En we zijn weer in beweging, De busrit van Semporna naar Sandakan duurde ongeveer 6 uur wat betekende dat we er weer vroeg uit moesten, Neej, uitslapen is voor ons inmiddels een luxe geworden. Om 6 uur ging de wekker de beltoon die inmiddels een beetje begint te vervelen maar ons elke keer wel vertrouwd wakker schud uit dromenland..... lied zich wederom klinken. De busrit naar Sandakan was een heerlijk vlot ritje met weinig op onthoudt alleen het feit dat er geen een stop in zat, wat dus betekende dat de chauffeur 6 uur achtereen gereden heeft, hoezo rijtijden...
Sandakan: Sandakan is een vieze stad een die je eigenlijk moet vermijden, het is de bakermat of de haven voor turtle Island of een onderkomen voor de backpacker welke een stad om zich heen wil hebben wanneer deze op bezoek gaat in Sepilok (een adres wat wij inmiddels gepasseerd hebben). Voor ons betekende deze plaats echter alleen een rustplaats voordat we naar het vliegveld af konden reizen, Deze is zo'n 20 km buiten de stad. Ons vliegtuig zou om 20:45 vertrekken wat ons nog enkele uren de tijd gaf voor een fatsoenlijk maaltje en een stop bij een heel vies internet shopje. Kuala Lumpur: Het is eigenlijk een best wel vertrouwde stad voor Renee en mijzelf. We hadden een vlucht wat ons om 12 uur 's nachts op het altijd drukke vliegveld bracht. Nadat we richting de bus (10rm) waren gelopen ons kaartje hadden gekocht zijn we door al het gereis zowat direct in de bus in slaap gevallen. Wat op zich heerlijk was want de rit duurt ongeveer een uur. Na een uurtje stopte de bus bij KL Sentral de verzamelplaats van alle bussen, treinen en taxi's. Dit is een enorm complex, gelukkig waren we hier na ons vorige bezoek in KL wel bekend mee en hebben we na het kopen van een taxivoucher direct onze chauffeur gevraagd ons af te zetten bij Anjung KL Guesthouse (70rm). Dit Guesthouse is zeer netjes en zoals we wel op meerdere plekken vaste slaapplaatsen hebben zoals in Bangkok is dit een regelrechte hit, goede bedden, warme douche, gratis wifi en super aardig personeel! Direct na het inchecken hebben we het bed opgezocht en uitgeslapen tot 11 uur. Je wordt soms zo moe van het reizen.. pff maar wat hebben we veel gezien in een relatief korte tijd. We hebben onze dagen in Kl heerlijk relax doorgebracht o.a. heerlijk goedkoop gegeten bij de straatrestaurantjes, We zijn onderandere bij de Batu Caves geweest. We hebben een stadbus gepakt wat een stuk cheaper is dat het geregel via een touristen bureautje. Ah wat lekker het zelf in de hand hebben van je dag besteding, een van de dingen waar we op Borneo erg tegen aanliepen. Na een wederom slaapverwekkend ritje door Kl op weg naar Batu werden we gedropt bij een grote kruizing. Doordat hier meerdere mensen uitstapte en allemaal met de camera in de aanslag hadden we het idee op de juiste plek waren gearriveerd. Deze Hindi plek is omgeven van Boedha beelden en volgers van dit geloof gekleed in gewaden. Het is een behoorlijk ander beeld dan de boerka en het hoofddoekje van de straat. Wederom is dit toch de acceptatie in dit land, elk geloof krijgt hier de ruimte. Dat voel je overal. De Batu Caves zijn uitgeslepen door water en werking van de aarde en zijn op zich een aardige middag besteding maar zijn niet echt zo spectaculair als je zou verwachten. Direct hierna hebben we ons volgende plekje geboekt, We hebben bedacht om naar Tioman te gaan. Dit grote eiland aan Oostkust heeft geen last van de monsoon rond deze periode en staat bekend om witte stranden en kraakhelder water. We moesten voor deze bustickets (34 rm) naar een groot busstation buiten het centrum. Op de terugreis hebben we vrij lang zitten praten met ons buschauffeur en wederom wordt het ons wel bevestigd dat wij als toerist meer zien van het land als de eigen inwoners. De beste (Hindi) man is geboren in Penang en vlak hierna verhuisd naar Kl. Dit zijn dan ook de plaatsen die hij kent en geweest is. Het blijft apart wanneer hij aan ons vraagt waar wij geweest zijn. Terwijl we bijna de bus verlaten geeft hij ons nog een tip dat we bij een klein tempeltje midden in de stad nog een soort wens ritueel kunnen bekijken, Men neme een kokosnoot, steekt deze in de fik, draait deze boven het hoofd, doet de wens en smijt hem kapot. En