Nadat we een kort in de Citi Hub hebben geslapen, lopen we `s ochtends naar het eerste beste tourist kantoortje om onze tickets voor de komende periode vast te stellen.

Als eerste de tickets naar het beloofde land Raja Ampat, deze vlucht vertrekt enkele uren later naar Sorong. Dit is een van de grote steden in Papua. Vervolgens boeken we direct de vlucht naar de Kei Islands in het zuiden van de Molukken, de vlucht terug naar Ambon en de vlucht terug naar Jakarta. Dit alles zodat we zeker weten dat we niet te veel moeten wachten op de diverse locaties. Maar ook zodat we optimaal kunnen genieten van de extreem mooie locaties welke de Molukken en Papua te bieden hebben.

Nadat we in het totaal 600 euro hebben uitgegeven aan tickets zijn we klaar. Maar ook klaar voor de trip naar Raja Ampat. Rebecca en Michael waren wat sneller klaar en zijn reeds naar een supermarkt geweest om het een en ander in te slaan. 

`Raja Ampat ofwel 4 koningen wordt uitgebreid beschreven in diverse reismagazines als het pure onbedorven gedeelte van de wereld, het levende aquarium. Dit deel van Papua bestaat uit ontelbare eilanden, een ruw onbedorven gedeelte van de wereld welke voor een groot gedeelte onbewoond is. Het water is blauwer dan blauw en altijd helder. Men doet hier meer moeite dan waar dan ook om de afval stromen tegen te gaan. Behoud, voorlichting en genieten.` 

Michael en Rebecca reizen al enige tijd maar reizen ook met redelijk zware tassen. En op de binnenlandse vluchten met Wings mag je maar 15kg p.p. meenemen. Nadat we kort in de rij hadden gestaan waren onze Zwitserse reisvrienden eerst aan de beurt. Michael, die soms nogal heetgebakerd kan zijn, kreeg te horen dat ze moesten bijbetalen voor de tassen, echter op een grote banier van de Lion Air group  waaronder Wings Air valt stond dat iedereen 20 kg en 1 stuks handbaggage mee mocht nemen (Renee en voldoen trouwens met gemak aan het 15kg limiet) Maar er ontstond een hevige en toch lachwekkende discussie tussen Michael en de 10 man/vrouw achter de diverse balies. Voor dat je het wist had Michael de grote banier op de hoge balie gezet waarmee hij wees op de 20kg en hier gaf hij aan dat het eigenlijk onzin was dat ze die banier hadden waarna hij hem in de hoek zette zodat niemand het meer zag. Hij maakte er een show van.... Inmiddels had ik gevraagd onze tassen te wegen en een beetje te compenseren met die van hun. Tevens hadden ze wat spullen uit de tassen gehaald. Waardoor het gewicht nu min of meer klopte maar we nu in het totaal 8 stuks handbagage hadden! 
 
De vlucht tussen Ambon en Sorong gaat voorspoedig op de heftige turbulentie na. 
Het is slechts een uur vliegen tussen deze 2 steden. Eenmaal aangekomen verwacht je dat iedereen in z`n nakie rondloopt met een huid zo zwart als de nacht maar niets is minder waar. Sorong is een mengeling van Molukkers/ Sulawezen en Papuas. De eerste aanspraak die we hebben is : Welcome to Papua, smoking, drinking, marihuana! Okay, daar stonden we dan met z`n vieren, onze rugtassen vol met rum en whisky. Dit omdat er op de eilanden geen drank te verkrijgen is en je deze alcoholische drankjes toch makkelijker warm kan drinken dan bv bier. Op het vliegveld komen we met een touristoffice in gesprek. En via haar hebben we snel een taxi geregeld voor 100k. Nadat we 5 of 6 hotels hebben gezien gaan we terug naar de 2de bezichtiging. De kamers in Sorong zijn duur. Maar City View Hotel (430 k) biedt goede kamers en een degelijk ontbijt. De rest van de hotels zoals de Meridian zijn echt beneden elk niveau. Spullen gedumpt en afgesproken over een uurtje in de lobby te zijn. Op zoek Makan (eten) en Minimum (drinken). In de LP werd een eettent omschreven dus we pakte de eerste beste Bemo (minitaxi) hier naartoe. Eenmaal aangekomen bij het restaurant pakte we de eerste beste menukaart en wat altijd een goed meetpunt is zijn de prijzen voor het bier. Een biertje hier zou 87k per fles kosten wat ongeveer 6 euro is. Ongelooflijk wat duur, zelfs voor Europese maatstaven. Vervolgens via een straat verkoper (waar het bier een normale prijs had) richting het water gelopen, hier hebben we geproost op onze nog te komen avontuur in Raja Ampat. 

