Cambodja en Vietnam
Cambodja en Vietnam 2009
Thuis (Inleiding)
Morgen vertrekken Renée en ik naar Dusseldorf. Hier pakken we het vliegtuig naar Helsinki, hierna naar Bangkok. Waar onze vlucht naar Ho Chi Min city staat te wachten.
We hebben net onze tassen gepakt. Morgen maar weer afwachten hoeveel KG het is.
We landen als alles voorspoedig gaat zaterdag 12 uur (NL tijd) in Ho Chi Min City.
De Lonely Planet ligt alweer klaar en gereed om gebruikt te worden.
Bangkok (Inleiding)
We zitten in Bangkok, helaas op internet gelezen dat we een visa konden krijgen op het vliegveld, maar helaas we moeten nu wachten op een visa via internet, dat duurt 2 dagen. We gaan gewoon nog even bangkok onveilig maken met z'n 2-en.
Weg uit Thailand (Inleiding)
We pakken morgenochtend om 7 uur een bus naar Cambodja, Siem Reap. Dit betekent dat we het vliegtuig links laten liggen. Het aanvragen van de visa duurt minimaal 3 dagen en dit betekent dat we dan 3 dagen in onze "lievelingsstad" Bangkok moeten zitten en dat is geen optie. In Siem Reap gaan we de tempels van Angkor Wat vereren met een bezoekje. De malariapillen liggen al klaar. groeten vanuit Thailand, het volgende berichtje is uit Cambodja.
Siem Reap (Reisverslag)
Hier een berichtje uit Cambodja, de afgelopen dagen hebben we een en ander meegemaakt. Door de uitermate goede stuurmanskunsten van Rob Brouwer zijn we in Dusseldorf beland. Helemaal goed, hier keurig op tijd ingecheckt, echter het vliegtuig naar Helsinki had vertraging waardoor we een 20 min later in Finland waren.
Perfect vluchten gehad, goed eten en weinig turbulentie. Eenmaal in Bangkok aangekomen begon het feest. We hadden namelijk een ticket in Nederland geboekt bij Air Asia naar Ho Chi Min City (Saigon) (Vietnam. Toen we in wilde checken werden we geweigerd omdat we geen zogenoemde pre-visa hadden. Een brief welke je aanvraagt voorafgaand aan je vlucht, oftewel reis naar Vietnam. Na wat navraag bleek je deze ook via internet te kunnen aanvragen en dat hebben we dan ook maar gedaan. Echter waren we nu dan weer in Bangkok de stad waar we nu al 3 keer op geland waren en dus nu voor de 4de keer. Zucht puf en kreun. Geen optie voor ons om daar lang te blijven! Maar we moesten wel! Met de bekende bus, (een Lonely Planet in Thailand hebben we bijna niet meer nodig) in ons bekende hosteltje een kamer geboekt en in die sauna geslapen. De kamer was weer spik en span en voor 3 euro mochten we niet klagen.
Hoe moe we ook waren hebben we ons getrakteerd op loempia's, avondeten, de kapper en een massage, alleen in een andere volgorde. Na wat energie te hebben gekregen van deze verwen uurtjes, zijn we naar een bekend reisbureau gegaan waar we in het verleden goede ervaringen mee hebben gehad.
Super, ze hadden plek voor ons, niet naar Vietnam, want ons nogmaals duidelijk dat de visa 3 dagen zou duren, dus naar Siem Reap in Cambodja. Er gingen wild west verhalen rond over oplichting, mensen die met elkaar werken om je in een bepaald hostel te krijgen en dat soort zaken.
Nou wij als "ervaren" reizigers euhm!! niets van gemerkt. Echter een stel duitsers die we in de bus hadden ontmoet wel! Zij werden in een Hostel gezet door een tuk tuk driver vanwaar ze nauwelijks nog vandaan konden komen. We hebben een prima hostel in Siem Reap (Popular Hostel) voor 4 dollar per nacht een 2 persoonskamer met fan! koopje dus!
De eerste nacht (zondag) op tijd gaan slapen (vervolgens meer dan het klokje rond geslapen, 13:00 uur werden we wakker , blijkbaar hadden we het nodig, pff) (dus we zijn dinsdag naar Angkor Wat gegaan) want, we wilden naar een van de grootste tempels van Cambodja en waarschijnlijk in de wereld. Dit is een plek waar in de tijd dat London nog 30.000 inwoners had hier al een 1 miljoen mensen leefde.
Het staat onder de bescherming van Unesco en is werkelijk waar gigantisch groot. onvoorstelbaar, sprookjesachtig zoals Renee gisteren zei. Het hele complex is ook bekend geworden in tijde van de rode Kmer(Kmer Rouge) Leden van deze verwoestende alles vernietigende partij hebben westerlingen welke aan renovatie werkzaamheden werkte het land uit gezet en alle documentatie vernietigt. Zo bleef er na de oorlog een grote puzzel over van ontmantelde ruïnes.
Renee en ik hebben ons voor de rest te goed gedaan aan lekker eten uitslapen en morgen gaan Renee en ik naar Phom Phen. De hoofstad, het is een 6 uur durende reis, dus dat valt mee.
Het land is hier tot dus ver geweldig, lekker eten (plakkie rijst) en aardige mensen.
Phnom Penh + Kep (Reisverslag)
We zijn nu in Ha Tien(Vietnam). De afgelopen dagen het een en ander gezien en gedaan.
In Phnom Penh aangekomen hebben we een bliksembezoek afgelegd, na goed ingelezen te hebben in de Lonely Planet, zijn we direct naar een Hostel gegaan, Narin 2. Dit Hostel kon net zo goed in een wijk in Delhi(India) staan. Het leek wel een sloppenwijk maar, het was zoals we later hoorde een van de betere wijken van Phnom Penh. Kamer geboekt en direct aangegeven dat we de dag er na weer weg zouden gaan, de mond van de eigenaar viel bijna open maar, zeiden we :"we willen morgen naar het s-21 Museum en de Killingfields". (foto's staan reeds op Picasa.) Dus er was handel, mooi en hij mocht voor ons de bus trip naar Kep regelen. Zodat we na de bezoeken dan ook weer direct weg konden.
