Kei islands, paradijselijk vertoeven

De vluchten zijn tot op heden elke keer met vertraging vertrokken maar de vlucht naar Tual/ Langur richting Kei gaat strak op tijd. Na ongeveer een uur vliegen komen de eerste eilanden van de Kei archipel in zicht. Het is een uitzicht dat gelijk staat aan de mooiste luchtfoto van tropische eilandjes die je kan voorstellen. De groene stipjes, de een groter dan de ander, zijn omgeven van blauw water en zijn allen voorzien van een brede strook koraal wat de eilanden omringt als een los zittende ring.
Het vliegtuig landt met een steile duik op het korte militaire vliegveld. Kei is namelijk makkelijk te bereiken wanneer je eenmaal in Ambon bent maar een officieel vliegveld hebben ze nog niet gereed deze zou eind 2013 klaar zijn. Wij zijn de enige toeristen aan boord van het Wings Air vliegtuig wat maar weer bevestigd dat we op een iet wat unieke plek zijn aanbeland.

Al snel worden we geroepen door de Bemo bestuurder welke we van te voren hebben geregeld. Hij zou ons namelijk afzetten bij Savana Cottages. Deze locatie wordt gerund door Gerson en Lucy, Gerson is Nederlands en woont inmiddels na een bewogen leven in Nederland en op verschillende plekken in Indonesie op de Kei. 

Savana Cottages is een rustpunt op het al zo rustige en idyllische Kei Kecil. Dit eiland is een waar paradijs, het is namelijk omgeven van witte stranden, palmbomen, kleine kampungs (dorpjes) en zeer vriendelijke mensen. We nemen al snel de 2 onder een kap bungalow (175k) en tot onze verrassing verblijft hier ook een Duits stel wat we al op de Banda`s hadden leren kennen : Daria en Timo. Zij zijn dan ook de enige andere gasten bij Gerson en Lucy.

Onze spullen uitgepakt, een heerlijke lunch genuttigd en hierna kwamen Timo en Daria al snel met de motor deze kant op. Zo leuk dat je elkaar na 2 weken weer treft op een ander eiland in de Molukken.
Een beetje bijgepraat en als snel werd het heerlijke diner voorgeschoteld. Tijdens het diner hebben we direct plannen gemaakt om met de motor naar het zuiden te rijden.

Het zuiden van Kei Kecil.

De volgende ochtend eerst een heerlijk ontbijt weggewerkt en vervolgens op de motor gestapt.  De mister brigade (iedereen roept ons namelijk na met Hello Mr.) komt ons op de motor al gauw tegemoet. Iedereen die ons tegenkomt zwaait en begroet ons. Ook wanneer de situatie vanwege een wegsituatie of verkeersituatie het niet helemaal toelaat, de hand gaat omhoog en er wordt luidkeels `Hello Mr` geroepen!
via Langur naar Debut naar het zuidelijke deel van Kei Kecil. Madwaer is een Kampung welke gelegen is aan een droomstrand, breed, wit, uitgestrekt en is kilometers lang. De weg hiernaartoe is in het begin eenvoudig, goede wegen, mooi uitzicht en elk dorpje dat we passeren worden we hartelijk toegeroepen. Wanneer het tropische landschap aan je voorbij trekt, droom je makkelijk weg. De blauwe zee aan de linkerkant, jungle aan de rechterkant, hier en daar een straatverkoper die kokosnoten, frisdrank en snoep aanbied. Na een 45 minuten rijden komen we bij de eerste brug aan, gemaakt van houten planken, roestige buizen en touwen. De brug is krakkemikkig maar houdt ons allen goed. Vlak voordat we weg reden vertelde Gerson dat hier een zoutwaterkrokodil leeft en dat we daar niet moeten gaan zwemmen....Ook dit passeert je gedachtegang terwijl we de brug overrijden.

