Nadat we een kort in de Citi Hub hebben geslapen, lopen we `s ochtends naar het eerste beste tourist kantoortje om onze tickets voor de komende periode vast te stellen.
Als eerste de tickets naar het beloofde land Raja Ampat, deze vlucht vertrekt enkele uren later naar Sorong. Dit is een van de grote steden in Papua. Vervolgens boeken we direct de vlucht naar de Kei Islands in het zuiden van de Molukken, de vlucht terug naar Ambon en de vlucht terug naar Jakarta. Dit alles zodat we zeker weten dat we niet te veel moeten wachten op de diverse locaties. Maar ook zodat we optimaal kunnen genieten van de extreem mooie locaties welke de Molukken en Papua te bieden hebben. Nadat we in het totaal 600 euro hebben uitgegeven aan tickets zijn we klaar. Maar ook klaar voor de trip naar Raja Ampat. Rebecca en Michael waren wat sneller klaar en zijn reeds naar een supermarkt geweest om het een en ander in te slaan. `Raja Ampat ofwel 4 koningen wordt uitgebreid beschreven in diverse reismagazines als het pure onbedorven gedeelte van de wereld, het levende aquarium. Dit deel van Papua bestaat uit ontelbare eilanden, een ruw onbedorven gedeelte van de wereld welke voor een groot gedeelte onbewoond is. Het water is blauwer dan blauw en altijd helder. Men doet hier meer moeite dan waar dan ook om de afval stromen tegen te gaan. Behoud, voorlichting en genieten.` Michael en Rebecca reizen al enige tijd maar reizen ook met redelijk zware tassen. En op de binnenlandse vluchten met Wings mag je maar 15kg p.p. meenemen. Nadat we kort in de rij hadden gestaan waren onze Zwitserse reisvrienden eerst aan de beurt. Michael, die soms nogal heetgebakerd kan zijn, kreeg te horen dat ze moesten bijbetalen voor de tassen, echter op een grote banier van de Lion Air group waaronder Wings Air valt stond dat iedereen 20 kg en 1 stuks handbaggage mee mocht nemen (Renee en voldoen trouwens met gemak aan het 15kg limiet) Maar er ontstond een hevige en toch lachwekkende discussie tussen Michael en de 10 man/vrouw achter de diverse balies. Voor dat je het wist had Michael de grote banier op de hoge balie gezet waarmee hij wees op de 20kg en hier gaf hij aan dat het eigenlijk onzin was dat ze die banier hadden waarna hij hem in de hoek zette zodat niemand het meer zag. Hij maakte er een show van.... Inmiddels had ik gevraagd onze tassen te wegen en een beetje te compenseren met die van hun. Tevens hadden ze wat spullen uit de tassen gehaald. Waardoor het gewicht nu min of meer klopte maar we nu in het totaal 8 stuks handbagage hadden! De vlucht tussen Ambon en Sorong gaat voorspoedig op de heftige turbulentie na. Het is slechts een uur vliegen tussen deze 2 steden. Eenmaal aangekomen verwacht je dat iedereen in z`n nakie rondloopt met een huid zo zwart als de nacht maar niets is minder waar. Sorong is een mengeling van Molukkers/ Sulawezen en Papuas. De eerste aanspraak die we hebben is : Welcome to Papua, smoking, drinking, marihuana! Okay, daar stonden we dan met z`n vieren, onze rugtassen vol met rum en whisky. Dit omdat er op de eilanden geen drank te verkrijgen is en je deze alcoholische drankjes toch makkelijker warm kan drinken dan bv bier. Op het vliegveld komen we met een touristoffice in gesprek. En via haar hebben we snel een taxi geregeld voor 100k. Nadat we 5 of 6 hotels hebben gezien gaan we terug naar de 2de bezichtiging. De kamers in Sorong zijn duur. Maar City View Hotel (430 k) biedt goede kamers en een degelijk ontbijt. De rest van de hotels zoals de Meridian zijn echt beneden elk niveau. Spullen gedumpt en afgesproken over een uurtje in de lobby te zijn. Op zoek Makan (eten) en Minimum (drinken). In de LP werd een eettent omschreven dus we pakte de eerste beste Bemo (minitaxi) hier