Het Museum en de Killingfields waren een klap in je gezicht. Het feit dat dit zich heeft afgespeeld in het land waar je bent. En dat het nog maar 29 jaar terug is, is werkelijk vreemd en niet te vatten. Het is niet dat Renee en ik zo naïef zijn dat er geen oorlog is maar op de wijze waarop het is gegaan is werkelijk wreed en onmenselijk. In Cambodja lopen nu natuurlijk nog mensen rond met verwondingen van de oorlog en verwondingen van het opruimen van mijnen. Het is eigenlijk nog steeds een situatie van deze tijd zo lieten we ons vertellen, een groot deel van de huidige regering is destijds lid geweest van Kmer Rouge.
Na dit alles de bus ingevlucht en op naar het betere leven, naar Kep.
Een klein plaatsje in het zuidelijkste puntje van Cambodja tegen de Vietnamse grens aangelegen.
Het plaatsje komt bijna om in oerwoud en is werkelijk relax. We hebben daar met enig geluk een Guesthouse gevonden, welke een Belgische eigenaar had. De jongen was denken we midden 30 en erg amikaal en open. Renee en ik zijn hier 3 dagen geweest, lekker rond gehangen, Belgische friet gegeten, veel gepraat over het leven en heerlijk ontspannen. Nadat we ontspannen genoeg waren hebben we een motor(tje) gehuurd en zijn we naar een wat grotere plaats gegaan, Kampot. Al verkennend op de motor kwamen we 3 x onze gastheer tegen wat voor blijde situaties zorgde. Het is namelijk echt een Belg met een galante glimlach van oor tot oor, onder een helm welke hem 3 maten te groot is.
's Middags kwamen we terug net voordat het begon te regenen. Maar dat is een gewoonte hier en je raakt er aangewend. Eenmaal aan de bar geraakt kwam Henk ons wederom vergezellen, Henk is een Nederlander welke op dat moment op zoek was naar een huisje in Kep. Je kan daar namelijk een huisje huren voor 150 dollar(per maand). Henk heeft zijn plekkie inmiddels gevonden. Daar zaten we dan in het zuiden van Cambodja met 3 Nederlanders en 1 Belg lekker Nederlands te praten en over het goede leven te praten. Bizar maar heel gezellig. Onder de tafel speelde 2 pups met hun moeder en het voelde ook al was Doeska er niet bij erg als thuis aan.
Gisteren op tijd gaan slapen, want vanochtend hebben we ons visum toch maar op gehaald in Sihanoukville. Een kustplaats zo'n 90 km van Kep. En wij de "backpackers" zoeken natuurlijk naar goedkope manieren van reizen. Dus de shared taxi. Een nieuwe vorm van filerijden(zonder file)
Dit is een auto, gewoon 4 wielen een chauffeur een kofferbak en in die auto passen normaal (in nederland 5 mensen) Nouw hier niet, hier passen er 14 mensen in. Ja, u leest het goed 14! Gewoon volwassenen, geen dwergen, lilliputters of kinderen maar kerels en volwassen vrouwen. Maar ja het was, zeg maar een ervaring voor één keer.
Vanochtend om 5 uur opgestaan taxi gepakt naar Kampot gereden daar 2 uur gewacht op ja... zeg maar .....niets! en toen naar het consulaat in Shinouksville. Met 130 over die weggetjes luid toeterend in een uur daar naar toe gereden. Aangekomen 5 minuten werk gehad en vervolgens een uur gewacht op diezelfde chauffeur. Eigenlijk allemaal een geweldige ervaring! Maar op het moment denk je waar zijn we mee bezig. 6,5 uur later zaten we weer aan een baquette met chocopasta in Botanica. De naam van ons verblijf. De eigenaar kwam ons speciaal nog gedag zeggen. Hij werd opgebeld en vervolgens kwam hij weer aanrijden met zijn te grote helm en galant verscholen glimlach.
Onze tuk-tuk driver gebeld voor het "transport" naar de grens. Zo'n 49 km van ons guesthouse vandaan.
De tuk-tuk stopte ongeveer een km voor de overgang omdat de weg te slecht zou zijn. Ik dacht wat een onzin, geen verschil te zien. En het zou wel weer met geld te maken hebben, nou mijn excuus trouwens later ook aangeboden want, het was een modderbende van je welste en deze weg zou in Nederland afgesloten worden. De jongens op de scooters welke de taak van de tuk-tuk driver overnamen, waren werkelijk balletdanseressen in de modder. Bijna geen spatje op de kleren en het ging alsof ze geen hinder van de modder hadden, mijn chauffeur zat zelfs nog te bellen en te rijden(stapvoets) door enkelhoge modder, Renee d'r chauffeur gaf een guided tour. Eenmaal bij de grens aangekomen moesten we door de vleeskeuring, van Vietnam. Het is wel eens sneller gegaan, dit kwam vooral door de aantal melkertbanen die ze hier hebben. De kunstenaars hebben ons hierna bij een tour operator afgezet, en we hebben nu direct een bus geregeld voor vanavond naar Ho Chi Min.
Saigon + Mui Ne + Dalat (Reisverslag)
We zijn nu in Nha Trang, na veel gereisd te hebben zijn we hier nu beland om te gaan duiken en uit te zieken.
