deze. Knus gezellig en eigenlijk totaal wel op zijn plek. Dit is de vertaling van de passie van Indonesie alleen schort het op veel plekken aan voldoende geld om zon mooi restaurant uit de grond te stampen.
Morgen vliegen we terug naar huis na een vakantie die te snel is gegaan, waar we veel hebben gezien en beleefd maar vooral heel erg onder de indruk zijn geraakt van Indonesie.
Tot snel!
Renee en Joris
Er staan nieuwe fotos op
Hieronder Indonesie in vogelvlucht!
•1e vakantie met meer zon dan regen
•Waar 225 miljoen indonezen hetzelfde verkopen
•Waar golf op straat wordt gespeeld (denken we)
•Waar een vliegtuig een bus is
•Een Bemo een brommobiel
•Joris zich sterk heeft weten te houden, sigarette mister?
•Renee mij daar goed bij heeft geholpen
•Een weiland in indonesie een rijstveld is
•Waar wij bij bezienswaardigheden de bezienswaardigheid zijn.
•Het land met de vriendelijkste mensen
•Met de mooiste natuur
•Indonesie waar je nooit te laat komt
•Waar je nooit uitslaapt
•Meer moskees staan dan Guesthouses
•Waar indonesiers denken dat we elke dag pannekoeken willen als ontbijt.
•Een wastaf(f)el een luxe is. (3 gevonden)
•Waar Renee en ik veel werknemers hebben iedereen noemt je Boss of Mister/Miss.
Verhaal 1
Ende niet het einde! Verhaal 1
1 oktober 2010 local time 11:29
Hallo allemaal zoals jullie allemaal weten hebben we dit websitetje gemaakt. En via hier willen we jullie op de hoogte houden van onze vakantie in Indonesie.
Allereerst sorry voornamelijk voor de ouders dat we zolang niets van ons hebben laten horen. Hoe en wat lezen jullie zo.
Op zaterdag 25 september zijn we met onze vaderlijke taxi en persoonlijke begeleiding van Berend afgezet en begeleid op Schiphol. Hier hadden we gelukkig geen enkele vertraging en zaten we vlot op onze plekken, perfecte vlucht gehad, het ging heel snel en de service van Garuda is er een om naar huis over te schrijven, dus hierbij. Eigen tv 50 films en spelletjes en lekker eten!
Eenmaal aangekomen in Jakarta hebben we voornamelijk door het uitzoekwerk van Renee snel een vlucht kunnen pakken naar DenPasar (Bali) Hier aangekomen hebben we het goedkoopste hostelletje gepakt om onze spullen neer te gooien en onze badkleding aan te trekken. Heerlijk na 15 + 4 uur vliegen. Dit betekende dat we dus binnen +/- 24 uur na vertrek uit het brr koude Nederland op Bali waren aangekomen en al pootje baddend bij aan het komen waren van de reis. Vervolgens zijn Renee en ik allebei op het strand in slaap gevallen om vervolgens wakker te worden geschud door een massage dame met de logische vraag massage mister massage madame? Het strandzand plakte nog aan onze ruggen van het genieten en kijken naar de wirwar van wolken welke boven het strand dwarrelden, we voelden ons gelukkig!
De vakantie was begonnen en we waren direct al plannen aan het maken. Wat nu? want Bali is mooi maar zeker het stuk waar wij zaten is het net de Costa in Spanje. En dat beste kijkbuiskinderen dat willen we juist niet! De volgende dag hebben we toch nog behoorlijk gerelaxed op het Balinese strand en heerlijk gegeten bij een lokaal eetstandje op het strand (voor jullie beeldvorming een vrouw met 3 tafels een gas brander verse kruiden en groenten beetje kip en noodles. Wat wil een mens nog meer? 100% Genieten. Deze dag ook nog een ticket geregeld om de volgende dag naar Maumere te reizen, dit is een van de grootste plaatsen op Flores een eiland 1500 km ten Oosten van Bali. De volgende morgen in alle vroegte (7 uur) vertrokken met een taxi naar het vliegveld ongeveer 30 minuten rijden. En hier op de Indonesische RyanAir gestapt om vervolgens 3,5 uur later op Flores te landen.
Maumere, een vies rokerige stad met een geweldige kustlijn en een aantal (niet te veel) guesthouses en bungalow stays. Wij hebben ons laten verleiden tot de duurste. Dit is zeker als je wel eerder verhalen van ons hebt gehoord of gelezen niet normaal maar het was een aanbod wat we niet konden afslaan! Het uitzicht, het bungalowtje, het eten alles was nagenoeg perfect! Alleen die prijs was idiot hoog! En daar kwam nog bij ons cash geld was op dus pinnen was noodzakelijk! Een Bemo soort mini taxitje gepakt naar het centrum. Wat een rit in die mini disco op wielen waar de muziek zo hard in staat dat je bijna doof wordt. Een busje waarin je met 22 mensen in zit terwijl er max 7 inpassen. Een busje die wordt gereden door 16 jarige jongens en wordt volgestouwd door 14 jarige proppers. Een busje waar kippen, kokosnoten en mensen op een gestappeld zitten. Een busje waar je 2 uur doet over 25 km. Eenmaal aangekomen bij de bank wilden we pinnen, het gezamelijke, vakantie pasje in de automaat, pincode intoesten en ….niets. De automaat vertelde ons dat we contact met de bank moesten opnemen… We waren beroofd, geskimt leeggeplukt en dat allemaal op het vliegveld op Bali. Alles flitste door onze hoofden. Dag vakantie dag plannen dag perfecte gelukzalige gevoel…..