Vervolgens via de weg gelopen naar de locale vismarket waar je een heerlijk vers gebakken vis, garnalen en kreeften voor een prikkie kan krijgen dat alles tezamen met Nasi Putih en groenten. De keuken en eetgelegenheid bevinden zich onder een blauw bouwzeil en zullen in Nederland geen prijzen winnen zoals de Michelin sterren maar we hebben honger, er zitten locals (heel belangrijk) en de vissen zijn er vers uit.

Na een heerlijk maaltje euhm feestmaaltijd! Weer terug naar het hotel en na een goede nachtrust op de comfortabele bedden zijn we al weer vroeg uit de veren. 
Op naar een van de supermarkten om nog meer proviand in te slaan. Na het shoppen laten we alles verpakken in grote kartonnen dozen zodat we het makkelijk de boot op kunnen nemen. Direct hierna na wat te hebben gebrowsd op het internet hebben we een taxi geregeld. Eenmaal aangekomen op de Jetty werden we gesommeerd een kaartje te kopen. Er was structuur! De een schreef ons in, de ander nam het geld aan en een derde gaf de kaartjes. Voor Indonesische begrippen is dit niet alleen logisch maar heel efficiënt..... Op naar de boot, terwijl de dames bij de tassen staan te wachten sjouwen Michael en ik de lichte tassen van ons de enorm zware van hun en de proviand dozen aan boord. 

De Baharia Express brengt ons in 1 uur en 40 minuten voor 130k naar Wai Sai. De haven van Raja Ampat. Eenmaal aangekomen in Wai Sai zou er een boot voor ons staan te wachten naar `Kordirie` een Homestay met `Bungalows` op een wit strand met palmbomen op het grootste eiland van Raja Ampat: Pulua Gami. Terwijl we aan het wachten waren werden we aangesproken door de enige andere backpackers: 2 Duitse jongens welke in eerste maar ook in tweede instantie vreemd overkwamen.
De een heeft een surfboard bij zich en de ander kleed zich alsof hij op safari gaat.

Ach ja de computernerds gaan ook op vakantie maar het kwam allemaal nogal vreemd over zeker omdat er in dit deel van Raja Ampat geen of nauwelijks golven waren.

In de haven zouden we worden opgehaald door Kornelius. Hij zou mij aanspreken met het signalement `tall guy, yellow shirt`... Op een bepaald moment vroegen enkele locals waar we naar toe wilden en op wie we aan het wachten waren. Wij gaven het bovenstaande aan maar geen man in velden of wegen te bekennen die de beste man kende. Tot een bepaald moment het leek alsof ze ons een hak wilden zetten en ons eventueel naar een ander Homestay probeerde te loodsen. De man in kwestie stelde zich voor als Kornelius maar kende mijn naam (Joris) als ook de omschrijving van mij niet. Zo frustrerend het gevoel genaaid te worden. Maar op een bepaald moment bleef hij met zijn bahasa aandringen en bleef ook bij ons staan. Michael en ik hadden er een slecht gevoel bij en wilde hem terecht zetten dat hij dit niet kon maken. Maar wat wil het lot. De boot komt aan met een soort begeleider/tolk Ranny, zij verteld dat hij de eigenaar is en ons graag ontvangt in zijn Homestay.... Michael en ik hebben toen met het schaamrood op onze kaken ons excuus aangeboden. Maar het blijkt dan wel weer dat de taalbarriere af en toe funest kan zijn.

De boot tocht (600k) naar de Homestay duurde 2,5 half uur ( terug trouwens 40minuten???) wat zeker geen straf was omdat vanwege het invallen van de avond de boot over het heldere water scheerde. Om 6 uur is het hier namelijk al pikkedonker en door het breken van het water licht het plakton op, alsof er een soort vuurwerk watershow aan de voorkant van de boot afspeelde. Een magische gezicht een soort welkom wat je droomt. Na ongeveer 1 uur komen we aan bij een lokaal visserdorp. We stoppen hier omdat benzine voor de motor een schaars goed is. En nadat Ranny en Kornelius van de boot afspringen kan ik het niet laten ook het water in te springen en eens te kijken hoe het dorpje er uit ziet. Renee, Rebecca, Michael en de vreemde Duitsers blijven in de boot te wachten in de duisternis.  Het dorpje is schoon, netjes en strak ingedeeld en de verschillende speelterreinen zijn allen voorzien van tientallen kinderen. Ze komen allemaal naar mij toe rennen en bekijken me van top tot teen, Orang Tingi is snel geroepen wat zoveel betekent als groot mens. Ik begin mij voor te stellen en de namen van de kinderen vliegen mij tegemoet. Met Ranny aan mijn zijde wordt er het een en ander vertaald. Ik vraag nog of dit de eerste keer is dat ze een Orang Putih zien maar dat was niet zo. Bijna allemaal hadden ze al wel eens een westerling gezien. Maar het enthousiasme 
is er niet minder om. Genieten dit, terwijl Kornelius terug komt lopen met een halve jerrycan benzine lopen we gedrieën samen met de horde kinderen naar de boot. Terug naar het plankton paradijs. Na nog 1,5 uur varen komen we aan bij Krodirie. Er zijn verschillende Bungalows 1 met 3 kamers en 1 met 4. Daarnaast is er nog een `restaurant` en een nieuwe bungalow in aanbouw. Renee en ik zijn dol enthousiast omdat we zo blij zijn dat dit soort plekken dus toch nog bestaan, Bamboo hutjes, wit strand en zo lijkt het met het avond donker een uitzicht om van te smullen.