dan,.... dan maar hopen of het bijdraagt aan het geluk. Pulua TIoman: We hebben vertraging en dit is werkelijk waar de aller eerste keer in de hele vakantie. Ongelooflijk, Als je toch nagaat dat sommige naburige landen vertraging zien als een gemeengoed is het hier echt raar. Maar goed wij als reizigers worden hier natuurlijk niet anders van... In de wachtruimte werden we verblijd met de aanwezigheid van Esther. Esther had direct indruk gemaakt op ons maar geen postieve. Ze is het standaard zeikertje, een meisje/vrouw die je inschat als een met wagenziekte, een die ziek wordt op elke boot en een die gewoon negatief in het leven staat. Bleh en ja wij zijn ook Nederlanders en hierdoor had ze het idee dat we contact met haar wilde, eigenlijk zijn alle besteede woorden al te veel.... Dus ik stop hierover maar gadver blijf lekker thuis..... Na een busritje . Wanneer we onze tickets voor de boot ophalen zien we de waterweg welke ons zal leiden naar het tropische eiland. De waterweg is bruin en terwijl wij na een korte wachttijd de boot bestijgen zoeken we een plekje ver van onze landgenoot. Zij vindt echter een plekje vlak achter ons. En wat blijkt ze heeft last van misselijkheid tijdens een boottocht, sommige mensen hebben het op hun gezicht geschreven, echt. Nou moeten we toegeven dat deze boot een behoorlijke stimulans is als het gaat om de inhoud van je maag de andere kant op te stuwen dus dit keer moeten we niet zeuren. Dit was de kotsboot, op een bepaald moment hoorde je echt vanaf elke kant gekots, gadverdamme. Dus toen ben ik het maar gaan simuleren, Dat werd echter niet zo gewaardeerd door onze mede opvarenden. Aangekomen, heerlijk wat een mooi eiland, De zon lachte ons nog net tegemoet terwijl we ons nieuwe onderkomen opzoeken. Een mooi hutje (Bamboo Bungalow 70 rm) vlak bij de zee. Echt genieten. Na een goed koud biertje hebben we ons te goed gedaan aan een vers maaltje. Dit eiland bevat heel wat goede koks want we hebben de dagen hier zeer goed gegeten. De volgende ochtend werd Renee verrast door een behoorlijk grote hagedis vlak voor de deur. Een dikke 1,50 meter lange hagedis kwam zo maar langs lopen, effe schrikken maar ze was direct wakker. Die dag hebben we lekker gelezen en relaxt op het strand, genoten van het weer en heerlijk ontspannen met de voetjes in het zand. Juara: Na nog een nachtje hier geslapen te hebben, dachten we lets go to Juara, dit is een strand met een klein plaatsje aan de andere kant van het eiland. Dit is alleen te bereiken dmv een een ritje door de jungle met een 4x4. Gelukkig is ook hier asfalt aangebracht maar dat houdt nog niet in dat het een rit zonder hobbels bobbels en zeer steile hellingen is. Hier aangekomen zijn we naar Beach Shack Chalets (45 rm) gegaan. Een plek die word omschreven als een relax plek. En dat is het, het komt hier uit de porien van deze plek. Helaas had Tim de eigenaar alleen maar plek in een dorm. We zouden de volgende dag een eigen hutje krijgen. No worries, deze hippie midden vijftiger uit Australie is het ultieme beeld van hoe surfers met een beetje commerciele geest er uit kunnen zien rond deze respectabele leeftijd. De beachshack is relax en aan de voorkant is het strand zeer uitnodigend. het gebied hier staat echter voornamelijk bekend om de golven, het surfen en niet om het strand. Het blijkt namelijk zandvliegen te bevatten. Iets waar Renee en ik tot nu nog nooit last van hebben gehad. Maar nu wel, dit kleine vliegje zuigt een kleine hoeveelheid bloed op en laat een jeukend plekje achter. Renee is, en ik overdrijf nu niet, inmiddels minimaal 200 keer gestoken. De lol van het strand hangen op Juara is wel een beetje weg. Ondanks al het gekriebel hebben we hier een geweldige tijd gehad, dit komt voornamelijk omdat iedereen hier zeer sociaal is, het surfen, beachvolleybal, samen heerlijk een film kijken of het spelen van het tot dan toe onbekende spelletje Nada behoort allemaal tot de mogelijkheden. Tijdens de dagen hebben we heel wat leuke gesprekken gehad met medereizigers, Julio. Italiaan, Sarah en Julien, Franzen, Wouter Nederlands, Fabio en Camille, Zwitsers. Het was geweldig om al deze mensen te ontmoeten en een heerlijke paar dagen mee door te brengen. Melaka: Na ongeveer een week op het eiland