Na weer in die 2 uur durende disco te zitten kwamen we weer terug op het te dure bungalow parkje, alles was in een keer te duur, to much en te veel. Toevallig dit jaar voor het eerst de mobiel meegenomen en zo gelukkig met de bank kunnen bellen. Deze vertelde dat er niets aan de hand is en dat alles er nog op stond. Wat een gelukzalig moment was dat, die stress in die +/- 3 uur was veel misschien op dat moment welt e veel. Maar gelukkig. De mobiel is trouwens allen voor muziek en absoluut niet voor bellen of sms-en. Zodat jullie niet teleurgesteld zijn bij geen retour bericht. Bier + Bier + zonsondergang = geluk.Oja zeker misschien wel benieuwd wat dat bungalowtje koste? 30 euro per nacht inclusief alles, maar jadan heb je ook luxe ten top! Hahaha
In indonesie zijn weinig internet voorzieningen, bijna 0 en nu hebben we het geluk om jullie een berichtje te sturen. Na Maumere hebben we gisteren 4 uur in een lokale bus gereden naar Moni. De rit er naar toe was schitterend werkelijk fantastisch. Bergen, heuvel, grotere Bergen en zeer veel palmbomen. Een plaatje all the way.
Moni is het plaatsje wat Kelimutu herbergt. Een vulkaan met 3 kraters, en dit gegeven is in Indonesie niet zo bijzonder maar de kraters hebben door waarschijnlijk mineral afstoting allen een aparte kleur. Heel bijzonder! Na een geweldige rit op de Ojek (scootertaxi) en vervolgens 20 minuten steil de berg opgelopen. Bovenop de vulkaan gestaan en foto’s staan maken, wat een onwerkelijk gezicht was dat. De een bruin/rood, de ander turquoise en weer een andere zwart als de nacht. Hierna teruggekeerd naar ons goedkope hostelletje van 6 euro per kamer(zonder douche). De douche zag er op zich keurig uit maar, Renee checkte voordat ze shampoo in de haren had of de douche wel werkte, euh neee. Maar ja dan maar een dagje overslaan.
Vandaag in Ende gearriveerd, via een private taxi met 2 Spaanse meiden naar Ende gereden onderweg geweldige uitzichten gehad en een aantal foto’s gemaakt. Tijdens de ontmoeting met deze meiden toevalligerwijs er achter gekomen dat zij ook naar Labuanbajo (westelijk Flores, nabij Komodo en Rinca) wilden. En dat er een vlucht gaat, morgen(jippie!)
Zojuist samen met deze meiden een vliegticket geboekt naar Labuanbajo dit is met de bus 15 uur en kost 300.000 ongeveer 20 euro en met het vliegtuig 40 minuten en kosten 300.000. Lees het nogmaals maar het klopt even duur echter schilt het 14 uur en 20 minuten.daarbij veel brakheid en onrustig zitten. Geluk wat een Geluk! Het gaat geweldig met ons en Indonesie maakt heel veel indruk op ons. Wat een land is dit wat een land!
Groeten uit Indonesie de foto's lukken helaas niet de internet verbinding is zo traag dat het 1,5 uur duurde om te uploaden en hierna gaf hij aan dat het was mislukt, dus sorry volgende keer beter misschien morgen al in Labuanbajo!
Het weer is 30-35 graden zonnig af en toe een vervelend wolkje maar ja in Nederland ;-)
Het eten is super lekker, heerlijk smaakvol en alles is op smaak gevarieerd en mmmmmm
Doeska: hoe is het met de conditie? Kippenvangst op peil?
verhaal 2
Labuan Bajo is the name.
6 oktober 2010 14:00 (local time)
Hier zijn we weer!
Het laatste bericht was verstuurd vanuit Ende, hier hadden we een hostel wat werd gebruikt door arbeiders op reis en op zoek naar werk. Het Hostel lag ongeveer 200 meter van het vliegveld en als je heerlijk je boekje op het balkonnetje aan het lezen was zag je de staart van de af en toe passerende vliegtuigen langs komen. Een kenmerk wat dit hostel waarschijnlijk redelijk uniek maakt en een meerwaarde is voor de echte vliegtuigspotter, nu dus maar een worden. Sinds wij hier in Indonesie zijn geland zijn de dagen altijd even lang en hebben we een wekker niet meer nodig. In Ende kwamen we daar voor de eerste keer echt mee in aanraking. Er is namelijk een sterke islamitsiche gemeenschap in Indonesie welke word gesteund vanuit Saudie Arabie. De opdracht: Kan jij 6 of meer families bij elkaar sprokkelen dan mag je als beloning een moskee bouwen. Dit betekent dat er soms niet 1 maar wel 6 of meer moskees de ochtend, de middag en de avond inluiden. Aangesterkt met een behoorlijke speakerset waar de gemiddelde Nederlandse kroeg jaloers op zou zijn. Enfin, het hoort bij het land en heeft ondanks de wekdienst om 4:30 in de ochtend ook wel weer zijn voordelen. Je komt bijvoorbeeld op tijd op het vliegveld met reeds een ontbijtje in je maag.