naartoe. Eenmaal aangekomen bij het restaurant pakte we de eerste beste menukaart en wat altijd een goed meetpunt is zijn de prijzen voor het bier. Een biertje hier zou 87k per fles kosten wat ongeveer 6 euro is. Ongelooflijk wat duur, zelfs voor Europese maatstaven. Vervolgens via een straat verkoper (waar het bier een normale prijs had) richting het water gelopen, hier hebben we geproost op onze nog te komen avontuur in Raja Ampat. Vervolgens via de weg gelopen naar de locale vismarket waar je een heerlijk vers gebakken vis, garnalen en kreeften voor een prikkie kan krijgen dat alles tezamen met Nasi Putih en groenten. De keuken en eetgelegenheid bevinden zich onder een blauw bouwzeil en zullen in Nederland geen prijzen winnen zoals de Michelin sterren maar we hebben honger, er zitten locals (heel belangrijk) en de vissen zijn er vers uit. Na een heerlijk maaltje euhm feestmaaltijd! Weer terug naar het hotel en na een goede nachtrust op de comfortabele bedden zijn we al weer vroeg uit de veren. Op naar een van de supermarkten om nog meer proviand in te slaan. Na het shoppen laten we alles verpakken in grote kartonnen dozen zodat we het makkelijk de boot op kunnen nemen. Direct hierna na wat te hebben gebrowsd op het internet hebben we een taxi geregeld. Eenmaal aangekomen op de Jetty werden we gesommeerd een kaartje te kopen. Er was structuur! De een schreef ons in, de ander nam het geld aan en een derde gaf de kaartjes. Voor Indonesische begrippen is dit niet alleen logisch maar heel efficiënt..... Op naar de boot, terwijl de dames bij de tassen staan te wachten sjouwen Michael en ik de lichte tassen van ons de enorm zware van hun en de proviand dozen aan boord. De Baharia Express brengt ons in 1 uur en 40 minuten voor 130k naar Wai Sai. De haven van Raja Ampat. Eenmaal aangekomen in Wai Sai zou er een boot voor ons staan te wachten naar `Kordirie` een Homestay met `Bungalows` op een wit strand met palmbomen op het grootste eiland van Raja Ampat: Pulua Gami. Terwijl we aan het wachten waren werden we aangesproken door de enige andere backpackers: 2 Duitse jongens welke in eerste maar ook in tweede instantie vreemd overkwamen. De een heeft een surfboard bij zich en de ander kleed zich alsof hij op safari gaat. Ach ja de computernerds gaan ook op vakantie maar het kwam allemaal nogal vreemd over zeker omdat er in dit deel van Raja Ampat geen of nauwelijks golven waren. In de haven zouden we worden opgehaald door Kornelius. Hij zou mij aanspreken met het signalement `tall guy, yellow shirt`... Op een bepaald moment vroegen enkele locals waar we naar toe wilden en op wie we aan het wachten waren. Wij gaven het bovenstaande aan maar geen man in velden of wegen te bekennen die de beste man kende. Tot een bepaald moment het leek alsof ze ons een hak wilden zetten en ons eventueel naar een ander Homestay probeerde te loodsen. De man in kwestie stelde zich voor als Kornelius maar kende mijn naam (Joris) als ook de omschrijving van mij niet. Zo frustrerend het gevoel genaaid te worden. Maar op een bepaald moment bleef hij met zijn bahasa aandringen en bleef ook bij ons staan. Michael en ik hadden er een slecht gevoel bij en wilde hem terecht zetten dat hij dit niet kon maken. Maar wat wil het lot. De boot komt aan met een soort begeleider/tolk Ranny, zij verteld dat hij de eigenaar is en ons graag ontvangt in zijn Homestay.... Michael en ik hebben toen met het schaamrood op onze kaken ons excuus aangeboden. Maar het blijkt dan wel weer dat de taalbarriere af en toe funest kan zijn. De boot tocht (600k) naar de Homestay duurde 2,5 half uur ( terug trouwens 40minuten???) wat zeker geen straf was omdat vanwege het invallen van de avond de boot over het heldere