Het laatste verhaaltje eindigde in Ha Tien. Dit plaatsje hebben we slechts enkele uren gezien. Op de touroperator na kon niemand daar Engels. Heel irritant als je naar het toilet moet. Toen kwam ons waarschijnlijk "bacillen" busje aanrijden. Het minibusje wat een grote bus had moeten zijn kwam te laat maar ja, dat drukt de pret niet. Die begon ons pas te drukken toen onze laatste reisgenoot werd op gepikt bij zijn huis. Een dronken naar zweet stinkende visser met te veel plastic zakken mee zonder dat er wat in zat en een "buis". Ongeveer een half uur toen we goed op weg waren gingen de lampen in het busje uit en gingen we wat vaart maken buiten de bebouwde kom, de lampen gingen uit en de waterpijp (de buis dus) van de visser ging aan. Renee en ik hadden het geluk dat hij naast ons zat dus wij hadden de dampen stanken en geuren van deze man vol in het gezicht. Daarbij hoeste hij ook verschrikkelijk veel niet alleen van zijn stuff maar ook alsof hij ziek was. Na een helrit van ongeveer 7 uur, waarbij de man bijna bij mij op schoot kroop omdat Hij lekker wilde liggen en Ik dat niet toe liet, kwamen we aan in Ho Chi Min City (Saigon of HCMC).
Om 6 uur 's ochtends hebben Renee en ik de mototaxi genomen naar ons Hotel. Effe wat luxe, daar gingen we dan in een bijna verlaten HCMC met 70 km per uur flitste we over kruispunten, we hadden allebei 1 chauffeur en de 2 waren perfect aan elkaar gewaagd. De heren schoten langs nog wakkerwordende mensen en sportende mensen in de parken, De inwoners van HCMC kunnen gratis aan allerhande joga en/of aerobic lessen mee doen in de parken van HCMC. Na even zoeken hadden Renee en ik ons perfect hoteltje gevonden Phan Lan 12 dollar per nacht incl. ontbijt en een warme douche. Perfect, precies wat we nodig hadden. HCMC is een stad als alle andere met veel stalletjes op straat, te veel eettentjes en touroperators op elke hoek. Renee en ik kwamen hier dus om 6 uur in de ochtend aan, omdat we niet of nauwelijks geslapen hadden, zijn we lekker het bed in gedoken tot 12 uur en hierna de stad een beetje verkend. Direct de trip Naar de Cu Chi Tunnels geboekt.
Dit zijn tunnels zoals de Vietcong en de VC ze gebruikten in de oorlog. We hadden een hele leuke gids welke aan de ene kant de lol er in hield maar aan de andere kant de serieuze kant van de oorlog goed omschreef. Op een bepaald moment mochten we een tunnel in duiken van 7 meter alleen moesten we hem op onze kont al schuivend doorlopen. Heerlijk niemand wilde of durfde en dus ging ik maar als eerste. Hart in de keel de volledige duisternis in, echt apart. Pikkedonker, dan lijkt 7 meter heel lang en heel krap. Maar ja overleefd, daarna met de groep het terrein over gebanjerd. En als klap op de vuurpijl kon je voor ongeveer een dollar per kogel met automatische geweren schieten, we wilde het niet doen maar toch maar gedaan. Met een AK-74, wat een lawaai niet normaal, Renee en ik kunnen ons niet voorstellen dat mensen hier dagelijks mee schieten zonder compleet doof te worden. Eenmaal teruggekomen hebben we nog genoten van de drukte en de scooterinvasie van Saigon.
Mui Ne (Reisverslag)
De volgende ochtend zijn we naar Mui Ne vertrokken. Dit is een gebied die is omgeven van rode en witte duinen. Hierdoor is er een soort microklimaat ontstaan waardoor daar het minste regen valt van heel Vietnam. Hier kwamen we 's middags om 2 uur aan. Nadat we incheckt in ons aan het strand liggende guesthouse checkte er nog een aantal andere backpackers in, een Israelier en een Aussie. De Israelier: Re'em: probeerde Snuitje en Beertje in het Nederlands uit te spreken het klonkt verschikkelijk grappig. Heel gezellig de eerste avond. Hierna werd ik namelijk ziek. 39 graden koorts en ik heb het toilet vaak van dichtbij gezien. Na 1 hele nacht en dag op bed te hebben gelegen en volledig alles om me heen gemist te hebben. Voelde ik me direct wat beter en hebben we een scooter gehuurd om het gebied te verkennen. Renee en ik hebben heerlijk op een privestrand gelegen. Nadat we ook even op dé witte duinen hebben gestaan zijn we terug gegaan naar het guesthouse. Heerlijk alleen was ik behoorlijk verbrand. Als een kreeft zo rood. Lekker handig maar ja. De volgende dag voelde ik me wat slechter maar ik dacht het zal wel zo'n nawee zijn van de griep. Dus een busreis naar Dalat geboekt.
Dalat (Reisverslag)
Dalat is een plaats welke hoog in de bergen ligt en wordt geprezen om plek waar het eeuwig lente is (The Fountian of Eternal Spring), zeg maar de tempratuur van een normale Nederlandse zomer, alleen zonder de klamme warmte. Dit alles klopte, de wegen ernaar toe leken wel een afschrikmiddel, het eerste deel waren de wegen zo slecht dat India nog betere wegen heeft en had. Echter hoe dichter we bij Dalat kwamen hoe beter de wegen werden. Dalat is een bergachtig plaatsje die net zo goed in Frankrijk had kunnen liggen, ze hadden er ook een Eiffeltoren nagemaakt voor het gevoel. Na aankomst in Dalat storte mijn weerstand volledig in elkaar, ik kreeg weer koorts, ik had weer 39 graden en voelde me heel slap, kreeg geen hap door me keel. Dankzij Renee d'r zorgzame handen ben ik tenminste nog op de been gebleven. Ze heeft mij plichtmatig laten drinken en ben ik niet uit gedroogd. We zijn hier 2 nachten geweest.