Michael, Rebecca Renee en ik nemen de bungalow met 3 kamers en een veranda.
We zetten onze spullen neer en het eten staat inmiddels al klaar.

Raja Ampat

Het eten is hier afhankelijk van de vis vangst maar wat altijd voorhanden is rijst, Nasi Putih. En juist de dag dat we aankomen zijn was er geen vis, dus het schamele maaltje bestond uit rijst, mie en 1 omelet voor 6 personen.
Dat terwijl we hier 300k p.p. betalen, Raja Ampat is namelijk voor Indonesische begrippen duur. Omgerekend kost het ongeveer 55 euro per nacht incl. ontbijt, lunch en diner. We klagen dan ook de eerste avond en geven aan dat dit wel opgelost moet worden want tja voor ons en ook voor onze reismaatjes is dit tot op heden de duurste locatie. En voor dat geld hier mag je wat verwachten. De dagen erna hebben we nog een aantal keer discussie over het eten maar wat ook snel duidelijk wordt bij het aanbreken van de dag is dat je betaald voor de locatie, god allemachtig wat is het hier verschrikkelijk mooi. Direct op de eerste dag hebben we 2 snorkeltripjes geregeld. Rebecca en Michael gaan duiken en ik kan helaas niet mee ivm een behoorlijke verkoudheid. Zij hebben 2 wereld duiken en zijn omgeven van honderden danwel duizenden vissen. Terwijl Renee en ik aan de bovenkant dobberen onze ogen uitkijkend naar zoveel koraal, de hoeveelheid vissen is ontelbaar en door een lichte stroming worden we net als in Hatta meegevoerde langs het koraal. Tijdens de eerste snorkelduik zijn de vissen groot van formaat, maar vooral de hoeveelheid, de gezondheid van het koraal en alle kleuren die door het breken van de zon je tegemoet komen zijn het wat opvalt. Ongelooflijk, paradijs! Na de eerste locatie gaan we 1 km verder met de boot om de volgende drop off te bekijken. Hier zien we onze eerste white tip reef shark wat altijd een spannend moment is maar deze haaien zien er gevaarlijk uit maar doen duikers en snorkelaars niets. Terwijl we nog even aan het wachten zijn totdat de 2 duikers terug zijn zien we vinnen boven het water uitkomen. Renee en ik springen in het water en zien een groep van 16 Bumphead Parrotfish voorbij zwemmen. De grote groep koraal eters maakt indruk, ze zijn namelijk per stuk zo`n 80 cm lang en 60 hoog en een groep van 16 stuks maakt indruk. 

Hierna zijn we naar een soort zandplaat gegaan welke alleen aanwezig is bij laagwater. Het is zo`n locatie welke je ziet in magazines. Hier hebben we ons verbaasd over de schoonheid en na het maken van een hoop foto`s zijn Michael en ik wederom het water ingedoken.. Renee en Rebecca zijn heerlijk aan het kuieren over het poederwitte strand waarna wij besluiten een snorkel om de zandplaat te doen. Eerst zien we weinig maar snel ver schijnt er weer een reefshark, een black tip dit keer. Terwijl we met gehaaste spoed terug gaan naar de Homestay geef ik Michael en Rebecca aan dat HET vanavond gaat gebeuren. Ik had hun namelijk al ingeseind (in Hatta) van mijn plannen en zij wilden maar al te graag helpen met de voorbereidingen. 

Het moment!