water scheerde. Om 6 uur is het hier namelijk al pikkedonker en door het breken van het water licht het plakton op, alsof er een soort vuurwerk watershow aan de voorkant van de boot afspeelde. Een magische gezicht een soort welkom wat je droomt. Na ongeveer 1 uur komen we aan bij een lokaal visserdorp. We stoppen hier omdat benzine voor de motor een schaars goed is. En nadat Ranny en Kornelius van de boot afspringen kan ik het niet laten ook het water in te springen en eens te kijken hoe het dorpje er uit ziet. Renee, Rebecca, Michael en de vreemde Duitsers blijven in de boot te wachten in de duisternis. Het dorpje is schoon, netjes en strak ingedeeld en de verschillende speelterreinen zijn allen voorzien van tientallen kinderen. Ze komen allemaal naar mij toe rennen en bekijken me van top tot teen, Orang Tingi is snel geroepen wat zoveel betekent als groot mens. Ik begin mij voor te stellen en de namen van de kinderen vliegen mij tegemoet. Met Ranny aan mijn zijde wordt er het een en ander vertaald. Ik vraag nog of dit de eerste keer is dat ze een Orang Putih zien maar dat was niet zo. Bijna allemaal hadden ze al wel eens een westerling gezien. Maar het enthousiasme is er niet minder om. Genieten dit, terwijl Kornelius terug komt lopen met een halve jerrycan benzine lopen we gedrieën samen met de horde kinderen naar de boot. Terug naar het plankton paradijs. Na nog 1,5 uur varen komen we aan bij Krodirie. Er zijn verschillende Bungalows 1 met 3 kamers en 1 met 4. Daarnaast is er nog een `restaurant` en een nieuwe bungalow in aanbouw. Renee en ik zijn dol enthousiast omdat we zo blij zijn dat dit soort plekken dus toch nog bestaan, Bamboo hutjes, wit strand en zo lijkt het met het avond donker een uitzicht om van te smullen. Michael, Rebecca Renee en ik nemen de bungalow met 3 kamers en een veranda. We zetten onze spullen neer en het eten staat inmiddels al klaar. Raja Ampat Het eten is hier afhankelijk van de vis vangst maar wat altijd voorhanden is rijst, Nasi Putih. En juist de dag dat we aankomen zijn was er geen vis, dus het schamele maaltje bestond uit rijst, mie en 1 omelet voor 6 personen. Dat terwijl we hier 300k p.p. betalen, Raja Ampat is namelijk voor Indonesische begrippen duur. Omgerekend kost het ongeveer 55 euro per nacht incl. ontbijt, lunch en diner. We klagen dan ook de eerste avond en geven aan dat dit wel opgelost moet worden want tja voor ons en ook voor onze reismaatjes is dit tot op heden de duurste locatie. En voor dat geld hier mag je wat verwachten. De dagen erna hebben we nog een aantal keer discussie over het eten maar wat ook snel duidelijk wordt bij het aanbreken van de dag is dat je betaald voor de locatie, god allemachtig wat is het hier verschrikkelijk mooi. Direct op de eerste dag hebben we 2 snorkeltripjes geregeld. Rebecca en Michael gaan duiken en ik kan helaas niet mee ivm een behoorlijke verkoudheid. Zij hebben 2 wereld duiken en zijn omgeven van honderden danwel duizenden vissen. Terwijl Renee en ik aan de bovenkant dobberen onze ogen uitkijkend naar zoveel koraal, de hoeveelheid vissen is ontelbaar en door een lichte stroming worden we net als in Hatta meegevoerde langs het koraal. Tijdens de eerste snorkelduik zijn de vissen groot van formaat, maar vooral de hoeveelheid, de gezondheid van het koraal en alle kleuren die door het breken van de zon je tegemoet komen zijn het wat opvalt. Ongelooflijk, paradijs! Na de eerste locatie gaan we 1 km verder met de boot om de volgende drop off te bekijken. Hier zien we onze eerste white tip reef shark wat altijd een spannend moment is maar deze haaien zien er gevaarlijk uit maar doen duikers en snorkelaars niets. Terwijl we nog even aan het wachten zijn totdat de 2 duikers