gezeten te hebben dachten we laten we nog een beetje cultuur op snuiven in Melaka. Onze Franse vrienden gingen de volgende dag van het eiland en we besloten mee te gaan. Na een heerlijk boottochtje, geen golven en eigenlijk de hele tocht geslapen wilden we direct een bus ticket boeken voor Melaka. Kregen we het bericht dat de bus volledig vol geboekt was. In die zelfde rij stonden ook mensen te wachten voor Melaka en deze stelde direct voor een shared taxi te nemen naar Melaka. Wij dachten tuurlijk direct doen! Na een korte onderhandeling zaten we voor 280 rm in de taxi naar de plaats van bestemming, wij betaalden echter maar 100 rm omdat we zeiden op een budget te reizen. Was op zich wel grappig eerst onderhandelen met chauffeur en daarna met deze 2 dames. Ach ja weer een paar euro verdient, :-) Na 3 uur aangekomen in Melaka de plaats staat bekend als havenplaats welke al door vele landen is veroverd, de Portugezen, de Engelsen, en de Japanners hebben hier al gezegevierd maar het land met de grootste impressie is toch echt Nederland. We hebben Melaka zeer kort bezocht en na het maken van wat foto;s een kort fiets tochtje en het bezoek aan the Stadthuys (replica van het oude stadhuis in Hoorn) hebben we een bus gepakt naar KL. We hebben hier vanmiddag wederom ingecheckt in ons standaard plekje Anjung Kl Guesthouse (50rm) welke net de prijzen fors verlaagd heeft dus dat is alleen maar goed! We willen nog een paar dingen hier in de omgeving gaan doen zodat we Maleisie goed kunnen afsluiten. Een dikke knuffel
1 Comment
Op donderdag 25 augustus zijn we na een kort nachtje in het heerlijke Hostel Tracks B&B (60rm) in de taxi gestapt richting het vliegveld. En zoals altijd is het een van de eerste vragen waar we vandaan komen: natuurlijk Hollandia. Deze man was nogal een voetbal fanaat en wist hierdoor heel goed wie wie was. Hij vertelde ook dat hij vorig jaar tijdens de WK 1000 RM had verloren omdat Nederland vergeten was te winnen. Even voor een vergelijking, een normale werknemer verdient 600 RM per maand een manager 1000 RM (250 euro). Dus wij denken dat dit ongeveer 2 maandsalarissen zijn geweest voor de beste man. Nadat we veel te vroeg op het kleine vliegveld aangekomen waren hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijk bakkie leut en zijn vervolgens het proppelor vliegtuigje ingestapt. Wederom hetzelfde recept als vorig jaar gloedje nieuw en een relaxte vlucht, waar het niet dat we een stop over hadden van 4 uur in Bintulu. Kota Kinabalu: Eigen wisten we niet waarom we hiernaar toe zijn gekomen maar we hadden zoiets van laten we naar Sabah gaan en dit was de eerst volgende vlucht. Bij aankomst hadden Renee en ik in eerste instantie het idee hier een paar dagen te blijven en eens echt op zoek te gaan naar een goed Hostel. Deze hebben we na het afgaan van 6 Hostels gevonden in Akinabalu, voor 56 rm per nacht een redelijk koopje. Er vanuit gaande dat het ons opvalt dat de accomodaties op Borneo zeer stevig geprijst zijn. Nadat we de tassen hadden gedumpt en het guesthouse eens wat beter bekeken hadden hebben we direct wat tips gevraagd. Zoals waar kan je heerlijk en goedkoop eten, het antwoord: nightmarket! Dus Renee en ik richting de promenade waar elke avond een bonte verzameling van vissers fruittelers en marktkraampjes bij elkaar staan, en voor wie niet kan wachten op het hapje thuis kan direct aanschuiven bij een van de BBQ shopjes met lange picknick tafels. De BBQ standjes serveren het kakelverse eten direct uit. Hier kan je zo heerlijk lekker eten en dat midden tussen de locals! Renee en ik hebben onze ogen uitgekeken en onze buik volgegeten! Het was een heerlijke ervaring waarbij de geuren je aan alle kanten tegemoet kwamen. Na vervolgens via een omweg ons Hostel opgezocht waar we heerlijk geslapen hebben! De volgende dag begon het alweer te kriebelen, we moeten iets gaan doen, duiken, wetlands tourtje of iets.... Dus Renee en ik met de Lonely Planet als handboek door de stad gelopen op zoek naar de wetlands, deze zouden binnen handbereik moeten zijn vanaf het centrum maar doordat ik het kaartje wat verkeerd interperteerde zijn we helaas wel bij heel veel wet gekomen maar niet bij het lands deel. Op een of andere manier kwamen we namelijk bij de haven