Eenmaal terug heb ik hun kort gesproken over het idee. Wij zouden (Renee en ik) zouden samen een avond wandeling maken over het witte strand terwijl de sterren hoog aan de hemel staan en het maanlicht langzaam verschijnt. Rebecca en Michael creëerden vervolgens achter een mooie houten boot (rood wit en blauw geschilderd) de setting. Een hartje met gekocht waxinelichtjes met in het midden locale bloemen op een bedjes van bladeren. Terwijl Renee en ik terug lopen zie ik de 2 druk bezig zijn en op het moment dat we aankomen drukt Michael nog net Coldplay met Clocks (ons liedje) op repeat waarmee alles klaar stond. hij passeert ons en zegt nog `it looks perfect`. Renee snapte er niets van en zei nog ik moet naar het toilet maar ik gaf aan dat dat even moest wachten. Terwijl we 2 meter door het water moeten baden ziet Renee de opzet. En zegt nog Oh Nee! maar nog steeds valt het kwartje niet. Rebecca en Michael hadden het doosje van de ring bij de bloemen gelegd, terwijl ik deze pak valt alles op zijn plek, ze barst meteen in tranen uit en ik ook. Ik vraag terwijl ik op mijn knieën zit : Wil je met mij trouwen? Zij antwoord: Ja natuurlijk!!!!

We laten het even bezinken en praten een beetje over hoe wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. De bezoeken aan de ouders, de ring, en het complot met onze reismaatjes. Hierna komen we achter de boot vandaan en komt iedereen inclusief de locals ons feliciteren. Geweldig!

Die avond maken we het voor de rest niet te laat dus rond een uurtje of 10:30 liggen we weer veilig onder onze klamboe. De kamer is eenvoudig: een matras op de grond, een simpel tafeltje in hoek en een klamboe volstaan als de inrichting. De volgende ochtend komen Rebecca en Michael al snel terug van de duik. Er is namelijk het een en ander misgegaan tijdens het duiken want Kornelius is een onervaren duiker/gids, iets wat hier vrij normaal is maar ook bij R en M gaat de veiligheid voor alles. Na een grote discussie begeleid door Ranny. Wordt er aangegeven dat er interesse is in een duik op een andere locatie, de prijs hiervoor (2 duiken) werd geoffreerd op zo`n 500 euro!!! Ongelooflijk eerst trekken ze ons een poot uit met het eten en nu dit. Omdat wij samen hierheen waren gekomen probeer ik een beetje de bemiddelen en na een lange discussie wordt het geheel verlaagd naar 100 euro. Nu voelde R en M zich nog meer genaaid. Vervolgens als NL/Switzers collectief besloten weg te willen. Na een grote belronde langs alle homestays leek alles vol te zijn, op 1 na. Dus spullen gepakt en 10 minuten later zaten we op de boot naar Lumda Lumba normaal 500k maar nu 300k p.p.  

Eenmaal aangekomen over de wilde zee en via stuurmanskunst van de bestuurder zodat het koraal niet geraakt wordt worden we geconfronteerd met een veel slechtere locatie. Hierna zijn we nog 5 andere langgegaan elk op een eigen eiland. Ook deze waren bezet, vaak staan er ook maar 2 hutjes dus dat is snel gebeurd.

Dus met enige tegenzin teruggegaan. We kwamen echter wel tot de ontdekking dat dit een van de beste plekken is! De baai is rustig, het water blauw en na enige discussie is ook het eten goed. De rest van de dag genieten we heerlijk door een boekje te lezen op het strand, af en toe een duikje te nemen en gewoon te genieten van de super locatie. De dag er na doen we hetzelfde, af en toe staar je gewoon een beetje van je af, hoor je de tropische vogels fluiten en schuif je aan bij het opgediende eten wat varieert van rijst met vis tot vis met rijst...... Het smaakt goed, heel kruidig, heet en vult goed. 

In de proviand hadden we ook ruimte gemaakt voor een behoorlijke voorraad whisky en rum, die avond moest een groot deel hieraan geloven, de dames deden het rustig aan terwijl Michael en ik het er behoorlijk van namen, tot aan een duik in het water aan toe. De dames stonden lachend aan de waterkant terwijl wij met roeiende bewegingen door het water de plankton wakker schudde. 
Donderdag hebben we nog 2 mooie snorkellocaties aangedaan. Hier zagen Renee en ik 3 reefsharks, 2 schildpadden en wederom een gigantische hoeveelheid aan vissen. Het koraal lag vlak bij een dorp en was nagenoeg niet aangetast. Dat zet je wel aan het denken, zijn het nu de locals of de toeristen die het koraal vernielen.....

Gisteren en vandaag staat in het teken van : transport, Gisteren zijn we terug gekomen van Raja Ampat en na een hele vistafel te hebben verorbert zijn Renee en ik om 10 uur gaan slapen, het vliegtuig vertrok namelijk om 6 uur `s ochtends. Inmiddels zijn we in Ambon. Hier wachten we op ons vliegtuig naar Kei Islands. Want dat pakt niemand ons af. Eigenlijk gaan we het ene paradijs voor het andere vervangen.....