Op het vliegveld aangekomen zijn we met een spiksplinter nieuw proppelor vliegtuig naar Labuan Bajo gevlogen. Een vlucht van de eerder genoemde 40 minuten en een vlucht als alle andere, heerlijk snel, goede stoelen en zonder moeite. Tijdens onze vlucht kwamen we nog een werkende vulkaan tegen die wat aan het roken was en het beeld van een vulkanisch land goed in ere houdt.
Labuan Bajo een haven plaatsje aan de rand van het Komodo park en gelegen aan het uiterst westelijke puntje van het Eiland Flores. Het plaatsje zelf heeft weinig te bieden behalve dat het de haven is naar een geweldig duikparadijs met water helderder dan elders met beschermde vissen, koralen en komodo varanen. Tijdens onze eerste dag hier hebben we weinig anders gedaan dan aclimatiseren en een cocktailtje drinken in de restaurantjes. Het tempo ligt hier laag en je voelt gewoon aan alles dat dit op termijn de Ko Tao of Phuket wordt van Indonesie. Het heeft hier alles behalve.. een strand. De stranden zijn verschrikkelijk vervuild door plastic, rotzooi en andere spullen. We hebben wel eens gezegd de afgelopen dagen dat is de prijs van het toerisme, dit is een verschrikkelijke hoge prijs maar een probleem is het zeker. De 2de dag hier hebben we wat dingen geregeld; kijken of de fotos online konden een duikschool gezocht en wederom gerelaxed. Wij kwamen na wat informative inwinning erachter dat hier een voormalig bloedbank medewerker een duikschool is begonnen. Hier zijn we dan maar wat info ingaan winnen en de klik was er direct. Leuke mensen leuke duikschool en een aanrader voor toekomstige Indonesie/Flores gangers. Divine Diving is een klein zaakje met een hyper fanatieke Nederlandse Dive master (Maarten) een paar rondreizende divemasters (Spanjaard en een Aussie) en een zeer rustige en bereisde eigenaresse genaamd Marij.
De dag hierna werden we natuurlijk gewekt door onze vrienden van de moskee, en dit keer hebben we het geluk dat we precies in het midden staan van een clustering van 6 zodat we het signaal van onze buren niet kunnen missen. De wekker ging dus wederom om 4:30 en ging door tot ongeveer 5:10. De dag van onze eerste duik. Een spectacel stond ons te wachten, we waren helemaal enthousiast gemaakt door Maarten en stonden te trappelen van ongeduld om de spullen aan te trekken en de wereld onder het wateroppervlakte te bekijken. Na een boottochtje van 2 uur waar de dolfijnen ons nog begroeten kwamen we aan op de eerste plek. Renee en ik trokken onze wetsuits aan en bepakt en bezakte ons met de duik uitrusting. We stonden klaar!
Direct bij de eerste afdaling naar beneden kreeg Renee last van haar rechteroor. Tijdens duiken komt er namelijk een behoorlijke druk op je trommelvlies. Deze geef je dezelfde druk als buiten door je neus dicht te knijpen en dan te blazen. Renee dr trommelvlies bleef pijn doen en op ongeveer 6 meter besloten we samen om naar boven te gaan. Ze baalde als een stekker. Met tranen in haar ogen van woede zat ze weer aan boord mij uitzwaaiend terwijl ik de diepte in dook. We hebben dit helaas al een keer eerder gehad en toen afgesproken dat ik dan mijn duik gewoon af maak. Maar voor mij was dit een stressvolle situatie die direct te merken is aan de hoeveelheid zuurstof restere nde in de tank. Wat een duik was die eerste. Ik moet eerlijk zeggen dat duiken in Indonesie absoluut veel moeilijker is dan elders. Maar het koraal is hier schitterend en de vissen zijn een slag groter dan elders.
Tijdens de pauze tussen de 2 duiken kwam aan het licht dat we 2 probleemgevallen aan boord hadden, aan de ene kant Renee die er niets aan kon doen en aan de andere kant een zwaar zelf overschatte duiker genaamd Hans. Hans vertelde ons 100 + duiken te hebben gemaakt en bij 80 het niet meer heeft bijgehouden. De man heeft tijdens zijn eerste duik echter maar 20 minuten met een fles gedaan terwijl iemand daar +/- 60 minuten mee moet kunnen doen. De tweede duik heeft Renee het weer geprobeerd maar nog steeds no go. Jammer maar helaas. Gezondheid gaat voor geluk!