Nha Trang (Reisverslag)
Hierna naar Nha Trang vertrokken, daar zijn we nu nog steeds, Gisteren kwamen we hieraan. Ik had nog steeds koorts rond 39 graden dat was al dag 5 of 6. We hebben maar actie ondernomen, hier heb je geen huisarts, dus je gaat naar het ziekenhuis. Hier aangekomen kreeg ik een prive kamer, een zuster en arts. Uitgelegd wat mijn lasten waren en ze namen direct bloed af en hebben mij een fles paracetamol me lijf via een infuus ingepompt. De bloedmonsters werden direct onderzocht op Malaria, Dengue en natuurlijk Mex griep. Na ongeveer een uur wachten hadden ze de resultaten al. GEEN VAN ALLEN!!! Renee en ik waren echt blij maar het was alsof we van vermoeidheid in elkaar storten, pff wat een last van de schouders. Hierna nog een zoutoplossing gekregen, dus na ongeveer 3 uur in het ziekenhuis te zijn geweest mochten we gaan.
Echter moesten we wel even afrekenen. Slik dachten we..... hij zei iets wat we niet konden verstaan maar hij had het ook op gekriebeld op een blaadje... 25 USA wij zo van 25 USA = 25$? Yes Yes zei de arts. Ik reageerde dat kan nooit, maar ja het was echt zo. Dus 3 beduren 1 arts 1 verpleegkundige 3 bloedtesten en 2 infuzen staan hier gelijk aan 18 euro..... niet normaal. Heerlijk.
Ik heb/had alleen een behoorlijk griep meer niet. Pff. Ik moest alleen Pennicilinne slikken en paracetamol. Echter nu ben ik beter en heb ik Renee aangestoken. En die heeft vandaag de hele dag op bed gelegen met 38,5 tot 39 graden koorts. We gaan dat varkentje direct wassen met penniciline en paracetamol. Zodat het niet zolang bij Renee blijft hangen dan bij mij. Daar hebben we wel van geleerd.
Vanavond zijn we heerlijk uit eten geweest, en hebben we even pootje gebaad aan de kust, we hebben een hotelletje vlak bij het strand voor 9 dollar met warm water tv en 2 kingsize bedden.
Nha Trang (Reisverslag, vervolg)
Laatste verhaaltje was uit Nha Trang. Hierbij het vervolg. De dag na dat ik uit het ziekenhuis kwam heeft Renee dus een flinke koorts gehad. Gelukkig ging deze na een dag alweer voorbij. Dus we konden met onze vakantie vrienden een dagje wat leuks gaan doen. We zouden eigenlijk naar een of ander park gaan maar dat viel een beetje in duigen door een taxi chauffeur die dacht dat hij wist waar hij naar toe reed maar ook weer niet. Dus een andere taxi gepakt. Deze bracht ons naar een kantoortje waar we de "tickets" moesten kopen om de "rij" voor te zijn. Het klonkt mij allemaal wat vreemd in de oren. Dus uitgestapt en een decadent bedje gehuurd met zijn 8-en op het strand. Hier gaat dat allemaal een beetje anders dan normaal, het is namelijk dat je een bedje huurt bij een soort club. De drankprijzen schieten om hoog zo'n 300% en het eten is heel duur. Maar ja dan heb je wel een bedje. De prijzen van de dranken liggen dan dus hoger dan in NL. maar ja wie zich wat wil voordoen betaald daar ook voor. 's avonds heerlijk pizza gegeten en daarna zijn Renee en ik lekker onze weg gegaan. De dag erna hebben Renee en ik een duikdag voor mij gefixt en voor Renee een snorkeldag. Het duiken was voor Renee nog geen optie vanwege de verkoudheid. De duik was qua vissen niet erg spectaculair, echter toch wel mooie kleine vissen en bijzonder koraal gezien die je normaal niet ziet, daarbij door 3 grote grotten gezwommen, waar het lucht aan de bovenkant bleef plakken alsof het zilver was. heel magisch.
Na het duiken hebben we Vietnamese/Chinese lampionen gekocht. Handgemaakt, en hopen dat het een aanvulling is voor ons thuis.
Terug naar huis (Einde vakantie)
Toen maar de knoop doorgehakt. We hebben te weinig tijd voor Hoi An, of een andere plaats dus maar terug naar Saigon/Ho Chi Min City. Hier zijn we nu. Heerlijk hotel want Guesthouses zijn hier spaarzaam. En daags voor vertrek willen we een beetje luxe. We vliegen a.s. woensdag op donderdagnacht om 0:10 (bangkok tijd) we komen om 9:45 (amsterdam tijd) weer terug.
Diezelfde dag hebben we fietsen geleend en door de knettergekke stad Saigon gefietst!
Conclusie (Cambodja en Vietnam)
Renée en ik vinden beide dat dit een hele indrukwekkende vakantie is geweest. Aan de ene kant zoveel schoonheid en andere de andere kant hebben beide landen zo'n enorme stempel door de beide oorlogen. Het zijn beide landen welke op zichzelf staan, je kan ze niet vergelijken.
Cambodja is naar onze mening een land waar iedereen het standaard riedeltje doet. Angkor Wat, Phnom Penh en dan naar de kust. Of in andere volgorde. Misschien zien wij en wij horen daar ook bij wel té weinig van het land. Het is mooi, de mensen zijn behulpzaam, goedkoop en zeker de moeite waard. Een aanrader, en misschien moet je proberen om van het gebaande pad af te gaan.
Vietnam is een stuk commerciëler dan Cambodja, zaken zijn beter of sneller geregeld, en daardoor misschien minder spannend. Echter het is een land met schoonheid en diversiteit (Zie Dalat en Mui Ne) Daarbij hebben wij nog minder dan de helft van de bezienswaardigheden gezien. Hier rest nog een uitdaging voor de toekomst. Vietnam is mooi, divers, goedkoop ( maar duurder dan Cambodja(vergelijkbaar met Thailand)) en uitdagend. Vietnam heeft een nadeel. Als je alle Aziatische landen om Thailand heen pakt reist iedereen kris kras door mekaar. In Vietnam heeft iedereen een weg van Sai Gon naar Hanoi en andersom. Wel grappig want je komt altijd weer bekenden tegen. Het heeft nadelen, er is geen spontaniteit, of minder. Het is een land met uitersten de oorlog, fantastisch schoonheid, bergen en zoveel meer. Ja, een aanrader, zeker!