Tot over een weekje, We hebben het hier heerlijk!
Het verloofde stel!
 

Op naar Banda. 
Nadat we aan waren gekomen in Ambon hebben we direct een kaartje gekocht om in 8 uur naar de Banda's af te reizen. We moesten hier tussen 14:00 en 16:00 zijn. Wij waren er natuurlijk keurig op tijd, 13:50.  Eigenlijk zo gek, je loopt direct de grote industriële haven op waar ergens in een hoek een wachtruimte is geplaatst. We liepen naar binnen, het bleek een grote sauna te zijn waar eigenlijk niemand meer in paste dus iedereen zat op de grond en zoals de echte indonees is hier natuurlijk op ingespeeld. We konden een soort stucloop kopen voor 10k. Eerst afgeslagen natuurlijk want ja, je wil gewoon een stoel. Maar be as a local dus ook wij zaten binnen enkele ogenblikken op de grond met ons stukje stucloop. Toen begon het wachten. Omdat we zo naar het leek de enige westerlingen waren hadden we behoorlijk veel bekijks. Iedereen die een beetje Engels kon zat tegen ons te praten. En ook wanneer ze het niet konden begon men tegen ons te praten. Altijd de standaard vragen alsof ze het afspreken. ( where are hou from, married, babies, no? Why? Where are you going)

Het blijft toch wonderbaarlijk dat ze ons zo open, relax en zonder bijbedoelingen vragen stellen. Ook wanneer we zeggen dat we Belanda zijn wordt er niet vreemd gereageerd. Dat was op Sulawesi af en toe wel anders. 

Om 3 uur hoorde we dat de boot vertraging had. Hij zou om 8 uur aanmeren en dan om 10uur vertrekken. Pff het lange wachten werd dus nog iets langer.
Inmiddels hadden we een beetje aangepapt met een van de schoonmakers van de haven en door hem werden we om 6 uur verteld dat de boot om 12 uur 's avonds aan zou komen. Dus met een vertraging van 12uur mochten we dan de boot op. Inmiddels hadden we onze stucloop en tassen naar buiten verplaatst want een van de locals gaf ons de tip lekker buiten te gaan zitten. Weg uit de sauna! De uren verstreken en met een powernapje hier en daar stond in een keer de boot aan de kade, het was 23:30. 

Onze spullen bij elkaar verzamelt en in de lange rij gaan staan om de boot op te komen. Als eerste ging er een massa kruiers de boot op. Dit schouwspel zag er het meeste uit als ratten in een riool die over elkaar heen kropen om als eerste op de boot te komen. 50 of 60 mannen tenger en gezet duwde elkaar opzij om de boot op te rennen. Hierna waren de passagiers aan de beurt, door een soort trechter werden we om hoog gestuwd deels door eigen kracht en deels door het geduw van achteren. En in al die chaos stonden er ook nog mensen de kaarten te controleren en zwartvaarders er uit te pikken. Wat een gecontroleerde choas! Bizar! Eenmaal binnen hielpen de eeuwig aardig Indonesiërs ons direct weer op weg. Zij dachten dat we een 1 ste klas kaartje hadden en verwezen ons naar boven... maar we hadden een Ekonomi kaartje. Dus mochten we aansluiten naar de onderkant van het schip. Gigantische slaapzalen, 500 bedden 6+6 tegenover elkaar. Ik denk dat we daar met grote ogen hebben gestaan. En door het eeuwige geduw van degene achter ons werden we verder de ruimte ingeduwd. Rechts naast ons werden we gevraagd om nog 2 lege bedden te bezetten. Ook weer zo aardig. Het was een groep mensen die op weg was naar Tual, Kei Islands (onze volgende bestemming) Zij hadden nog een reis van 21 uur voor de boeg. Eenmaal neergeploft en de normale voorstel en vragen ronde gedaan vielen Renee en ik diep in slaap. De tas met waardevolle zaken tussen ons ingeklemd. De reis mocht beginnen.

Echter na 2 uur weer wakker te zijn geworden waren we nog niet vetrokken, we lagen nog steeds in Kota Ambon. Je leert hier direct ontstressen want relax, ga zitten en wacht gewoon tot dat er iets gaat gebeuren.
Om 2:15 gingen we dan. De nacht zelf was brak, om het uur wakker maar toch werden we allebei om 5 uur enigszins fris toen het ochtend gebed over de speaker van het schip blies. Met tuitende oren vielen we nog 2 uurtjes in slaap. 