Die tweede duik had ik hierdoor het geluk met Hans te mogen duiken en begeleid te worden door een divemaster. Dit omdat gepland was dat Renee en Hans niet zo diep moesten gaan en ik natuurlijk bij Renee wil zijn. Helaas pindakaas. Die duik ging goed, wat een koraal, een tuin van koraal met vissen, onbeschrijvelijk een genot om te zien. Doe je ogen maar dicht denk aan een oneindigheid van koraal en doe dat maal 3 en je bent er misschien. Zo mooi helder goede gezondheid en volkomen volmaakt hier in het Komodo park. Een genot om hier te mogen duiken en om dit te zien.
De dag was voor Renee een grote domper en heeft besloten hier in Indonesie niet meer te duiken. We gaan in Nederland kijken naar een oplossing want ze doet het te graag! De volgende dag weer gedoken Hans en ik waren zo goed koppel vonden ze. Dat ze de dag er na ons weer hebben gekoppeld. Jippie, not! Ik was toch wat huiverig, de man is hyper de pieper en denk dat hij duikgod himself is. Ach ja here we go. Tijdens het afdalen ging het weer niet goed met hand en was hij ons weer volledig kwijt. Doordat hij absoluut geen oog heeft voor zijn Buddy (ik in dit geval) was ik meer aan het ontwijken dan aan het duiken. Was ik meer mijn bril en octopus(mondstuk) aan het goed doen dan genieten. Een hel. Ik werd er onrustig van en ik heb meerdere malen de nijging gehad hem een ros te verkopen. Maar ja de rust zelve Joris bleef op zijn tandvlees kauwen en zat de rit uit. Dat overleefd en op naar de volgende locatie. Tijdens het duiken van mij heeft Renee heerlijk gesnorkeld in het stroming sterke water. Slangen, Gaint Travelly , Murene, Titan triggerfish en heel veel klein grut wat voorbij de bril van Renee zwom. Hier in Komodo kan je echt net zo goed duiken als snorkelen. De diversiteit is geweldig. Divine Diving gaf Renee een prive gids mee om optimaal te zien en te genieten.
De tweede duik was een regelrechte ramp. Van begin tot eind. Ik was de buddy van Maarten de Divemaster en Hans (omdat ik had geklaagt) de buddy van een andere Divemaster. In het water hadden we de deal dat wij voorop bleven en Hans en consorten erachter. Wij zatten op 18 meter te wachten op de rest en Hans zat toen nog boven ons, het volgende moment schoot hij omlaag en zat 6 meter onder ons. En werd door de verradelijk stroming alsmaar verder omlaag getrokken. Hans maakte de gigantische fout om ook nog verder van het koraal te zwemmen waardoor hij weer minder controle had over de situatie. Maarten en ik keken nog een keer naar boven en terwijl ik nog een keer wilde seinen naar Hans om bij ons te komen op dezelfde hoogte was hij weg, verdwenen. Gewoon uit het zicht en niemand wist waar hij was. Na een kort overleg tussen de divemasters ging een van hen naar boven om te checken. Hij vond Hans daar volledig uitgeput met een reddingsboei gered aan op de boot, moe gestreden en op. Op dat moment wisten wij nog niets. Maar het zag er allemaal heftig ongecontroleerd en bizar uit. De stroming was super heftig waardoor warme en koude stromen water met elkaar mengde en de situatie heel vreemd was. Aan het einde van de duik werd ik ook nog een zeeziek en heb ik de visjes in Indonesie voorzien van wat voorgekauwde crackers. Ach ja als het dan niet lekker gaat dan moet het ook helemaal niet lekker gaan. Oja Hans bleek "maar" 25 duiken te hebben gemaakt en werd ook door de duikschool de komende 3 dagen scherp in de gaten gehouden.
De duiken waren echt geweldig voor mijn ervaring en alleen op basis hiervan de moeite waard. De duiksites zijn ongelooflijk en niet te filmen hoe mooi. Komodo national park is qua natuur al geweldig maar de onderwaterwereld is misschien nog mooier.
Hierna naar Rinca gevaren om de Komodo varanen van dichtbij te zien. Renee en ik zijn eerlijk het viel eigenlijk een beetje tegen, ja het is bijzonder maar je hoopt ze in het wild te aspotten, rennend door het bos of achter een wild varken aan. De varanen die bewogen zaten onder een keuken te wachten op een snackje en hadden de behoefte om meer te zonnebaden dan te bewegen. We hebben tijdens een bos tocht van 1 uur 2 varanen in het wild gezien. Maar het spektakel wer d op geeist door een cobra die vlakbij het pad zat.
Tijdens de terugtocht met de boot zaten heerlijk in een regenbui en hebben we nog een verkoelende duik genomen om onze verbrande lichamen iet wat af te koelen.
De volgende dag vertrekken we.
Echter nadat we op het vliegveld kwamen hoorde we dat pas morgen de vliegtuigen weer vertrekken en dat we dus nog een dag moet relaxen genieten en dit berichtje typen van 3 a4tjes.
Helaas wederom geen fotos het gaat ergens niet goed maar hopelijk is het verhaal beeldend genoeg zodat jullie je eigen gedachten en fantasie er op los kunnen laten.