Een klein dorpje op een piepklein eilandje is opgebouwd doormiddel van een doolhof, Nadat we met hulp van de locals hierdoor heen rijden komen we al snel op de mindere wegen van Kei Kecil. Een zandpad, vol met gaten en grind. Het is slecht begaanbaar maar ook erg zwaar voor Renee want die moet zich aan mij vasthouden. We genieten daarin tegen wel van deze intensieve duurtocht. Het aantal motoren wordt langzaam minder. Op een bepaald moment komen we aan bij een Kampung waar we door middel van een zelf gefabriceerde wegversperring door het kleine dorpje worden geleid. Hier staan we een fractie van een seconde stil. Direct verzamelt zo het lijkt het het hele dorp zich om ons heen. Het zuiden wordt namelijk maar zelden bezocht door toeristen. Dus wij zijn de attractie terwijl zij voor ons een mooi foto moment zijn. De locals zijn inmiddels ook al bewapend met telefoontjes voorzien van camera`s. Dus we worden minstens net zo vaak op de foto gezet, het leid weer tot leuke en grappige situaties waar locals zich verdringen om met ons op de foto te gaan.

Na de fotoshoot starten we onze semi automatische motoren om verder te rijden. De weg wordt alsmaar slechter. Na in het totaal 2 uur rijden komen we aan op onze bestemming. Via een steile betonnen weg staan we binnen enkele minuten op het strand. Een hele groep kinderen komt ons glimlachend tegemoet. Wij zijn met z`n vieren verrast door het uitzonderlijk mooie uitzicht. Nadat we enkele foto`s hebben gemaakt kleden we ons om en springen we de zee in. Heerlijk een uur ontspannen. Hierna voetballen Timo en ik een beetje met de kleine mannetjes. Renee en Daria staan van een afstandje te kijken, foto`s te maken en te genieten van het poederfijne zand, de blauwe zee en het onwerkelijke uitzicht.

Hierna stappen we weer op de rammelende motor, de banden hebben namelijk de beste tijd gehad, de schokbrekers zijn geruïneerd door alle hobbels en het plastic rammelt heen en weer. Na 1,5 uur stevig doorbikkelen zijn we terug bij Savana. Hier staat het diner al op ons te wachten.

De volgende dag en de dag erna hebben we 2 relaxdagen. Strandhangen, te vroeg aan het bier en lekker lezen. De eerste van de 2 dagen gaan we naar Pansir Panjang een lang uitgestrekt strand waar we genieten van een verlaten strand. Die dag sluiten we dan ook af door een mooie zonsondergang waar de zon langzaam de zee in verdwijnt. Eenmaal terug eten we weer heerlijk en na goede gesprekken met onze Duitse maatjes spelen we Triminos (soort Domino) vergezeld met Anker bier wat koekjes en frisdrank. Geheel ontspannen hier. De volgende dag hebben we helaas voor het eerst wat minder geluk qua weer. Het regent maar we genieten hier niet minder om, tussen de middag Pisang Goreng met hete sambal zorgt ervoor dat we het niet minder warm hebben.

(3 okt) hebben we onze spullen weer gepakt en zijn op weg naar Ambon waar we een nacht (CitiHub 400k) moeten blijven om morgen richting Seram te gaan.

`Seram wordt ook wel het moedereiland van de Molukkers genoemd. Hier is de eerste Molukker geboren zo wordt gezegd. Dit eiland bestaat uit traditionele kampungs, hoge bergen en jungle zo ver het oog strekt.`

Die ochtend ging onze wekker weer lekker vroeg om 5:30 mochten het bedje in de executive room weer verlaten. Slecht geslapen omdat we beide bang waren ons te verslapen voor de boot. Door de taxibestuurder keurig op tijd afgezet en hierna begon toch de twijfel toe te slaan, Seram of Saparua (dit is een eiland welke nog niet echt ontdekt is door de toeristen en bied veel relax mogelijkheden.) Na lang overleg toch gekozen voor Seram. Het is namelijk een groot eiland dus er moet genoeg te doen zijn. 