terecht. Na hetzelfde stukje teruggelopen te hebben hebben we besloten om de volgende dag toch weer door te gaan. Sepilok zou de bestemming zijn. Hier zouden we nog een keer de mogelijkheid hebben de wilde man van Borneo te zien en die kans wilden we ons niet laten ontnemen. Ook hebben we besloten dan ook direct het een en ander te gaan regelen voor Semporna (daar schrijven we nu ook de blog). Tijdens het teruglopen zijn we ook nog naar wat diveshops gelopen waar we te horen kregen dat alle toegangsbewijzen voor Sipadan (duikmekka) geheel vergeven waren. Sepilok: De vorige dag veel geregeld voor de dagen die gaan komen maar zoals je zult lezen heeft het dat zich wel uitbetaald. We zitten in een 6 uur durende busrit langs wilde jungle, aangeplant palmolie plantages en Mt. Kinabalu een landschap wat zich afwisseld wat je continue doet verbazen en naar buiten laat blijven kijken. Ik (Renee wat minder) ben voornamelijk gevallen voor Mt. Kinabalu deze berg is namelijk vrij goed te beklimmen in 2 dagen. Zeer veel toeristen doen dit en de kosten vallen mee, weer een uitdaging voor de toekomst! Eenmaal aangekomen bij Uncle Tan te Sepilok ( een guesthouse maar staat voornamelijk te boek als Jungle trek organisator, zeer primitief) hebben we onze kamer opgezocht en ons laten overweldigen door de Jungle geluiden die van alle kanten kwamen. Heerlijk maar ook apart. Die ochtend zijn we naar onze oranje vrienden gegaan, de Oeran Oetang. Dit opvangcentrum (SORC) is wereld gerenomeerd en is een grote trekpleister. Ze hebben hier een jungle oppervlakte van 40 km2 en hierdoor een klein beetje groter dan het centrum bij Kuching. Na het voederen was het mogelijk een korte jungle wandeling te maken. Direct na het verkrijgen van de vergunning zijn we onze weg die kant op gaan vervolgen en in eens stonden we oog in oog met een groep makaken, een irritant stelletje etters die er om bekend staan allerlei soorten goederen van toeristen te pakken. Ik zei tegen Renee kom we moeten ons niet laten kennen en er gewoon langs lopen. Die brutaliteit werd direct afgestraft. Renee kreeg een mepje tegen haar boven arm van een makaak die arrogant onderuit lag. Dit deed hij waarschijnlijk om te kijken of Renee eten vast had. Op het moment dat Renee "he" zei keek ik achterom, en een stap verder met mijn gezicht naar voren gedraaid stond er in een keer een uit de kluiten gewassen Alfa mannetje met zijn bek open en grommend voor mij te wachten. Na 1 second van bedenktijd hebben Renee en ik gerend zo hard we konden weg van deze idiote groep apen. De alfa man zag dit als een kans en rende direct achter ons maar ook naast ons nog steeds met een dreigende houding (bek open en grommend) Nadat ik op mijn bek (viel voor de ouders) ging dacht ik hier gaat het dan gebeuren, Kut aap. Nadat ik overeind krabbelde en mijn oerkreet liet horen was Renee al iets verder weg (gelukkig) Eindelijk liet die grote annabolen Makaak ook mij met rust, pff het zweet kwam van alle kanten en niet vanwege de 40 graden en 95 % vochtigheid nee, dit was pure angst! Mabul: Dus na deze rustgevende sprint hebben Renee en ik bedacht de volgende dag een beetje uit te puffen op Palua Mabul. Dit eiland (tje) is de "Gateway" naar Sipadan, Mabul en Kapalai. Voornamelijk Sipadan is een beauty en is te vergelijken met ons duik/snorkel adres van vorig jaar. Alleen het grote verschil is de prijs, jee wat duur! Dus Renee en ik hebben besloten niet te gaan duiken op de top locatie die 2 keer zo duur is als de andere locatie maar nog iets te wensen overlaten voor de toekomst, een zeer wijs besluit blijkt achteraf. De trip naar Semporna duurde ongeveer 6 uur met een goede bus. Hier aangekomen werden we opgewacht door iemand van het geboekte guesthouse op Mabul. Zij vertelde ons dat het guesthouse de komende 3 dagen dicht was en ons hierdoor niet kon opvangen maar ze garandeerde ons een plek bij iemand anders. Wij hadden de dagen ervoor eigenlijk contact gehad met iedereen aangaande plekken voor duiken en slapen. En zij waren de enige met een degelijke reactie en een warm onthaal wat wel weer bleek toen we aankwamen in Semporna. Uiteindelijk konden we de volgende dag mee met de boot naar Uncle Chang (760 rm 3 dagen 2 nachten en 6 duiken) op Mabul. Een