Selamat Tinggal Renee en Joris.
Verhaal 3
Kuta, Bali ons nieuwe Bangkok.
13 oktober (21:45 local time)
Inmiddels zijn we alweer bijna 3 weken uit het koude net kabinetgevormde Nederland vertrokken.
En dat betekent dat we nog maar 1 week te gaan hebben. Deze week gaan we dan ook optimaal besteden aan een nieuw eilandje. Dit eilandje draagt de naam Java.
In ons vorige verslagje vertelde we dat we vanuit Labuan Bajo, Flores een ticket hadden geboekt naar Kuta. Kuta is een beetje de landingsbaan van Bali. En om deze landingsbaan heen zijn een aantal dorpen flink gegroeid vanwege de uitstekende stranden, gezelligheid en drank.
Op het vliegveld te Labuan Bajo kwamen we Sam tegen een Britse middentwintiger die net bezig is met zijn eerste baan als junior accountant in hartje London. Omdat onze beide vliegtuigen nogal vroeg vertrokken hebben we maar een kopje koffie en thee besteld, tenminste dat was de bedoeling. Na het bijna te moeten spellen, aanwijzen op de menu kaart kregen we koffie met gebakjes. En dus geen thee. De vluchtr naar Kuta was wederom met onze vrienden van Wings Air, een budgetmaatschappij die furioire maakt rondom Indonesie met goedkope vluchten.
Na een prettig uurtje werd de vlucht toch wat hobbelig en voelden we wat turbulentie, en ja turbulentie komt vaak, zo lijkt het, door wolken. En ook dit keer klopte dat het regende in Kuta. Na een hele lange tijd van heerlijk zoning weer kwamen we dus in de regen terug op Bali. Op Bali kwamen we ook Sam weer tegen en deze had net als ons zin in een vette hap van de grote M. Voor de niet kenners en alle anderen, Ja, er zitten 2 Mc Donalds in Kuta. Soms hebben sommigen van jullie het idee dat we naar landen gaan waar er meer stof is dan asfalt dat er meer paard en wagens zijn dan taxis, nou in Kuta is dat zeker niet het geval.
Maar wel op de plek waar we ons vizier op hadden gericht. De Gilis, een klein eilanden groepje, makkelijk te bereiken vanuit Pandang Bai. Een havenplaats aan de oostkust van Bali en slechts 2,5 uur rijden van onze huidige locatie. Als je het op de kaart op zoekt vindt je de eilanden niet of tenminste nauwelijks want ze zijn niets meer dan stipjes op de kaart. En juist dit maakt de eilandjes ten noorden van Lombok zo bijzonder. Dit zijn echt tropische eilanden. Blauwe zee, turqiouse water en witte stranden. Voor sommigen hemel op aarde voor anderen een reden om flink te zuipen en het beest uit te hangen en weer voor anderen een plek om Robinson Crusoe uit te hangen. De 3 eilanden bieden namelijk alle 3 een eigen thema en uitdaging. Na veler aanraden hebben we gekozen voor Gili Meno het Robinson Crusoe eiland. Na een zeer stuiterige rit hebben we de grote overtocht overleefd met een speedboot van 5 x 225pk dus een gezonde snelheid over kolkende zee met bruisende schuimkoppen.
Tijdens ons 2,5 uur durende rit naar pandang Bai hebben we nog een stel ontmoet die ook plannen had om naar de Gilis te gaan echter op het moment van vertrek van Krissie te ziek om te varen en ziek zijn op een van de Gilis is niet iets wat je graag wil. Tijdens de dagen daar hebben we nog regelmatig contact gehad met Ayguen en Christine.
Aangekomen op Gili Trawangan, het hoofd eiland, moisten we nog 4 uur wachten alvorens we naar Meno konden vertrekken. Een eilandje werkelijk op 500 meter afstand waar je mensen ziet lopen en voor je gevoel binnen handbereik van elke locale visser. Maar ja zo als veel in Indonesie is alles goed geregeld en zit er achter veel dingen een system, zoo ok deze overbrugbare 500 meter. Een bootservice. Dus gewoon wachten. Nadat Renee en ik zeer onder de indruk waren van Trawangan het party eiland zoals onze bijbel, de Lonely Planet, het omschrijft stapten we op de boot naar het verlaten Uber rustige Gili Meno. Daar aangekomen terwijl onze slippers nog nat waren van het aan walk omen waren we direct een beetje teleurgesteld. Er was practisch niets te doen te beleven en te zien. Grrr, kom je net van een eiland waar alles is en dan ben je hier. Morgen weer terug dus, . Die avond hebben we maar een poging gedaan de fotos te uploaden. Moet je voorstellen zit je op een stipje op de kaart, misschien wel het kleinste eilandje van Indonesie maar met het snelste internet van alle eerder geprobeerde locaties., en ziedaar we hebben dus een week geleden de eerste fotos geupload in de middle of nowhere.