terug zijn zien we vinnen boven het water uitkomen. Renee en ik springen in het water en zien een groep van 16 Bumphead Parrotfish voorbij zwemmen. De grote groep koraal eters maakt indruk, ze zijn namelijk per stuk zo`n 80 cm lang en 60 hoog en een groep van 16 stuks maakt indruk. Hierna zijn we naar een soort zandplaat gegaan welke alleen aanwezig is bij laagwater. Het is zo`n locatie welke je ziet in magazines. Hier hebben we ons verbaasd over de schoonheid en na het maken van een hoop foto`s zijn Michael en ik wederom het water ingedoken.. Renee en Rebecca zijn heerlijk aan het kuieren over het poederwitte strand waarna wij besluiten een snorkel om de zandplaat te doen. Eerst zien we weinig maar snel ver schijnt er weer een reefshark, een black tip dit keer. Terwijl we met gehaaste spoed terug gaan naar de Homestay geef ik Michael en Rebecca aan dat HET vanavond gaat gebeuren. Ik had hun namelijk al ingeseind (in Hatta) van mijn plannen en zij wilden maar al te graag helpen met de voorbereidingen. Het moment! Eenmaal terug heb ik hun kort gesproken over het idee. Wij zouden (Renee en ik) zouden samen een avond wandeling maken over het witte strand terwijl de sterren hoog aan de hemel staan en het maanlicht langzaam verschijnt. Rebecca en Michael creëerden vervolgens achter een mooie houten boot (rood wit en blauw geschilderd) de setting. Een hartje met gekocht waxinelichtjes met in het midden locale bloemen op een bedjes van bladeren. Terwijl Renee en ik terug lopen zie ik de 2 druk bezig zijn en op het moment dat we aankomen drukt Michael nog net Coldplay met Clocks (ons liedje) op repeat waarmee alles klaar stond. hij passeert ons en zegt nog `it looks perfect`. Renee snapte er niets van en zei nog ik moet naar het toilet maar ik gaf aan dat dat even moest wachten. Terwijl we 2 meter door het water moeten baden ziet Renee de opzet. En zegt nog Oh Nee! maar nog steeds valt het kwartje niet. Rebecca en Michael hadden het doosje van de ring bij de bloemen gelegd, terwijl ik deze pak valt alles op zijn plek, ze barst meteen in tranen uit en ik ook. Ik vraag terwijl ik op mijn knieën zit : Wil je met mij trouwen? Zij antwoord: Ja natuurlijk!!!! We laten het even bezinken en praten een beetje over hoe wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. De bezoeken aan de ouders, de ring, en het complot met onze reismaatjes. Hierna komen we achter de boot vandaan en komt iedereen inclusief de locals ons feliciteren. Geweldig! Die avond maken we het voor de rest niet te laat dus rond een uurtje of 10:30 liggen we weer veilig onder onze klamboe. De kamer is eenvoudig: een matras op de grond, een simpel tafeltje in hoek en een klamboe volstaan als de inrichting. De volgende ochtend komen Rebecca en Michael al snel terug van de duik. Er is namelijk het een en ander misgegaan tijdens het duiken want Kornelius is een onervaren duiker/gids, iets wat hier vrij normaal is maar ook bij R en M gaat de veiligheid voor alles. Na een grote discussie begeleid door Ranny. Wordt er aangegeven dat er interesse is in een duik op een andere locatie, de prijs hiervoor (2 duiken) werd geoffreerd op zo`n 500 euro!!! Ongelooflijk eerst trekken ze ons een poot uit met het eten en nu dit. Omdat wij samen hierheen waren gekomen probeer ik een beetje de bemiddelen en na een lange discussie wordt het geheel verlaagd naar 100 euro. Nu voelde R en M zich nog meer genaaid. Vervolgens als NL/Switzers collectief besloten weg te willen. Na een grote belronde langs alle homestays leek alles vol te zijn, op 1 na. Dus spullen gepakt en 10 minuten later zaten we op de boot naar Lumda Lumba normaal 500k maar nu 300k p.p. Eenmaal aangekomen over de wilde zee en via stuurmanskunst van de bestuurder