Seram (nooit meer)

De boot ging soepel echter zo soepel dat we een half uur eerder aankwamen dan gepland. Dus Renee en ik waren een beetje in vertwijfeling toen we de boot afliepen, zijn we goed of.... Maar we waren aanbeland op de juiste plek en na het afschudden van veel bemobestuurders eentje gekozen welke een heel klein woordje Engels kon. Op naar Masohi. Via hier zouden we een Kijang regelen om naar het Noorden te reizen, zo`n 2,5 uur door de bergen via geasfalteerde wegen met flinke gaten erin.
Na ongeveer 2 uur als een complete idioot te hebben gereden reden we een piepklein dorpje binnen. Hij zette ons eruit en wilde dat we vanaf hier een boot pakte.... verbijsterd stonden we daar...waar is die vriendelijkheid gebleven van de Banda`s, Kei`s of Raja Ampat? Dus na met handen en voeten duidelijk te hebben gemaakt dat we naar Sawai wilde een prijs bepaald en de lange boot met buitenboord motor ging van start. Na een uur kwamen we in Sawai aan. Onderweg kregen we een voorproefje van het koraal wat hier in grote getallen aanwezig is, rotsen die hoger uit het water steken dan een gemiddeld flatgebouw en terwijl op de achtergrond een jungle zichtbaar was, een prachtige locatie!
De homestay waar we terecht kwamen was niet wat we voor ogen hadden. Grote op palen boven de water gebouwde slaapplaatsen. Ideaal voor groepreizen maar niet voor ons `backpackers` die juist dat kleine minimalistische waarderen! De prijs voor de kamer was ook voor de locatie idioot hoog (250k p.p.) We vroegen hier om een snack omdat we nogal hadden gereisd maar dit was niet mogelijk, we moesten wachten tot 8 uur voor het avondeten....de kamer zelf was basic maar de lakens waren lang niet meer verschoond dus voor het eerst hebben we onze lakenzak en muskietennet uit de tas gehaald. Na een brak nachtje hoopten we dat het ontbijt lekker was maar het enige wat er stond was koffie/thee en een heel droog brood met jam. Renee en ik hadden hem flink zitten, je reist een heel stuk om hier naartoe te gaan en dan staat op de locatie na je alles tegen, pff. Dus beklag gedaan, hij was onvermurwbaar. Dus! check out please! Onze spullen gepakt en gezegd dat we uitchecken, betaald en de poort uitgelopen, op dat moment deed de man net of hij geen engels meer kon.....ongelooflijk. Toen begon het eigenlijk pas echt, het dorpje was heel klein en er was geen auto, taxi of wat dan ook te bekennen. Dus de benenwagen uit de kast gepakt en wij met volledige bepakking de heuvels overwonnen (via een slechte weg midden door de jungle) Na 3 kwartier stevig door wandelen in de brandende zon kwamen we 2 vrouwen en een man tegen met vissen welke in de schaduw stonden te wachten op een mobil besar (grote auto). Eerst kwam er een man met een motor aan en met hem met handen en voeten besproken dat hij eerst Renee mee zou nemen en af zou zetten bij een Kijang plek en hierna mij op zou halen. Nadat Renee een kwartier weg was kwam er een vrachtwagen aan, hier in gesprongen en na ongeveer een kwartier rijden zag ik de Ojek ons tegemoet rijden, hij draaide om en begeleide ons naar de plek waar mijn aanstaande stond te wachten. In de schaduw was het redelijk goed vertoeven. Via een woonhuisje in de buurt wat water en cola gekocht voor de innerlijke mens en gevraagd wanneer de Kijangs langs komen zij gaf aan Tiga Jam (3 uur) Whaaa, dat zou betekenen dat we 3,5 moesten wachten. Tijdens het wachten werden we omgeven met een heleboel vlinder, zwart met wit - bruin met geel - met strepen dat maakt het wachten toch wel weer aangenaam. Terwijl er een regenbui dichter bijkwam hoorde we een auto aankomen met hoge snelheid, Een Kijang, Renee en ik maakte ons groot en zwaaiden wat we konden, hij stopte direct een prijs besproken! Op naar Masohi, na 3 uur kwamen we aan bij ons Hotel Isabella (220k). Direct met handen en voeten gevraagd wanneer de eerste boot naar Saparua of Ambon ging. 