boottochtje waarbij we over het water scheerde met 2x 200pk motoren. Op het eilandje aangekomen hebben we een simpel ontbijtje weggestouwd en ingecheckt in onze Dorm. We dachten 2 nachten die doen we eens iets goedkoper (weer vanwege de prijs) in een gedeelde kamer, wat achteraf eigenlijk verrassend goed is bevallen!Die avond hebben we een Nederlands stel ontmoet waar we over koetjes en voetbal mee hebben gepraat en direct hierna het bedje opgezocht. Na een uurtje of 3 werden we allebei gewekt door onze zuiderbuur uit Spanje, Kike. Man wat kan de man snurken! Gelukkig hadden we onze oordopjes paraat waardoor we onze nacht wederom in een halve coma konden vervolgen. En daar ging de wekker: 7:00 PIEP PIEP. Tijd om te duiken. Zoals de meesten van jullie weten zijn we goed voorbereid op vakantie gegaan en zeker wat betreft het duiken. Dit ging in Nederland met enige moeite goed. Renee was nogal logisch gespannen voor deze vuurdoop. Nadat we de Divemaster(gids) en onze mede duikers uivoerig hadden geinformeerd gingen we naar onze eerste plek.Een achteraf gezien een plek met weinig zicht (8-10 meter) en met een beetje stroming. Na de suit up zijn we het water ingeknald en zijn Renee en ik rustig aan het afdalen gegaan. Heel erg kalm en uitvoerig alle tips die we hadden gekregen uitvoerend naar beneden afdalend leek het in begin wel aardig te gaan. Maar toch had Renee te veel pijn, echte pijn waardoor het gewoon niet meer gaat. Na nog een keer omhoog en weer omlaag te gaan hebben we een streep door de rekening gezet qua duiken voor Renee. Het is het gewoon niet en zoals we altijd zeggen de gezondheid gaat voor het plezier! Normaliter ga ik gewoon mijn duik afmaken maar omdat dit als zo'n definitieve streep voelde hebben we samen in de zee gedobberd totdat onze boot ons op kwam halen.Die avond hebben we na het eten een van de befaamde feestje van Uncle Chang meegemaakt, de Rum kwam op tafel er was een live band en we hebben schandalig lopen zuipen met 3 Nederlanders een Aussie en onze snurkende buurman! De uitgedeelde flessen rum hebben we op 5 na allemaal leeg gedronken (daar voelen we beiden nog steeds de effecten van, bij mij deint het beeldscherm de hele tijd, :-) en Renee is er nog steeds loom van) Maar alles bij mekaar was het een maffe, meezingende ,dansende, idiote avond, super! eentje voor de boeken! Uncle Chang begon de avond met een portie zelfverheerlijking, hij had een stapel kranten waarbij hij liet ziet waar ons geld naar toe ging: zijn 16 voetbalteams, 3 basketbal clubs, 93 weeskinderen, locals en daarboven op gaf hij 30% van de winst aan goede doelen. Het is natuurlijk heel goed als hij dit doet maar ja dan betalen we dus eigenlijk te veel, toch? Of zien wij dat verkeerd, maar ja er was ook gratis RUM! Veel RUM en heel veel hele slechte muziek met een Zanger die naar mate de avond vorderde als maar beter klonk! Heel raar...... Drank of toch kwaliteit? Dat laten we maar in het midden... De volgende ochtend (vanmorgen) nadat we in onze rum slaap bijna verdronken waren ging die vervloekte wekker weer om 7:30 pfff, even uitslapen, dus maar om 8:00 klaar wakker met mijn ADHD naast het bed terwijl Renee nog in coma lag, heerlijk met lammetje (haar knuffel die altijd mee gaat) op gekruld in haar 1 persoons bed. Renee heeft de hele dag heerlijk de tijd gehad om te ontwaken en te genieten van de bewolkte lucht. De luchten en wolken zijn hier wel apart je ziet de wolken formaties van veraf aankomen waardoor het er deste indrukwekkender uit ziet. Ik ben dan toch maar mijn 2 duiken gaan maken, de eerste duurde 5 minuten en Tja Uncle Chang is een commerciele man dus ik heb 1 keer gedoken.... Maar ja de eerste duik was geweldig neej het zicht was niet super maar de locatie was zeer bijzonder. Hoogtepunten in grote getalen maar een wrakduikje en een schildpad met een diameter van 180 cm waren toch wel heel bijzonder, wat een ding. De tweede duik was veel minder, voornamelijk vanwege het zicht. Maar op een bepaald moment zaten we met zijn 6-en in een gigantische scholmet vissen, zo bizar dat deze schol zo dicht op elkaar zit, een levende wolk van vissen. Hierna onze spullen verzameld en op de boot gestapt naar Semporna, We pakken morgen ochtend de bus naar Sandakan(Sepilok) en