Nadat we een nacht hadden overleefd op Meno zijn we weer terug op Trawangan, het feesteiland Nou ja het viel qua feesten erg mee en wij vonden het lekker relax met alle eettentje loungebars en filmhuisjes op het eiland. Het eilanden groepje zijn alle 3 onthouden van gemotoriseerd verkeer. Dit betekent dat alles gebeurd met paard en wagen. Je moest dus ook niet verrast zijn wanneer je werd ingehaald door een blaasbalg toeterende pony met opgefokte bestuurder.
Tijdens onze relax 2 daagse hebben we ook nog gesnorkeld, een snorkeltripje waar menigeen van droomt, we hebben neus aan neus gezwommen met een schildpad en een pufferfish gezien groter dan we eerder gezien hadden.
Na 2 nachten heerlijk te hebben geslapen in een bungalow te midden van een bloementuin met de zee als achtergrond geluid, de snorkelervaringen als dromen en het poeder witte strand nog tussen onze tenen hebben we de snelle boot weer terug gepakt naar het vaste land.
Op naar Ubud, het massagecentrum van Bali. Op Bali kan je eigenlijk heel veel doen en je denkt snel aan massa toerisme, dikke Duitser in te kleine bikinis en aan brallende Engelsen. Veelal klopt dit. Een uitzondering is Ubud wel een beetje. Zoals de locals daar zelf zeggen is dit een plek voor de rustige toerist, een die wil genieten en nog een die wat van het landschap wil zien.
Ubud heeft daar perfect op ingespeeld en heeft dan ook massaal een oplossing en dagbesteding voor deze rustige toerist bedacht. Massage centras en Spas. En Renee had hier wel zin in dus heb ik mij laten meeslepen naar deze Goddeloze plek.
Het was heerlijk zo lekker dat Renee en ik besloten na een 1 uur durende middag massage nog een maal terug te gaan om de avond te genieten van een heerlijke klei pakking. Wat was dat genieten. Die dag (gisteren) hebben we een zeer intense en drukke dag gehad. Ontbeten-massage-Sacred Monkey Forest wandeling- rondrit Ubud-bijwoning van een crematie (traditionele stijl)- weer rondrit Ubud-heerlijk avondgegeten-klei behandeling. Vooral die middag ceremonie was heel bijzonder, de Koning van Ubud was overleden en deze man werd geeerd door een hele mensen massa. Het rare was voornamelijk dat de ochtend voor genodigden was en de middag iedereen welkom was. De fotos zeggen hierin veel meer dan woorden . Het was ongelooflijk een nagemaakte stier waar een jonge jongen bovenop zat werd door de straten gedragen door 15 -20 man en hiervoor reed de brandweer om de dragers koud te houden met een waterstraal. Daar achter werd de kist gedragen door ongeveer 40 man en ook deze werden koud gehouden door de aanwezige brandweerwagen no.2 het spektal werd breeduit gevierd en door iedereen gedeeld. Een bijzonder iets waar we van hebben genoten maar vooral veelal vol verbazing naar hebben gekeken. We werden natuurlijk geacht een sarong te dragen zodat we de begraafplaats tenminste op mochten. Een sarong verkocht door de massaal aanwezige verkopers.
De volgende dag (vandaag) zijn we weer naar Kuta vertrokken om een ticket te kopen naar Yogyakarta. We gaan naar Java. We gaan de Borobudur zien! Terwijl wij nu moeten wachten op ons vertrekkende vliegtuig hebben Renee en ik vanmiddag nog heerlijk op het strand gelegen. En heb ik de stoute schoenen aangetrokken door een surfplank te huren en het eens te proberen. Moeilijk maar het is toch een aantal keer gelukt de golven van Bali te bedwingen
Wij willen iedereen daarbij heel erg bedanken voor alle lieve leuke berichtjes, echter is het bijna onmogelijk ze te beantwoorden, maar we lezen ze allemaal met een glimlach op ons gezicht, bedankt!
Selamat tinggal,
Renee en Joris
(er zijn ook nieuwe foto's)
Verhaal 4
Jakarta, the end is near!
20 oktober 2010 (23:30 uur local time)
Een jaar geleden-oktober 2009- was het voor ons al duidelijk. De volgende vakantie wordt Indonesie.Een land hadden we gehoord met veel schoonheid, een land met ongekende natuur, met stranden zo wit als suiker of zo zwart als roet. We hadden ook beide het gevoel dat het een vakantie zou worden die veel indruk op ons zou maken. De vakantie-deze reis-door indonesie heeft ons dit alles laten zien. Wat een schoonheid op Flores, wat een stranden en relaxtheid op Bali en zelf het door iedereen afgeraden Java heeft ons heel erg verast!
Tijdens ons laatste verhaal waren we bijna aan onze slaap toe nadat we heerlijk hadden genoten van de zonsondergang op Kuta, Bali. Onze vooralsnog laatste zonsondergang daar omdat we de volgende dag naar Jogjakarta, Java vertrokken.