Thuis (Inleiding)
Morgen vertrekken Renée en ik naar Dusseldorf. Hier pakken we het vliegtuig naar Helsinki, hierna naar Bangkok. Waar onze vlucht naar Ho Chi Min city staat te wachten.
We hebben net onze tassen gepakt. Morgen maar weer afwachten hoeveel KG het is.
We landen als alles voorspoedig gaat zaterdag 12 uur (NL tijd) in Ho Chi Min City.
De Lonely Planet ligt alweer klaar en gereed om gebruikt te worden.
Bangkok (Inleiding)
We zitten in Bangkok, helaas op internet gelezen dat we een visa konden krijgen op het vliegveld, maar helaas we moeten nu wachten op een visa via internet, dat duurt 2 dagen. We gaan gewoon nog even bangkok onveilig maken met z'n 2-en.
Weg uit Thailand (Inleiding)
We pakken morgenochtend om 7 uur een bus naar Cambodja, Siem Reap. Dit betekent dat we het vliegtuig links laten liggen. Het aanvragen van de visa duurt minimaal 3 dagen en dit betekent dat we dan 3 dagen in onze "lievelingsstad" Bangkok moeten zitten en dat is geen optie. In Siem Reap gaan we de tempels van Angkor Wat vereren met een bezoekje. De malariapillen liggen al klaar. groeten vanuit Thailand, het volgende berichtje is uit Cambodja.
Siem Reap (Reisverslag)
Hier een berichtje uit Cambodja, de afgelopen dagen hebben we een en ander meegemaakt. Door de uitermate goede stuurmanskunsten van Rob Brouwer zijn we in Dusseldorf beland. Helemaal goed, hier keurig op tijd ingecheckt, echter het vliegtuig naar Helsinki had vertraging waardoor we een 20 min later in Finland waren.
Perfect vluchten gehad, goed eten en weinig turbulentie. Eenmaal in Bangkok aangekomen begon het feest. We hadden namelijk een ticket in Nederland geboekt bij Air Asia naar Ho Chi Min City (Saigon) (Vietnam. Toen we in wilde checken werden we geweigerd omdat we geen zogenoemde pre-visa hadden. Een brief welke je aanvraagt voorafgaand aan je vlucht, oftewel reis naar Vietnam. Na wat navraag bleek je deze ook via internet te kunnen aanvragen en dat hebben we dan ook maar gedaan. Echter waren we nu dan weer in Bangkok de stad waar we nu al 3 keer op geland waren en dus nu voor de 4de keer. Zucht puf en kreun. Geen optie voor ons om daar lang te blijven! Maar we moesten wel! Met de bekende bus, (een Lonely Planet in Thailand hebben we bijna niet meer nodig) in ons bekende hosteltje een kamer geboekt en in die sauna geslapen. De kamer was weer spik en span en voor 3 euro mochten we niet klagen.
Hoe moe we ook waren hebben we ons getrakteerd op loempia's, avondeten, de kapper en een massage, alleen in een andere volgorde. Na wat energie te hebben gekregen van deze verwen uurtjes, zijn we naar een bekend reisbureau gegaan waar we in het verleden goede ervaringen mee hebben gehad.
Super, ze hadden plek voor ons, niet naar Vietnam, want ons nogmaals duidelijk dat de visa 3 dagen zou duren, dus naar Siem Reap in Cambodja. Er gingen wild west verhalen rond over oplichting, mensen die met elkaar werken om je in een bepaald hostel te krijgen en dat soort zaken.
Nou wij als "ervaren" reizigers euhm!! niets van gemerkt. Echter een stel duitsers die we in de bus hadden ontmoet wel! Zij werden in een Hostel gezet door een tuk tuk driver vanwaar ze nauwelijks nog vandaan konden komen. We hebben een prima hostel in Siem Reap (Popular Hostel) voor 4 dollar per nacht een 2 persoonskamer met fan! koopje dus!
De eerste nacht (zondag) op tijd gaan slapen (vervolgens meer dan het klokje rond geslapen, 13:00 uur werden we wakker , blijkbaar hadden we het nodig, pff) (dus we zijn dinsdag naar Angkor Wat gegaan) want, we wilden naar een van de grootste tempels van Cambodja en waarschijnlijk in de wereld. Dit is een plek waar in de tijd dat London nog 30.000 inwoners had hier al een 1 miljoen mensen leefde.
Het staat onder de bescherming van Unesco en is werkelijk waar gigantisch groot. onvoorstelbaar, sprookjesachtig zoals Renee gisteren zei. Het hele complex is ook bekend geworden in tijde van de rode Kmer(Kmer Rouge) Leden van deze verwoestende alles vernietigende partij hebben westerlingen welke aan renovatie werkzaamheden werkte het land uit gezet en alle documentatie vernietigt. Zo bleef er na de oorlog een grote puzzel over van ontmantelde ruïnes.
Renee en ik hebben ons voor de rest te goed gedaan aan lekker eten uitslapen en morgen gaan Renee en ik naar Phom Phen. De hoofstad, het is een 6 uur durende reis, dus dat valt mee.
Het land is hier tot dus ver geweldig, lekker eten (plakkie rijst) en aardige mensen.
Phnom Penh + Kep (Reisverslag)
We zijn nu in Ha Tien(Vietnam). De afgelopen dagen het een en ander gezien en gedaan.
In Phnom Penh aangekomen hebben we een bliksembezoek afgelegd, na goed ingelezen te hebben in de Lonely Planet, zijn we direct naar een Hostel gegaan, Narin 2. Dit Hostel kon net zo goed in een wijk in Delhi(India) staan. Het leek wel een sloppenwijk maar, het was zoals we later hoorde een van de betere wijken van Phnom Penh. Kamer geboekt en direct aangegeven dat we de dag er na weer weg zouden gaan, de mond van de eigenaar viel bijna open maar, zeiden we :"we willen morgen naar het s-21 Museum en de Killingfields". (foto's staan reeds op Picasa.) Dus er was handel, mooi en hij mocht voor ons de bus trip naar Kep regelen. Zodat we na de bezoeken dan ook weer direct weg konden.