pakken aansluitend een vliegtuig naar Kuala Lumpur. Hier gaan we een paar dagen hangen en dan zien we wel weer. Borneo: Borneo is een eiland waar alles op en aan zit. Iedereen kan hier aan zijn trekken komen, maar wat ons maar ook de mensen die we tegen zijn gekomen heel erg opvalt is dat het duur is, zeer duur. Denk maar aan de prijzen in Nederland en soms duurder. Eigenlijk heel jammer omdat je zoveel wilt doen maar we natuurlijk wel een budget hebben. Borneo een eiland met mogelijkheden, natuur veel natuur en heel veel geregel. We hebben tijdens deze 2 weken nog nooit zoveel vooraf moeten regelen als hier. Regelen is leuk maar de hoeveelheid mailtjes verstuurd naar locaties, accomodaties en andere zaken overstijgt alles. Dat gezegd hebbende is Borneo een zeer bijzonder deel op de wereld. Het heeft ons overbluft en verbaasd. Een eiland om naar terug te komen, ooit. Misschien wel om de Mt. Kinabalu te lopen en daarna bij Sipadan te duiken terwijl Renee met een cocktail (zonder rum) van een afstandje meekijkt! Iedereen de groeten vanuit Borneo maar natuurlijk onze zwarte pluizenbol een extra stevige knuffel en een kus op je snuitje. Op vrijdag 19 augustus om 14:00 uur zijn we vertrokken vanuit Nederland. Dat betekent dat we nu exact vijf dagen weg zijn.
Na een brakke nacht zijn we aangekomen in Hong Kong. Nog enigzins slaapwandeld lopen we door de wirwar van winkeltjes van deze vluchthaven. Maar we blijven enigszins alert op onze transfer vlucht naar Kuala Lumpur. Het signaal komt en we mogen instappen voor de vlucht die ons zal brengen naar het land van bestemming, Maleisie! Eenmaal aangekomen en een zijn beetje bijgeslapen. Melden we ons bij de Balie van Air Asia onze inmiddels vaste compaan aangaande binnenlandse vluchten. Dit maal zouden ze ons naar Kuching op Borneo transporteren. Na een eeuwig durende discussie tussen de baliemedewerker en een klant zijn wij aan de beurt. Hij meldt ons dat we bij het verkeerde vliegveld zijn. We moeten naar het LCC, een locaal terminal voor binnenlandse vluchten. We hadden inmiddels weinig tijd dus koopjes jagers als we zijn gerend naar het bus perron. Wij rol trap op en roltrap af. Rennend naar de deuren alleen stond de bus niet op de desgewenste plek, whaaa! Snel een taxiticket regelen! Een taxi gepakt en deze heeft ons met gezwinde spoed naar de juiste vluchthaven gebracht zodat wij keurig binnen de tijd weggebracht zijn. We hadden zelfs nog tijd over om ons eerste (ba) pau broodje binnen te werken! Kuching: Een smeltkroes van mensen, culturen en sferen. Met een straten zoals Jln India, de Chinese wijk en de reguliere Maleis die allemaal naast elkaar wonen, kan je je afvragen waarom wij met zijn allen in het westen zo moeilijk doen als het gaat om intergratie acceptatie en geloof. Hier laat men elkaar met rust omdat het de keuze is van de persoon. Mooie overtuiging, en een mooi streven zo'n wederzijds respect! We hebben ons zelf ingecheckt in het door de Lonley Planet aanbevolen Hostel, Singgahsana, een super Hostel met alles wat je wel wilt en niets wat je niet wilt. Een hostel waar je de lobby ziet en denkt hier wil ik wel slapen! Na een heerlijke nacht hebben we ons op zondag direct opgemaakt voor ons allergrootste prioriteit! De oeran Oetang. Die trip hadden we de avond ervoor geboekt om met een heerlijk toeristen busje naar het National Park, Senggoh Nature Centre, te gaan welke ongeveer 20 km van Kuching af ligt. Precies om 8 uur zijn we na een vluchtig ontbijtje in het busje gestapt om vervolgens met een lekker gangetje naar de opvang te rijden. De Oeran Oetangs die hier zitten zijn of bij deze groep geplaatst na opvang of binnen de groep verwekt. De laatste groep is dus wilder. De eerste groep dieren zijn dus semi-wild en worden alleen nog bijgevoerd. Na een klein half uurtje rijden kwamen we aan. Direct bij binnenkomst en na het lopen van 30 meter hebben we onze eerste Oeran Oetang gespot, nou ja een die op een klein voerplateau zat. Nadat alle toeristen en bezoekers gearriveerd waren, kregen we een kleine speech van de parkranger. Als een van de Oerans je tas, juwelen of kinderen vast grijpt dan moet je ze gewoon afgeven, grinnikte de parkranger. Hij zei dit echter wel met een ernstige ondertoon. Er zijn blijkbaar