Met de slaapkorsten nog in de ooghoeken werden we goedemorgen verwelkomt door een heel goed sprekende Bandanees. Of we al een guesthouse hadden en of we nog meer informatie nog hadden. Pff nadat we de dikke ogen weggewreven hadden gingen we met hem in gesprek. Super aardige jongen. Chinta heeft een telefoonzaakje, studeert en is leraar Engels. Aan enthousiasme geen gebrek.

Weer wat wijzer. Inmiddels wisten we dat we om 9 uur in Banda aan zouden komen. En dit keer klopt het, De Gunung Api (betekent vuurberg) torende al boven de zee uit terwijl de rest van de eilanden alsmaar meer zichtbaar werd. 

"De banda's (spice islands) nu kan ik de jaartallen mis hebben maar rond en na 1600 hebben deze eilanden grote rol gespeeld in de machtsposities van de zee varende landen, zoals de VOC. De VOC heeft hier tot vandaag een diepe indruk achtergelaten want door het systematisch uitroeien van de locale bevolking, het claimen van land en het planten van nootmuskaat plantages heeft de VOC hier een behoorlijke vinger in de pap gehad. Iets waar je zonder achtergrond info trots op kan zijn maar, wanneer je de details leest of hoort, hoe 'we' hier hebben huisgehouden moeten we er eigenlijk over zwijgen. 

Hier ligt trouwens ook het eilandje Rhun welke is geruild met zoals het nu heeft Manhattan. Ook dit is onderdeel van onze historie."

Aan bakboord zijde zwom een groep dolfijnen terwijl wij langzaam de haven binnen voeren. Op dat soort momenten maakt dat hele wachten helemaal niet meer uit. De ervaring, het vriendelijke, de uitzichten en de omgeving zijn waardevoller dan welke verloren (20) uren dan ook. 

Inmiddels hebben we een heerlijk maar simpel guesthouse gevonden, Delfika 2 (175k) vlakbij de Jetty.  Met uitzicht op de Gunung Api. 

We hadden eerst geprobeerd te boeken bij Mutiara (200k)  echter was dit gezellige hostel volledig volgeboekt, de sfeer komt daar de poriën uit. De kamers en verzamelplaatsen zijn ingericht met koloniale meubelstukken en relieken uit tijden van welleer. Abba (eigenaar) probeert hier echt een sfeer te creëren. `s Avonds zijn we dus direct die kant opgegaan om een van de, volgens de Lonley Planet, befaamde diners (80k) te verorberen. Heerlijk! De tafels zijn huiselijk in gericht waardoor iedereen bij elkaar aan tafel zit. Direct komen we met een aantal mensen in gesprek. Zo gezellig! O.a. Michael en Rebecca (Zwitsers) zij zijn al 10 maanden aan het reizen. Sam en Suzie (Austalie / New Zealand) Osvaldo en Liza (Oostenrijk) en John (Bask) Na deze gezellige en smakelijke avond zijn we hier elke Banda avond geweest, in een woord heerlijk. 

Tijdens de Lunch hadden we John al ontmoet bij Delfika 1. Met hem hadden we al afgesproken de volgende dag te gaan snorkelen. En tijdens het eten hadden we al met Rebecca en Michael afgesproken dat ze mee zouden gaan met het snorkelen. De Lavastroom, Krab Island en Pisang. Met zijn 5-en gingen we die ochtend op pad. De boot (400.000) heeft de hele dag heerlijk rondgedobberd in het strak blauwe heerlijk heldere water.

Snorkelen

Met een kabbelend gangetje gingen we naar de Lavastroom van de laatste uitbarsting. De lavarotsen komen ons natuurlijk direct bekend voor na vorig jaar op Pulua Siau. Onderaan in de zee is een kettingreactie ontstaan waardoor het koraal als een gek is gaan groeien. Het lijkt net of de aarde het ene leven voor het andere vervangt. De vissen daar waren in grote getallen aanwezig, zo mooi. Echt op hetzelfde niveau dan Bunaken of tijdens een snorkel trip in Labuan Bajo. Hierna naar Krab Island ook deze plek was weer geweldig, Door de stroming kon je heerlijk langs de muur van koraal drijven. Pisang is niet geweldig, je kan beter langer bij de lavastroom of bij het eiland blijven. De grap is wel dat op dit eilandje Rudy woont en hij ons aansprak in het Nederlands en ons een foto liet zien van de laatste Belanda op Banda. Aanvankelijk had hij het over zijn broer in Almelo.... Ik dacht we krijgen een foto te zien van een Molukse man. En tot mijn grote verbazing zit daar een Orang Putih (wit mens) naast Rudy...grappig.

Na dit heerlijk ontspannen maar intensieve dagje was het weer tijd voor een heerlijke maaltijd bij Mutiara.