Jogjakarta een stad met 700.000 inwoners-de poort naar de Borobudur en alle oostelijk gelegen attracties van Java. Maar ook een stad vinden Renee en ik die je eigenlijk niet mag missen. Het is een plaats die je verrast, of overdonderd. Je wordt met een klap weer in de drukte gesmeten, in een klap in de smog maar ook terug in de altijd aardige altijd lachende en hulpvaardighe schoot van de gemiddelde indonees. Eenmaal aangekomen op de vluchthaven werden we door meerdere mensen geholpen hoe we het beste naar de bussen en eindbestemming konden komen. Ideaal, een genot, hoe zoiets is geregeld in een land van 225 miljoen inwoners. Het is alsof je met 20 man op je prive stadsbus wacht en van hieruit vertrekt naar je bestemming.
In de Lonely Planet hadden we een leuke plek uitgekozen, een die werd aan geraden door de L P. En dat op zich voor een locatie in onze prijsklasse een wonder op zich, meestal valt dit namelijk deel aan duurdere en exclusieve locaties. Hier binnen gekomen, het adres, daar kon namelijk geen misverstand over zijn Gang II voelden we ons direct thuis. Het was Setia Kawan een Losmen of guesthouse als geen andere de kamers hier zijn allen versierd en beschilderd door de eigenaar, een begaafde kunstenaar en tatooartist. Wat een rust in een stad zo druk als deze. Aangekomen, moe en voldaan kwam erbij mij toch een licht griepje tevoorschijn waardoor ik me niet lekker meer voelde maar ja de show must go on! Dus hadden Renee en ik direct een tripje Dieng Plateau en Borobudur geboekt, dit betekent de volgende dag zon 12 uur in een busje gepropt worden en zo een deel van oostelijk danwel centraal Java rondrijden. Die nacht had ik een tempratuurtje boven de 38 graden en we hebben ons vaak afgevraagd of we de dag erna wel konden gaan. De wekker ging om 6 uur en we stonden nog half wakker en half slapend naast het bed om de dag tegemoet te zien.
Onze chauffer kwam mooi op tijd en we hadden er zin in om lekker te genieten. De dag begon met een rit van ongeveer 3,5 uur naar het Dieng Plateau, hier liggen een aantal tempels die voor ons van geen enkele betekenis hadden en krater veld met vergelijkbare kenmerken als Kelimutu op Flores en het Plateau zelf. Dit Plateau heeft een verschijnsel dat de zwalveldampen van de vloeibare lava door de grond naar boven komt. En het Zwavel stink naa: gierput, en dan een heel intens zuurstof wegnemende vieze geur. Daarnaast was er ook een krater vol met water waarin het water werkelijk aan het borrelen was en zo zwart als teer via een klein stroompje langzaam de krater verliet.
Na nog een 3,5 uur in de auto te hebben gezeten kwamen we aan bij de Borobudur. Het is een tempel met een commerciele ratteplan erom heen alsof het een Europees gedrocht is. Hierdoor vervaagt even het gevoel dat je naar iets bijzonders gaat maar dat nare onderbuik gevoel verdwijnt direct als op een bepaald moment door de palmbomen het reusachtige gebouw/tempel ziet verschijnen. Een wow gevoel van jewelste als je dit monstercomplex voor de eerste keer ziet. Het lijkt vanaf een afstand gehouwen uit een brok steen en hierdoor zeer indrukwekkend. Boven op dat broksteen zijn een aantal koepels (boros) geplaatst allenmaal hol met daarin een Boedha. Als je een van deze Boedha op een bepaalde plek (topje van zijn wijsvinger) weet te raken dan mag je een wens doen. Na lang zoeken hadden Renee en ik er een gevonden en helaas voor haar had ze te korte armen om een wens te doen (net als veel indonezen met haar) Maar het is maar goed dat ik altijd mijn Spinazie heb opgegeten want ik kan er namelijk gemakkelijk bij. Dus de wens is in the pocket.
We zijn na deze eneverende maar voornamelijk vermoeiende dag allebei in een diepe slaap gevallen waar we allebei alleen op een misselijke bui van mij na niet wakker meer geworden tot 11 uur. Pff wat een dag. Maar wel veel gezien en beleefd en dat alles in 24 uur. We realiseren ons ook dat van de 3 grote boedhistische tempels we er inmiddels 2 hebben gezien, en dat is natuurlijk een uitdaging voor in de toekomst. De volgende dag hebben we lekker gerelaxed en de planning weer eens aangepast voor de laatste dagen.
We hebben een rit geregeld naar Pangandaran. Deze no. 1 strand locatie op Java wordt door zowel de L P aangeraden als de locals. Echter het blijkt een plaats te zijn waar de glorie van weleer moeilijk te vinden is maar nog wel ergens aanwezig is. Het is een stadje aan de zee waar de visser hun geld verdienen en de zee wordt gebruikt als zee en niet als een vermaak voor toeristen. Maar we hadden het geluk om een aantal zeer grappige aparte maar vooral amikale Nederlanders tegen het lijf te lopen waar we erg mee hebben gelachen en lekker mee hebben gegeten.