wel verhalen van Oerans die handtastelijk worden en direct contact zoeken met de bezoekers. We worden gemaand stil te zijn, en terwijl we met de hele groep fluisterend naar het voergebied lopen zijn Renee en ik verbaasd over de mooie jungle al dat groen, de geluiden en de rust. Na een kleine tien minuten komen de eerste semi-wilde oerangs onze kant op en zijn de parkrangers hun uiterste best aan het doen Charlie te roepen. Dit 160 kg wegend heerschap is de leider van de groep en komt diep uit de de Jungle, het gebied is 6,8 km2 groot dus hij kan vanuit elke kant komen. Op een bepaald moment hoor je hem aankomen ritselend door de boomtoppen al maar dichterbij komend, de spanning bouwt zich langzaam om de eerste glimp van Charlie op te vangen, wat een beest! Charlie komt eigenlijk maar voor een ding en dat zijn de bananen. En wij zijn toeschouwer van dit spectakel. Renee was geheel gefascineerd door deze magistrale dieren. Bizar dat we hier mogen zijn! Na een uur getuige te mogen zijn van dit schouwspel worden we gevraagd het gebied te verlaten en weer terug te keren naar onze taxi. Wat mooi een beter begin is er niet! Op de terugweg waren we nog nauwelijks bijgekomen van het spektakel wanneer Renee voorstelt om naar de weekendmarkt te gaan, een verzameling van allemaal inwoners van Longhouses die hun waar verkoopt aan de stadsbewoner. De markt is ongeveer 800 meter lang en biedt vrij systematisch per sectie vis, groente, drankjes, fruit en een klein beetje vlees. Bij het passeren van een van de stalletjes kijken Renee en ik naar een klein schaaltje met doperwtjes, dit blijkt Pattai te zijn, we mogen het zelfs (rauw) proeven en terwijl de man ons vertelt dat het goed voor de nieren is nemen we een hapje van dit erwtje, een smaak als knoflook verspreid zich in onze mond, bleh wat goor. Terwijl we de man bedanken voor de groente update lopen we met knoflook smaak naar onze taxi. In Kuching hebben we ons 's avonds getrakteerd op een plekje in een openlucht gelegenheid Topspot, dit is gesitueerd op het dak van een grote parkeergarage, en op dit dak zitten 6 a 7 zaken die allemaal verse vis bereiden, Renee en ik hebben ons buikje flink volgegeten met de cuisine van perfectie. Wat vers, en het leukste van alles is dat je volledig tussen de locals zit. Deze plek is inmiddels ook wel bekend bij reizigers maar op een of andere manier nog niet aangeslagen, maar wat heerlijk. Alleen bleef de smaak van de Pattai wel hangen, gadver! Wetlands: De volgende dag hebben we ons verschrikkelijk verslapen, om 13 uur werden we wakker, het ontbijt was natuurlijk al vergeven en we hebben ons dan maar te goed gedaan aane en ontbijtje/lunch buiten de deur. Nadat we nog 2,5 uur hadden om geld te pinnen en een beetje te lanterfanteren zijn we de wetlands gegaan. Dit gebied ligt ongeveer 35 km van Kuching, hier heb je de mogelijkheid grote Crocs, apen en dolfijnen te zien Het klinkt als een ongewone combinatie maar al deze fantastische dieren kunnen we nu afstrepen van het figuurlijke lijstje, na een heel kortje stukje varen hebben we onze enige Croc gezien, wat een beest, hij leek wel 3,5 meter lang en lag heelijk te drijven toen wij (een bootje vol toeristen) zijn siesta kwamen verstoren. Hierna zijn we op zoek gegaan naar Dolfijnen, en omdat het parings tijd is hadden we een grote kans ze te zien. Op een of andere manier verwacht je flipper die kwebbelend en met zijn staart slaand je te tegemoet komt zwemmen. Helaas! We hebben op de boot zitten wachten met de motor uit om een glimp van de luchthappende diertjes op te vangen, Wat uniek, zo gaaf alleen de spanning die met het wachten wordt opgebouwd is natuulijk al leuk maar de beloning is hierdoor des te leuker. Hierna op jacht gegaan naar de apen, helaas hebben we deze niet gevonden, op enkele vlekken in boom toppen na. Tijdens de zonsondergang hebben we ons tegoed gedaan aan vers fruit en heerlijk koud water. Als verrassing zijn we op de terugweg naar de haven nog naar een paar plekken gevaren waar heel veel vuurvliegjes zaten. De boom werd opgelicht als een kersboom bij het oplichten van deze miniscule beestjes. Bako: Het is dinsdag en we gaan op weg naar Bako. Een schiereiland wat voor het overgrote deel een natuurpark is. Nadat we de 37 km