Gunung Api

De volgende dag zouden we eigenlijk naar Ai gaan. Maar omdat iemand riep laten we de Gunung Api (666 meter) beklimmen, hebben we onze plannen direct gewijzigd. Aanvankelijk klonk dit perfect echter bleek het een hele zware opgave te zijn zowel de berg op als bij het naar beneden gaan. 

`s ochtends de wekker gezet en met de jungle boots aan zaten we te wachten op Michael, John en Rebecca. Barry de eigenaar verklaarde ons bijna voor gek dat we zo laat (8 uur) nog de berg opgingen. Hij gaf aan dat je eigenlijk om 6 uur omhoog moet en rond 8 omlaag.... ach ja we blijven toeristen.....;-). Iedereen verzamelt en na enige moeite een ritje met een klein bootje naar de overkant gekregen. Het oude mannetje vroeg hier slecht 15 k voor. Vanaf het huisje omhoog. Bij de eerste stap heb je direct het idee dat het alleen maar omhoog gaat. En dat is ook zo. Vanaf moment 1 is het zwaar en nadat je het eerste enige echte rustpuntje tegenkomt wordt het pittiger. Vanaf daar liggen er overal losse stenen ter grootte van grind op het hele pad waardoor je geneigd bent en vaak moet lopen als een aap. De paden zijn zo steil dat normaal lopen bijna geen mogelijkheid is. De vegetatie wisselt zich rap af met varens naar struiken, palmbomen en dode bomen. Na ongeveer een uur lopen zijn we op het midden. Pff, ik was kapot, ik kon niet meer alle conditie leek weg. Renee en John hadden het ook zwaar maar konden het nog wel aan. Rebecca en Michael waren al aan het doorlopen want zo bleek achteraf Rebecca heeft een hekel aan Trekking dus liever nu dan later klaar was met dat geloop... Op een bepaald moment wordt het pad alsmaar steiler, echt niet leuk. Op een bepaald moment wordt de vegetatie dunner en lager waardoor de top zichtbaarder wordt. Na 2 uur buffelen, vloekend en scheldend de top bereikt. Ik denk dat we nu weten waarom er geen bergen in Nederland zijn. Pff wat een tocht. Het uitzicht waarom we dit hele gedoe hebben doorstaan was daarin tegen geweldig. Uitkijkend op Bandaneira terwijl de wolken voorbij glijden is een magisch gezicht. Kijkend naar Krab Island met het koraal zichtbaar van zo hoog zakt de hele frustratie van het klimmen weer een beetje. De vulkaan zelf is zo dood als een pier. Hier en daar komen de zwaveldampen je tegemoet maar geen kolkende lava, helaas.

Hierna naar beneden, dit was nog irritanter dan naar boven gaan. Bij elke stap glijden de stenen voor je uit waardoor je eigenlijk 600 meter gehurkt glijdend naar beneden gaat. Zo irritant. Na een uur gokte Renee en ik dat we nog maar op 1/3 zitten. John, Rebecca en Michael lopen inmiddels ver voor ons uit. na 1 uur en 45 kei hard bikkelen komen we bij het rusthuisje aan. Hierna komt het enige zoals het achteraf bleek makkelijke gedeelte aan bod. Binnen een kwartier kwamen we bij de waterkant aan, met ons armen juichend omhoog, verklaarde we de klus geklaard. De tocht heeft ons allen zwart gemaakt van het stof. En nadat we de overkant hebben bereikt stappen we direct onder de douche om het zwarte lava stof van ons af te spoelen. Hierna weer een geweldige maaltijd. De plannen voor de volgende dag zijn snorkelen bij het eiland Hatta. Een van de mooiste plekken in de omgeving om een dag te snorkelen.

Hatta

Nadat we bijna de klok rond hadden geslapen werden we om 6:30 wakker om lekker op tijd te ontbijten. De Trip naar Hatta is een lange. Het boottochtje duurt met hetzelfde kabbelde gangetje 1 uur en 40 minuten (650k). Het eiland komt alsmaar dichterbij en de Pantai Puntih`s (witte stranden) tekenen zich alsmaar meer af aan langs de randen van Hatta.
De eerste snorkelduik is geweldig, Het anker werd net bij de rand van het koraal afgegooid. De muur van koraal duikt omlaag richting het eeuwig donkere. De hoeveelheid vissen is echt ongelooflijk. Nog nooit hebben we zo veel vissen én gezond koraal gezien. De muur (drop-off) gaat geheel rond het eiland. We laten ons leiden door de lichte stroming. Renee blijft wat dichter bij de boot waardoor ze de grote Napaleon vis mist. De vis is minimaal 1,5 meter breed en 1 meter. En drijft heerlijk rond in het water op zo`n 7 meter. Het groene gevaarte had ons niet in de gaten of vond ons zo onbelangrijk dat het gewoon zijn normale ding deed.