Dit zou om 7 uur `s ochtends zijn dus we hebben met een bestuurder van een taxi besproken dat hij ons zou oppikken om 6 uur. Pff weer een kort nachtje maar alles beter dan Seram. Om 5 uur ging de wekker, opgestaan en na een paar spulletjes in de backpack te hebben gedaan richting de ontbijtzaal gelopen. Inmiddels onze Duitse maatjes gesmst, zij hadden in Ambon ook vervelende ervaringen met het duiken dus gedeeld verdriet, tja need we say more? In de ontbijtzaal hoorde dat de boten waren gecanceld. Daar zaten we dan nog steeds op Seram. Op een bepaald moment gehoord dat er een boot naar Ambon ging om 3 uur, die dan maar? We hadden even tijd en terwijl Renee en ik aan het wandelen waren kregen we een sms van Timo en Daria : Why don`t you go with us to Bali? luidde de vraag. Omdat we onszelf geen rode lap, appel of koekje wilden voor houden eerst rustig eten. Tijdens de wandeling door Masohi waar echt geen klap te doen is eens besproken, dit zou wel ver boven het budget vallen maar ja dit is ook geen oplossing en Saparua is ook een gok. Dus het eerste reisbureautje binnen gelopen, Met heel veel moeite 2 tickets geboekt, 1 van Ambon naar Den Pasar (Bali) en 1 van Den Pasar naar Jakarta. Tijdens het boeken kwam de eigenaar in een keer met slecht nieuws er gaat geen boot naar Ambon. Op dat zelfde moment (heel toevallig) zei een taxibestuurder dat er wel een autoferry naar een andere plek op Ambon gaat. Deze ging om 5 uur, het was 2 uur rijden en de tickets waren om 3 uur klaar..... Als een complete achterlijke idioot terwijl de hele top 40 uit Indonesie uit de radio knalde naar Waipirit gereden voor het monster bedrag van 700k. Nood breekt wetten maar ook de portemonnaie. Dus nadat we 1 ticket naar Jakarta weg kunnen gooien, 2 nieuwe tickets te hebben gekocht, een idioot tarief voor de taxi te hebben betaald kwamen we aan in Waipirit. De kaartjes hier kosten slechts 13k p.p dus eindelijk een koopje. Eenmaal in de boot welke vertrok om 18:30 ipv 17:00 na 1,5 uur aangekomen in Hunimua. De volgende missie was een taxi scoren naar Laha, hier zaten onze Duitse maatjes. De laatste kamer voor 225k in Patra geregeld en vervolgens naar de Diveshop gelopen waar ze zaten. Het bovenstaande verhaal gedaan en gezworen dat we nooit meer naar Seram gaan. Die avond met een biertje afgesloten en de volgende ochtend om 5:30 uur uit de veren gegaan om naar het vliegveld af te reizen welke wel op 5 minuten afstand van het guesthouse lag.

Bali (relax afsluiten)

Het vliegtuig in en op naar Bali. We hadden vertraging, niet omdat er iets aan de hand was maar omdat de papieren niet in orde waren. Achter het gordijn begon een handgemeen tussen de 2 piloten en 2 man van het grondpersoneel. Een man in Business-class greep in en nadat de rust was wedergekeerd liep ik naar voren met de vraag of de vlucht gecanceld was en of ze niet meer willen vechten (met een glimlach) Maar alles ging voorspoedig en 5 minuten later vertrokken we, weg van Seram het horroreiland, wat voelde alsof we er niet vanaf kwamen, weg van de Banda`s, Kei`s en Raja Ampat waar we zo`n geweldig tijd hebben gehad! En op naar Bali een paar dagen genieten en dan, dan met ons hondje knuffelen!

We denken dat we nog moeite gaan hebben mooiere locaties, ervaring en uitzichten te krijgen tijdens een mogelijke huwelijksreis!

@Bali (Amed)
Renee en Joris

Kinderen uit een Kampung.

Zuidelijkste strand van Kei Kecil na een gruwelijke motorrit.

Pansir Panjung

Relaxen voor Savana

Wij en Timo en Darja

Sawai, cinta (liefde)