met de locale bus hebben gereden kwamen we aan bij de haven van dit nationale park. Op een of andere manier heeft goed weer en water altijd een positieve uitwerking op de mens. Toen we hier aankwamen leek het wel of we weer op de wetlands waren alleen scheen de zon en hadden we bij wijze van spreken ons wandel schoenen al aangetrokken. Dit park biedt namelijk de mogelijkheid om door de Jungle te banjeren en te genieten van alle geluiden en dieren die dat met zich meebrengt. Bij de registratiebalie hoe kan het ook anders liepen we Nederlanders tegen het lijf die ook naar Baku gingen. Tijdens de qua kosten gedeelde bootrit ( Jah, we blijven allemaal Nederlanders) uitvoerig gepraat over de eerder gemaakte reizen, leuk om mensen te ontmoeten dubbel onze leeftijd maar met dezelfde passie voor reizen. Na een geweldige bootrit aangekomen op dit fantastische eiland, hebben we ons ingeschreven en direct gaan wandelen, Dit park biedt uitstekend voorwaarden om met z'n tweeen te lopen zonder gids. Alle paden zijn voortreffelijk aangegeven en dus zeer goed te doen. We hebben de eerste en ook de tweede dag geen grootste plannen qua trekking dus we hebben de eerste dag een tocht gedaan van 1,5 uur met als eindbestemming een heerlijk tropisch strandparadijsje met een strand omgeven van palmbomen en rust van jewelste. Het is niet zo dat je daar alleen ligt met je lieve meisje maar omdat het park wel een beetje commercieel is lig je daar ongeveer met 15 andere wandelaars. Het uitzicht biedt je eindeloos zicht op de kalme zee zover het oog reikt. 's avonds hadden we ons ingeschreven voor de nachtwandeling. Hier zouden we dieren kunnen zien die zich overdag niet of nauwelijks te zien krijgen en dus waren we benieuwd naar de planten en dieren by night. Bewaakt door de parkranger, 10 mede wandelaars en zaklamp liepen we de duisternis in. Direct om de hoek onze tweede slang gezien, opgekruld op een boom zat deze insecten eter ons op te wachten. Na een fototje hier en daar gingen we verder op onze tocht (1 uur) Het is zo raar hoe 1 man (de parkranger) en een zaklamp je de volledige duisternis in laat lopen. Dit laat een normaal mens (tenminste wij) wel aan iemand anders over, je voelt je onderdeel van de attractie en deze man weet blijkbaar wat hij doet en hierdoor lopen wij vrolijk achter hem aan. Tijdens de looptocht hebben we nog een aantal diertjes gezien waaronder een ijsvogel (in het regenwoud) en een aantal meervallen welke gevangen waren door de natuur in een heel klein poeltje zaten. Het heeft al lang niet meer geregend waardoor deze meervalletjes teruggedrongen zijn in een klein poeltje. De volgende dag (vanaochtend) hebben Renee en ik nog een Jungle tochtje gelopen van dik uur heen en terug. Deze tocht boodt iets meer variatie als de dag ervoor, meer klauteren, klimmen en het gevoel van in de Jungle te hebben was iets meer aanwezig. Het blijft toch raar dat je over een pad loopt wat bezaaid staat met huizenhoge dunne en dikke bomen en bladeren waar bijna geen licht door heen komt. Je loopt daar tussen terwijl je af en toe een oerkreet hoort van een aap of iets anders. Wij zijn weer terug van onze wandeling en hebben nog 2 uur om ons klaar te maken om op de boot te springen en terug de varen en dan rijden naar Kuching. We gaan namelijk morgen naar Kota Kinabalu. Dit ligt in Sabah de oostelijke provicie van Borneo. Tijdens de bootrit attendeert onze bestuurder Jamal (17) op een Croc, 2,5 meter lang op de kade, wat een geweldig prehistorisch beest. De fooi heeft hij wel verdiend wanneer we weer vaart maken naar de haven. Tot de volgende keer! Dit jaar wordt het Borneo, Maleisie. Nadat wij in 2008 voor het eerst 2 weken in Maleisie hebben mogen vertoeven zijn we besmet geraakt met de schoonheid van dit mooie land.
Maleisie biedt veel variatie van de grote steden en jungle op het vaste land. Echter kiezen wij voor het 2 na grootste eiland van de wereld, Kalimantan. Maleisie heeft het eigen deel Borneo gedoopt. Dit stuk is omgeven van Jungle en heeft slechts een paar goed begaanbare wegen. We hebben dit jaar een aantal plannen: 1. Oerang Oetangs 2. Jungle Trekkings 3. Boot tochten 4. Duiken. En natuurlijk bovenal genieten! Het volgende verhaaltje zal waarschijnlijk in Maleisie zijn. |
|