zodat het koraal niet geraakt wordt worden we geconfronteerd met een veel slechtere locatie. Hierna zijn we nog 5 andere langgegaan elk op een eigen eiland. Ook deze waren bezet, vaak staan er ook maar 2 hutjes dus dat is snel gebeurd. Dus met enige tegenzin teruggegaan. We kwamen echter wel tot de ontdekking dat dit een van de beste plekken is! De baai is rustig, het water blauw en na enige discussie is ook het eten goed. De rest van de dag genieten we heerlijk door een boekje te lezen op het strand, af en toe een duikje te nemen en gewoon te genieten van de super locatie. De dag er na doen we hetzelfde, af en toe staar je gewoon een beetje van je af, hoor je de tropische vogels fluiten en schuif je aan bij het opgediende eten wat varieert van rijst met vis tot vis met rijst...... Het smaakt goed, heel kruidig, heet en vult goed. In de proviand hadden we ook ruimte gemaakt voor een behoorlijke voorraad whisky en rum, die avond moest een groot deel hieraan geloven, de dames deden het rustig aan terwijl Michael en ik het er behoorlijk van namen, tot aan een duik in het water aan toe. De dames stonden lachend aan de waterkant terwijl wij met roeiende bewegingen door het water de plankton wakker schudde. Donderdag hebben we nog 2 mooie snorkellocaties aangedaan. Hier zagen Renee en ik 3 reefsharks, 2 schildpadden en wederom een gigantische hoeveelheid aan vissen. Het koraal lag vlak bij een dorp en was nagenoeg niet aangetast. Dat zet je wel aan het denken, zijn het nu de locals of de toeristen die het koraal vernielen..... Gisteren en vandaag staat in het teken van : transport, Gisteren zijn we terug gekomen van Raja Ampat en na een hele vistafel te hebben verorbert zijn Renee en ik om 10 uur gaan slapen, het vliegtuig vertrok namelijk om 6 uur `s ochtends. Inmiddels zijn we in Ambon. Hier wachten we op ons vliegtuig naar Kei Islands. Want dat pakt niemand ons af. Eigenlijk gaan we het ene paradijs voor het andere vervangen..... Tot over een weekje, We hebben het hier heerlijk! Het verloofde stel!
6 Opmerkingen
Op naar Banda. We zijn geland. En direct zitten we er weer in. Heerlijk! Het eten, het geregel, de vriendelijke mensen.
Alles bij elkaar heeft het vanaf het wegrijden in Rekken tot aan kota Ambon 33 uur gekost om op dit mooie eiland aan te komen. We zitten na een brakke nacht (de vlucht met Etihad was prima) en een krap vluchtje met Lion Air in Hotel/ Guesthouse Asri (175k) in Ambon city. Deze zit op loopafstand van de haven. Vanwaar onze Pelni boot Tidar (110k) morgen tussen 14:00 en 16:00 vertrekt. Dit alles hebben we samen met wat huishoudelijke zaken vandaag direct geregeld. Hierna zijn we even een paar uur het bed in gedoken. Inmiddels is het 8:00 ' s avonds. De eerste Nasi Goreng achter de kiezen, Kopi en The bij de fleet. Wij gaan morgen naar de Banda eilanden, we verwachten dat we daar t/m 20/09 blijven en dan de boot terug pakken naar Ambon of we pakken de 23ste een boot door naar de Kei eilanden. Onze bestemming op Banda is Pulua Ai, CDS Bungalows, maar dit geplan is geen garantie want alles kan altijd wijzigen.... heerlijk weer zo vrij te kunnen reizen! Laat het avontuur maar weer beginnen! " Ambon is de hoofdstad van de Molukken, ongeveer 330.000 inwoners. De stad is een mengeling van nieuw en oud, chiq en arm, de straten zijn breed, hier en daar afval maar niets overdreven. Wat ons direct opvalt is : geen toeristen..... We zitten in een uithoek en dat bevalt goed. In Ambon zelf is weinig te beleven, een haven, stad, winkels, hotels etc maar weinig bezienswaardigheden. Morgen gaan we naar de Banda's" Ma/Toon doe Does een dikke knuffel van ons, we missen haar nu al! |
Renée en Joris2013 en weer een leuke bestemming ArchivesCategories |