Hierna gingen we naar een volledig verlaten strand echt picture perfect alsof het gephotoshopt was, een postkaart. Hier hebben we onze door Barry bereide lunchpakketten gegeten. Terwijl Renee, Michael en Rebecca aan het lezen waren zijn John, Suzie, Sam en ik nog even wezen snorkelen. Tegen de stroom inzwemmend kwam ik weer aan bij ons strand, Uitgeput viel ik op de handdoek terwijl Renee de omgeving volledig in haar op aan het nemen was. Echt genieten dit!

Hierna zijn we nog naar een ander plekje gegaan om nog een maal te snorkelen. Wederom een mooie plek maar niet echt te vergelijken met de plekken rondom Hatta. De terugweg was daarin tegen ook behoorlijk wild, de golven sloegen over het dek en terwijl wij ons probeerde vast te houden moest de kapitein erg lachen, waarschijnlijk keken we allen bij vlagen niet zo happy.

Eenmaal aangekomen was het wederom douchen en eten. Deze avond (19de) was Suzie jarig dus na het voortreffelijk diner hebben we een taart gegeten, mierzoet maar wel aardig lekker. Michael had een soort wijn gehaald, niet te zuipen. Het was een drankje wat zo zoet was dat de haren recht overeind gingen staan. 

Verjaardag
Om 7 uur werd happy birthday zachtjes in mijn oor gezongen.
`s Ochtends had Renee bij het ontbijt ook een heerlijke taart verzorgt. Samen met Suzie en Sam hebben we deze grotendeels verorbert. De rest verblijft allemaal in een ander guesthouse dus waren nog lekker aan het slapen.

Na  de taart, het ontbijt hebben we onze spullen gepakt en via Mutiara zijn we naar de boot gegaan. Aanvankelijk hadden we met Rebecca en Michael afgesproken om naar de Kei islands te gaan maar omdat de vlucht pas maandag gaat hebben we een alternatief....... Het meesterlijke Raja Ampat te Papua!!!!! Een van de top locaties in de wereld. Een weekje op de mooiste stranden ter wereld dat gaat geweldig worden.

Inmiddels zitten in Citi Hub (330k) heel erg mooi hotel in Ambon. We hebben net 8 uur tussen Bandaneira en Ambon gevaren.

Het leven is gooooeeeed!

We zijn geland. En direct zitten we er weer in. Heerlijk! Het eten, het geregel, de vriendelijke mensen.

Alles bij elkaar heeft het vanaf het wegrijden in Rekken tot aan kota Ambon 33 uur gekost om op dit mooie eiland aan te komen. We zitten na een brakke nacht (de vlucht met Etihad was prima) en een krap vluchtje met Lion Air in Hotel/ Guesthouse Asri (175k) in Ambon city. 

Deze zit op loopafstand van de haven.  Vanwaar onze Pelni boot Tidar (110k) morgen tussen 14:00 en 16:00 vertrekt. Dit alles hebben we samen met wat huishoudelijke zaken vandaag direct geregeld. Hierna zijn we even een paar uur het bed in gedoken. Inmiddels is het 8:00 ' s avonds. De eerste Nasi Goreng achter de kiezen, Kopi en The bij de fleet.

Wij gaan morgen naar de Banda eilanden, we verwachten dat we daar t/m 20/09 blijven en dan de boot terug pakken naar Ambon of we pakken de 23ste een boot door naar de Kei eilanden. Onze bestemming op Banda is Pulua Ai, CDS Bungalows, maar dit geplan is geen garantie want alles kan altijd wijzigen.... heerlijk weer zo vrij te kunnen reizen!

Laat het avontuur maar weer beginnen!


" Ambon is de hoofdstad van de Molukken, ongeveer 330.000 inwoners. De stad is een mengeling van nieuw en oud, chiq en arm, de straten zijn breed, hier en daar afval maar niets overdreven. Wat ons direct opvalt is : geen toeristen..... We zitten in een uithoek en dat bevalt goed. In Ambon zelf is weinig te beleven, een haven, stad, winkels, hotels etc maar weinig bezienswaardigheden. Morgen gaan we naar de Banda's"  

Ma/Toon doe Does een dikke knuffel van ons, we missen haar nu al!

We hebben de meeste van jullie al gesproken de laatste weken. Maar we zijn er helemaal klaar, dus we kunnen bijna weg. 4,5 week op pad. De reis naar Ambon is wel een lange. Met een tijdsverschil van 8 uur is dit de verste reis tot nu toe.