Het Museum en de Killingfields waren een klap in je gezicht. Het feit dat dit zich heeft afgespeeld in het land waar je bent. En dat het nog maar 29 jaar terug is, is werkelijk vreemd en niet te vatten. Het is niet dat Renee en ik zo naïef zijn dat er geen oorlog is maar op de wijze waarop het is gegaan is werkelijk wreed en onmenselijk. In Cambodja lopen nu natuurlijk nog mensen rond met verwondingen van de oorlog en verwondingen van het opruimen van mijnen. Het is eigenlijk nog steeds een situatie van deze tijd zo lieten we ons vertellen, een groot deel van de huidige regering is destijds lid geweest van Kmer Rouge.
Na dit alles de bus ingevlucht en op naar het betere leven, naar Kep.
Een klein plaatsje in het zuidelijkste puntje van Cambodja tegen de Vietnamse grens aangelegen.
Het plaatsje komt bijna om in oerwoud en is werkelijk relax. We hebben daar met enig geluk een Guesthouse gevonden, welke een Belgische eigenaar had. De jongen was denken we midden 30 en erg amikaal en open. Renee en ik zijn hier 3 dagen geweest, lekker rond gehangen, Belgische friet gegeten, veel gepraat over het leven en heerlijk ontspannen. Nadat we ontspannen genoeg waren hebben we een motor(tje) gehuurd en zijn we naar een wat grotere plaats gegaan, Kampot. Al verkennend op de motor kwamen we 3 x onze gastheer tegen wat voor blijde situaties zorgde. Het is namelijk echt een Belg met een galante glimlach van oor tot oor, onder een helm welke hem 3 maten te groot is.
's Middags kwamen we terug net voordat het begon te regenen. Maar dat is een gewoonte hier en je raakt er aangewend. Eenmaal aan de bar geraakt kwam Henk ons wederom vergezellen, Henk is een Nederlander welke op dat moment op zoek was naar een huisje in Kep. Je kan daar namelijk een huisje huren voor 150 dollar(per maand). Henk heeft zijn plekkie inmiddels gevonden. Daar zaten we dan in het zuiden van Cambodja met 3 Nederlanders en 1 Belg lekker Nederlands te praten en over het goede leven te praten. Bizar maar heel gezellig. Onder de tafel speelde 2 pups met hun moeder en het voelde ook al was Doeska er niet bij erg als thuis aan.
Gisteren op tijd gaan slapen, want vanochtend hebben we ons visum toch maar op gehaald in Sihanoukville. Een kustplaats zo'n 90 km van Kep. En wij de "backpackers" zoeken natuurlijk naar goedkope manieren van reizen. Dus de shared taxi. Een nieuwe vorm van filerijden(zonder file)
Dit is een auto, gewoon 4 wielen een chauffeur een kofferbak en in die auto passen normaal (in nederland 5 mensen) Nouw hier niet, hier passen er 14 mensen in. Ja, u leest het goed 14! Gewoon volwassenen, geen dwergen, lilliputters of kinderen maar kerels en volwassen vrouwen. Maar ja het was, zeg maar een ervaring voor één keer.
Vanochtend om 5 uur opgestaan taxi gepakt naar Kampot gereden daar 2 uur gewacht op ja... zeg maar .....niets! en toen naar het consulaat in Shinouksville. Met 130 over die weggetjes luid toeterend in een uur daar naar toe gereden. Aangekomen 5 minuten werk gehad en vervolgens een uur gewacht op diezelfde chauffeur. Eigenlijk allemaal een geweldige ervaring! Maar op het moment denk je waar zijn we mee bezig. 6,5 uur later zaten we weer aan een baquette met chocopasta in Botanica. De naam van ons verblijf. De eigenaar kwam ons speciaal nog gedag zeggen. Hij werd opgebeld en vervolgens kwam hij weer aanrijden met zijn te grote helm en galant verscholen glimlach.
Onze tuk-tuk driver gebeld voor het "transport" naar de grens. Zo'n 49 km van ons guesthouse vandaan.
De tuk-tuk stopte ongeveer een km voor de overgang omdat de weg te slecht zou zijn. Ik dacht wat een onzin, geen verschil te zien. En het zou wel weer met geld te maken hebben, nou mijn excuus trouwens later ook aangeboden want, het was een modderbende van je welste en deze weg zou in Nederland afgesloten worden. De jongens op de scooters welke de taak van de tuk-tuk driver overnamen, waren werkelijk balletdanseressen in de modder. Bijna geen spatje op de kleren en het ging alsof ze geen hinder van de modder hadden, mijn chauffeur zat zelfs nog te bellen en te rijden(stapvoets) door enkelhoge modder, Renee d'r chauffeur gaf een guided tour. Eenmaal bij de grens aangekomen moesten we door de vleeskeuring, van Vietnam. Het is wel eens sneller gegaan, dit kwam vooral door de aantal melkertbanen die ze hier hebben. De kunstenaars hebben ons hierna bij een tour operator afgezet, en we hebben nu direct een bus geregeld voor vanavond naar Ho Chi Min.
Saigon + Mui Ne + Dalat (Reisverslag)
We zijn nu in Nha Trang, na veel gereisd te hebben zijn we hier nu beland om te gaan duiken en uit te zieken.