Wij zijn hier zondagavond aangekomen na een rit van 11,5 uur wat een rit van 6 uur moest zijn. Pff in een bus gehobbeld en geshaked door het absurd slechte wegdek. Renee vroeg zich in Jogja al af waarom hier golfclubs verkocht worden. Maar het antwoord werd tijdens de trip naar Pangandaran al wel duidelijk
In Pangandaran hebben we een Motortje gehuurd waar we het gebied mee hebben verkend en om eens wat echte authentieke beelden te maken van rijstvelden, de kokosnoten plantages en het eiland Java.
Na twee nachten hebben we het boeltje weer gepakt en zijn we naar Jakarta gegaan. Het ticket hebben we geboekt via ons hostel en we werden de volgende dag voor 7 uur in de ochtend alweer opgehaald door een mini bus driver die ons na 1,5 uur op een klein treinstation afzette. Hier kregen we een kantoor van een van de medewerkers toegewezen als wachtruimte en hierdoor werden we direct als bijzondere mensen behandeld. Echt apart dat Belandas zo behandeld worden. Nadat de melding kwam dat de trein er aankwam zijn we opgesprongen vanuit onze wachtruimte en hebben we klaar gestaan om in de trein te springen. Eenmaal aan boord hadden we onze plekken snel gevonden. Kennis gemaakt met onze buurmannen en onze plekken in het ekonomi coupetje ingenomen. Nadat de trein enkele uren onderweg was hadden we al een behoorlijke bekijks en mensen keken naar ons alsof ze water zagen branden. Toeristen in de goekoopste klasse. Maar voor ons was het een avontuur. Bij de locals in plaats van in de vrieskou van de Bisnis klas. Dat was voor ons geen optie maar ook had het geen voorkeur. We wilden onze laatste rit graag even goed doen. Geweldig die stress van mensen, verkopers, passagiers en die eeuwige schreeuw om verkoopbare producten. Een meisje in Jogja zei eigenlijk wat slaat op een van de grote problemen van Java maar eigenlijk op heel indonesie, we zijn met 225 miljoen mensen en we verkopen allemaal hetzelfde.
Na 9,5 uur in de intense super gezellige locale trein te hebben gezeten kwamen we aan, Jakarta.
Dit is een stad met 8,9 miljoen mensen en door de gemiddelde toerist gemeden wordt. Alsof het de pest met zich meedraagd, alsof het een stad is met niets interessants of tenminste iets wat niet waard is om bij stil te staan danwel te bezoeken. Renee en ik zijn hier om voor ons zelf uit te maken of dat klopt. Nadat we wat later aankwamen dan gepland hebben we ons in het donker verplaatst naar de pakeerplek van alle taxies. Hier hebben we samen met ons trein buurman getracht duidelijk te maken waar we naar toe wilde. Nadat ik de hotel naam riep, wist niemand waar het ook maar kon zijn in deze metropool, maar toen ik de straat noemde Jalan Jaksa werd er door 10 man in koor onder luid gejuich een taxi geregeld en waren we snel onderweg naar onze slaap plaats. Hotel Margot. Een eenvoudig hotelletje midden in Jakarta.
Vandaag hebben we in deze smog stad Batavia bezocht, de kern van de nog overgebleven Nederlandse restanten in Jakarta. Bizar om hier Nederlandse teksten te zien. Maar heel indrukwekkend. Na een behoorlijke wandeling door wat achterbuurten kwamen we vervolgens aan in de haven waar nog een oude wachttoren staan uit 1839. Klik foto gemaakt en onze weg vervolgt naar een oud VOC gebouw wat tegewoordig dienst doet als restaurant/bar.
Nog een dag, dus hebben we ons vanavond heerlijk verwend met een bijzonder etentje in een zeer bijzonder restaurant in Jakarta. Samara is een restaurant welke je niet verwacht in stad zoals deze. Knus gezellig en eigenlijk totaal wel op zijn plek. Dit is de vertaling van de passie van Indonesie alleen schort het op veel plekken aan voldoende geld om zon mooi restaurant uit de grond te stampen.
Morgen vliegen we terug naar huis na een vakantie die te snel is gegaan, waar we veel hebben gezien en beleefd maar vooral heel erg onder de indruk zijn geraakt van Indonesie.
Tot snel!
Renee en Joris
Er staan nieuwe fotos op
Hieronder Indonesie in vogelvlucht!
•1e vakantie met meer zon dan regen
•Waar 225 miljoen indonezen hetzelfde verkopen
•Waar golf op straat wordt gespeeld (denken we)
•Waar een vliegtuig een bus is
•Een Bemo een brommobiel
•Joris zich sterk heeft weten te houden, sigarette mister?
•Renee mij daar goed bij heeft geholpen
•Een weiland in indonesie een rijstveld is
•Waar wij bij bezienswaardigheden de bezienswaardigheid zijn.
•Het land met de vriendelijkste mensen
•Met de mooiste natuur
•Indonesie waar je nooit te laat komt
•Waar je nooit uitslaapt
•Meer moskees staan dan Guesthouses
•Waar indonesiers denken dat we elke dag pannekoeken willen als ontbijt.
•Een wastaf(f)el een luxe is. (3 gevonden)
•Waar Renee en ik veel werknemers hebben iedereen noemt je Boss of Mister/Miss.