Het laatste verhaaltje eindigde in Ha Tien. Dit plaatsje hebben we slechts enkele uren gezien. Op de touroperator na kon niemand daar Engels. Heel irritant als je naar het toilet moet. Toen kwam ons waarschijnlijk "bacillen" busje aanrijden. Het minibusje wat een grote bus had moeten zijn kwam te laat maar ja, dat drukt de pret niet. Die begon ons pas te drukken toen onze laatste reisgenoot werd op gepikt bij zijn huis. Een dronken naar zweet stinkende visser met te veel plastic zakken mee zonder dat er wat in zat en een "buis". Ongeveer een half uur toen we goed op weg waren gingen de lampen in het busje uit en gingen we wat vaart maken buiten de bebouwde kom, de lampen gingen uit en de waterpijp (de buis dus) van de visser ging aan. Renee en ik hadden het geluk dat hij naast ons zat dus wij hadden de dampen stanken en geuren van deze man vol in het gezicht. Daarbij hoeste hij ook verschrikkelijk veel niet alleen van zijn stuff maar ook alsof hij ziek was. Na een helrit van ongeveer 7 uur, waarbij de man bijna bij mij op schoot kroop omdat Hij lekker wilde liggen en Ik dat niet toe liet, kwamen we aan in Ho Chi Min City (Saigon of HCMC).
Om 6 uur 's ochtends hebben Renee en ik de mototaxi genomen naar ons Hotel. Effe wat luxe, daar gingen we dan in een bijna verlaten HCMC met 70 km per uur flitste we over kruispunten, we hadden allebei 1 chauffeur en de 2 waren perfect aan elkaar gewaagd. De heren schoten langs nog wakkerwordende mensen en sportende mensen in de parken, De inwoners van HCMC kunnen gratis aan allerhande joga en/of aerobic lessen mee doen in de parken van HCMC. Na even zoeken hadden Renee en ik ons perfect hoteltje gevonden Phan Lan 12 dollar per nacht incl. ontbijt en een warme douche. Perfect, precies wat we nodig hadden. HCMC is een stad als alle andere met veel stalletjes op straat, te veel eettentjes en touroperators op elke hoek. Renee en ik kwamen hier dus om 6 uur in de ochtend aan, omdat we niet of nauwelijks geslapen hadden, zijn we lekker het bed in gedoken tot 12 uur en hierna de stad een beetje verkend. Direct de trip Naar de Cu Chi Tunnels geboekt.
Dit zijn tunnels zoals de Vietcong en de VC ze gebruikten in de oorlog. We hadden een hele leuke gids welke aan de ene kant de lol er in hield maar aan de andere kant de serieuze kant van de oorlog goed omschreef. Op een bepaald moment mochten we een tunnel in duiken van 7 meter alleen moesten we hem op onze kont al schuivend doorlopen. Heerlijk niemand wilde of durfde en dus ging ik maar als eerste. Hart in de keel de volledige duisternis in, echt apart. Pikkedonker, dan lijkt 7 meter heel lang en heel krap. Maar ja overleefd, daarna met de groep het terrein over gebanjerd. En als klap op de vuurpijl kon je voor ongeveer een dollar per kogel met automatische geweren schieten, we wilde het niet doen maar toch maar gedaan. Met een AK-74, wat een lawaai niet normaal, Renee en ik kunnen ons niet voorstellen dat mensen hier dagelijks mee schieten zonder compleet doof te worden. Eenmaal teruggekomen hebben we nog genoten van de drukte en de scooterinvasie van Saigon.
Mui Ne (Reisverslag)
De volgende ochtend zijn we naar Mui Ne vertrokken. Dit is een gebied die is omgeven van rode en witte duinen. Hierdoor is er een soort microklimaat ontstaan waardoor daar het minste regen valt van heel Vietnam. Hier kwamen we 's middags om 2 uur aan. Nadat we incheckt in ons aan het strand liggende guesthouse checkte er nog een aantal andere backpackers in, een Israelier en een Aussie. De Israelier: Re'em: probeerde Snuitje en Beertje in het Nederlands uit te spreken het klonkt verschikkelijk grappig. Heel gezellig de eerste avond. Hierna werd ik namelijk ziek. 39 graden koorts en ik heb het toilet vaak van dichtbij gezien. Na 1 hele nacht en dag op bed te hebben gelegen en volledig alles om me heen gemist te hebben. Voelde ik me direct wat beter en hebben we een scooter gehuurd om het gebied te verkennen. Renee en ik hebben heerlijk op een privestrand gelegen. Nadat we ook even op dé witte duinen hebben gestaan zijn we terug gegaan naar het guesthouse. Heerlijk alleen was ik behoorlijk verbrand. Als een kreeft zo rood. Lekker handig maar ja. De volgende dag voelde ik me wat slechter maar ik dacht het zal wel zo'n nawee zijn van de griep. Dus een busreis naar Dalat geboekt.
Dalat (Reisverslag)
Dalat is een plaats welke hoog in de bergen ligt en wordt geprezen om plek waar het eeuwig lente is (The Fountian of Eternal Spring), zeg maar de tempratuur van een normale Nederlandse zomer, alleen zonder de klamme warmte. Dit alles klopte, de wegen ernaar toe leken wel een afschrikmiddel, het eerste deel waren de wegen zo slecht dat India nog betere wegen heeft en had. Echter hoe dichter we bij Dalat kwamen hoe beter de wegen werden. Dalat is een bergachtig plaatsje die net zo goed in Frankrijk had kunnen liggen, ze hadden er ook een Eiffeltoren nagemaakt voor het gevoel. Na aankomst in Dalat storte mijn weerstand volledig in elkaar, ik kreeg weer koorts, ik had weer 39 graden en voelde me heel slap, kreeg geen hap door me keel. Dankzij Renee d'r zorgzame handen ben ik tenminste nog op de been gebleven. Ze heeft mij plichtmatig laten drinken en ben ik niet uit gedroogd. We zijn hier 2 nachten geweest.
Nha Trang (Reisverslag)
Hierna naar Nha Trang vertrokken, daar zijn we nu nog steeds, Gisteren kwamen we hieraan. Ik had nog steeds koorts rond 39 graden dat was al dag 5 of 6. We hebben maar actie ondernomen, hier heb je geen huisarts, dus je gaat naar het ziekenhuis. Hier aangekomen kreeg ik een prive kamer, een zuster en arts. Uitgelegd wat mijn lasten waren en ze namen direct bloed af en hebben mij een fles paracetamol me lijf via een infuus ingepompt. De bloedmonsters werden direct onderzocht op Malaria, Dengue en natuurlijk Mex griep. Na ongeveer een uur wachten hadden ze de resultaten al. GEEN VAN ALLEN!!! Renee en ik waren echt blij maar het was alsof we van vermoeidheid in elkaar storten, pff wat een last van de schouders. Hierna nog een zoutoplossing gekregen, dus na ongeveer 3 uur in het ziekenhuis te zijn geweest mochten we gaan.
Echter moesten we wel even afrekenen. Slik dachten we..... hij zei iets wat we niet konden verstaan maar hij had het ook op gekriebeld op een blaadje... 25 USA wij zo van 25 USA = 25$? Yes Yes zei de arts. Ik reageerde dat kan nooit, maar ja het was echt zo. Dus 3 beduren 1 arts 1 verpleegkundige 3 bloedtesten en 2 infuzen staan hier gelijk aan 18 euro..... niet normaal. Heerlijk.
Ik heb/had alleen een behoorlijk griep meer niet. Pff. Ik moest alleen Pennicilinne slikken en paracetamol. Echter nu ben ik beter en heb ik Renee aangestoken. En die heeft vandaag de hele dag op bed gelegen met 38,5 tot 39 graden koorts. We gaan dat varkentje direct wassen met penniciline en paracetamol. Zodat het niet zolang bij Renee blijft hangen dan bij mij. Daar hebben we wel van geleerd.
Vanavond zijn we heerlijk uit eten geweest, en hebben we even pootje gebaad aan de kust, we hebben een hotelletje vlak bij het strand voor 9 dollar met warm water tv en 2 kingsize bedden.
Nha Trang (Reisverslag, vervolg)
Laatste verhaaltje was uit Nha Trang. Hierbij het vervolg. De dag na dat ik uit het ziekenhuis kwam heeft Renee dus een flinke koorts gehad. Gelukkig ging deze na een dag alweer voorbij. Dus we konden met onze vakantie vrienden een dagje wat leuks gaan doen. We zouden eigenlijk naar een of ander park gaan maar dat viel een beetje in duigen door een taxi chauffeur die dacht dat hij wist waar hij naar toe reed maar ook weer niet. Dus een andere taxi gepakt. Deze bracht ons naar een kantoortje waar we de "tickets" moesten kopen om de "rij" voor te zijn. Het klonkt mij allemaal wat vreemd in de oren. Dus uitgestapt en een decadent bedje gehuurd met zijn 8-en op het strand. Hier gaat dat allemaal een beetje anders dan normaal, het is namelijk dat je een bedje huurt bij een soort club. De drankprijzen schieten om hoog zo'n 300% en het eten is heel duur. Maar ja dan heb je wel een bedje. De prijzen van de dranken liggen dan dus hoger dan in NL. maar ja wie zich wat wil voordoen betaald daar ook voor. 's avonds heerlijk pizza gegeten en daarna zijn Renee en ik lekker onze weg gegaan. De dag erna hebben Renee en ik een duikdag voor mij gefixt en voor Renee een snorkeldag. Het duiken was voor Renee nog geen optie vanwege de verkoudheid. De duik was qua vissen niet erg spectaculair, echter toch wel mooie kleine vissen en bijzonder koraal gezien die je normaal niet ziet, daarbij door 3 grote grotten gezwommen, waar het lucht aan de bovenkant bleef plakken alsof het zilver was. heel magisch.
Na het duiken hebben we Vietnamese/Chinese lampionen gekocht. Handgemaakt, en hopen dat het een aanvulling is voor ons thuis.
Terug naar huis (Einde vakantie)
Toen maar de knoop doorgehakt. We hebben te weinig tijd voor Hoi An, of een andere plaats dus maar terug naar Saigon/Ho Chi Min City. Hier zijn we nu. Heerlijk hotel want Guesthouses zijn hier spaarzaam. En daags voor vertrek willen we een beetje luxe. We vliegen a.s. woensdag op donderdagnacht om 0:10 (bangkok tijd) we komen om 9:45 (amsterdam tijd) weer terug.
Diezelfde dag hebben we fietsen geleend en door de knettergekke stad Saigon gefietst!
Conclusie (Cambodja en Vietnam)
Renée en ik vinden beide dat dit een hele indrukwekkende vakantie is geweest. Aan de ene kant zoveel schoonheid en andere de andere kant hebben beide landen zo'n enorme stempel door de beide oorlogen. Het zijn beide landen welke op zichzelf staan, je kan ze niet vergelijken.
Cambodja is naar onze mening een land waar iedereen het standaard riedeltje doet. Angkor Wat, Phnom Penh en dan naar de kust. Of in andere volgorde. Misschien zien wij en wij horen daar ook bij wel té weinig van het land. Het is mooi, de mensen zijn behulpzaam, goedkoop en zeker de moeite waard. Een aanrader, en misschien moet je proberen om van het gebaande pad af te gaan.
Vietnam is een stuk commerciëler dan Cambodja, zaken zijn beter of sneller geregeld, en daardoor misschien minder spannend. Echter het is een land met schoonheid en diversiteit (Zie Dalat en Mui Ne) Daarbij hebben wij nog minder dan de helft van de bezienswaardigheden gezien. Hier rest nog een uitdaging voor de toekomst. Vietnam is mooi, divers, goedkoop ( maar duurder dan Cambodja(vergelijkbaar met Thailand)) en uitdagend. Vietnam heeft een nadeel. Als je alle Aziatische landen om Thailand heen pakt reist iedereen kris kras door mekaar. In Vietnam heeft iedereen een weg van Sai Gon naar Hanoi en andersom. Wel grappig want je komt altijd weer bekenden tegen. Het heeft nadelen, er is geen spontaniteit, of minder. Het is een land met uitersten de oorlog, fantastisch schoonheid, bergen en zoveel meer. Ja, een aanrader, zeker!
